Κάθε δυο ή τρεις ημέρες διαβάζουμε για κάποια παρέμβαση του υπουργού Ανάπτυξης κι Επενδύσεων κυρίου Γεωργιάδη, είτε για να "ξεκολλήσει" μια (μεγάλη συνήθως) επένδυση ή να λειτουργήσει μια προβληματική εταιρεία κ.ο.κ. 

Υπάρχουν πολλοί που έχουν αντιρρήσεις γι’ αυτές τις παρεμβάσεις. Αντιρρήσεις πολλές και σοβαρές. Τυπικά δε, όχι άδικες ή αστήρικτες. Διότι δεν μπορεί να περιμένει κανείς σοβαρούς επενδυτές να στηρίξουν την επένδυση μεγάλων κεφαλαίων πάνω σε πρόσωπα και όχι νομικά πλαίσια, επειδή οι παρεμβάσεις υπουργών υπέρ συγκεκριμένων επενδύσεων ταιριάζουν περισσότερο σε αφρικανικές ή ασιατικές μπανανίες παρά ευρωπαϊκές δημοκρατίες, γιατί οι υπουργοί αλλάζουν σε όσο χρόνο χρειάζεται ν’ ανοιγοκλείσει κάποιος τα βλέφαρά του και διότι όντως οι παρεμβάσεις αυτές αλλοιώνουν τον ανταγωνισμό διώχνοντας και όχι προσελκύοντας νέες επενδύσεις...

Οι συγκεκριμένες παρατηρήσεις είναι σωστές μεν, αλλά θα είχαν εφαρμογή και νόημα σε μία κανονική χώρα και όχι στην Ελλάδα του 2019. Αυτή είναι μία χώρα που προσπαθεί με δόντια και νύχια να βγει από την πολύχρονη κρίση και η οποία ταλανίζεται επί δεκαετίες από προβλήματα που δίκαια της έχουν προσδώσει τον χαρακτηρισμό της εχθρικής προς τις επενδύσεις. Δυστυχώς, σε αυτή η χώρα μπορεί όποιος διαθέτει (έστω μικρή) επιρροή ή αντλεί δύναμη από την καρέκλα που τον έχουν διορίσει, να θάψει τα όνειρα και τις ελπίδες χιλιάδων ανθρώπων, να μπλοκάρει ακόμη και το πλέον φιλόδοξο project.

Με αυτές τις δεδομένες συνθήκες λοιπόν, πολύ καλά κάνει ο υπερδραστήριος υπουργός και προσπαθεί να δώσει ώθηση σε διάφορες υποθέσεις, με προσωπική παρέμβαση. Όσο και αν διαφωνεί κανείς, δεν μπορεί να δοθεί άμεσα μια καλύτερη λύση. Πολύ απλά, επειδή τέτοια δεν υπάρχει! 

Αυτή η κατάσταση όμως δεν μπορεί παρά να είναι προσωρινή. Είναι απόλυτα αναγκαίο ν’ αντιληφθούν όλοι πως δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρο. Θα πρέπει, το συντομότερο δυνατόν, να θεσπισθούν ενιαίοι κανόνες που θα αφορούν όλους και θα επιτρέπουν σε όποιον έχει την επιθυμία, τα κεφάλαια και τις αναγκαίες προϋποθέσεις να επενδύσει σύννομα στην Ελλάδα, να μπορεί να το κάνει. Να το κάνει γρήγορα, εύκολα και χωρίς να χρειάζεται να προσφύγει στον "κύριο υπουργό", σε "επαφές με κυβερνητικά στελέχη" ή, ακόμη-ακόμη, σε τακτικές "γρηγορόσημου" και άλλα συναφών "βημάτων" μέσα στην κρατική μηχανή.

Ταυτόχρονα, ή έστω αμέσως μετά την θεσμοθέτηση των πιο πάνω, θα πρέπει απαρέγκλιτα να θεσμοθετηθούν επιπλέον κανόνες, οι οποίοι θα εξασφαλίζουν την περιουσία ενός νεοεισελθόντα επενδυτή και θα την διαφυλάσσουν από τις ορέξεις του κάθε τυχάρπαστου εκβιαστή ή/και δικομανή, δίνοντας λύση σε όποιες περιπλοκές, σε λογικούς χρόνους.

Αυτά είναι τα πρώτα και ελάχιστα που απαιτούνται και θα πρέπει να νομοθετηθούν στον συντομότερο δυνατό χρόνο. Αλλά όχι τα μόνα. Χρειάζεται ν’ ακολουθήσουν πολλά και πολύ περισσότερο εκτεταμένα μέτρα προσέλκυσης επενδύσεων. Άλλα γενικά και άλλα εξειδικευμένα σε κάθε πεδίο δραστηριότητας όπου θα παρουσιαστεί σοβαρό ενδιαφέρον εισροής κεφαλαίων, ανάλογα με το υπάρχον αναπτυξιακό μοντέλο. 

Δυστυχώς όμως, πέρα από κάποιες γενικόλογες δηλώσεις περί "πάταξης της γραφειοκρατίας" και "επιτάχυνσης των διαδικασιών", ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει γνωστά για τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης για την βελτίωση της Ελληνικής θελκτικότητας και υποδοχής ξένων επενδύσεων. Εάν δεν υπήρχε ο ζήλος του Άδωνι Γεωργιάδη, είναι ζήτημα αν θα παρατηρούνταν ουσιαστική κινητικότητα στο πεδίο των επενδύσεων.

Εάν δεν υπάρξει βαθειά ριζική αλλαγή στάσης του κράτους απέναντι στις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα, εάν δεν γνωστοποιηθεί συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο και τα βήματα για την θεσμοθέτηση και εφαρμογή του μέσα στις επόμενες εβδομάδες, οι επενδυτές θα "γυρίσουν την πλάτη". Αυτό πρέπει να θεωρείται δεδομένο και με βεβαιότητα!

Όσες φιλότιμες προσπάθειες και αν καταβάλλει ο κύριος Γεωργιάδης, όση θετική διάθεση κι αν έχει, όσα τηλέφωνα κι αν κάνει σε αρμοδίους, για όσες επενδύσεις...

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr