Η λατινική φράση "Cui bono" του Ρωμαίου δικαστικού Λούσιου Κάσσιου σημαίνει "Ποιος επωφελείται;". Είναι η ερώτηση-κλειδί που οφείλει πάντα κάποιος να θέτει, όταν αναζητά απαντήσεις σε, δύσκολες να διαλευκανθούν, υποθέσεις. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν πρέπει να εξετασθεί και το γεγονός που κυριάρχησε στην επικαιρότητα του Σαββατοκύριακου, η διαρροή των συνομιλιών του Δ.Ν.Τ. στα WikiLeaks.

Το θέμα είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Λόγω του χρόνου δημοσιοποιήσεως και των πολύ σοβαρών επιπτώσεων που αναμένεται να έχει στην εξέλιξη του ελληνικού προγράμματος. Οι οποίες θα είναι σημαντικότατες και θα επηρεάσουν όλους όσους συμμετέχουν σε αυτό, ανεξάρτητα ρόλων. Η στάση πάντων, από αυτήν της αποστολής του Ταμείου έως αυτή των γραφειοκρατών της Επιτροπής και από αυτήν της Αθήνας έως αυτή του Βερολίνου, θα επηρεαστεί από αυτήν την διαρροή. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο...

Το θέμα, επίσης, διεγείρει την φαντασία. Διότι:

Α. Υπάρχει σοβαρότατο ζήτημα ως προς το ποιος, που και πως έκανε την υποκλοπή. Αυτό, πιθανότατα, θα έχει ιδιαίτερη επίδραση στην πορεία της διαπραγμάτευσης, που αρχίζει σήμερα. Το ποια και πόση θα είναι αυτή, θα φανεί. Το να δεχθεί το Ταμείο παράνομη ηχογράφηση συνομιλιών μεταξύ στελεχών του αδιαμαρτύρητα και ατιμώρητα πάντως, δεν είναι πολύ πιθανό.

Β. Αν και κάλλιστα η συνομιλία θα μπορούσε να είναι αυθεντική, υπάρχουν πολλές ενδείξεις που βάζουν την γνησιότητά της σε (σοβαρή;) αμφισβήτηση.

Κατ’ αρχήν, παρά τις πολλαπλές και επανειλημμένες ενοχλήσεις για να δοθεί στην δημοσιότητα το ηχητικό αρχείο, τα WikiLeaks αρνήθηκαν να το πράξουν. Για να προστατέψουν, είπαν, την πηγή τους. Χαζομάρες. Προσφέρθηκα ο ίδιος να κάνω δωρεάν μάθημα στο πως "αδρανοποιούνται" τα properties ενός ηχητικού αρχείου (ώστε να μην υπάρχει ίχνος του δημιουργού) χωρίς να επηρεαστούν τα περιεχόμενά του, αλλά μάταια...

Κατόπιν, το όνομα της κυρίας Velculescu είναι γραμμένο με Ελληνική "ορθογραφία" (Velkouleskou). Τα WikiLeaks απάντησαν (στον Marcus Walker της Wall Street Journal) ότι αυτό έγινε, επειδή χρησιμοποίησαν την γραφή που είδαν στον Ελληνικό Τύπο. Το για ποιο λόγο χρησιμοποίησαν τον Ελληνικό Τύπο για να δουν την γραφή ενός ονόματος με λατινική γραφή, παραμένει άλυτο και μυστήριο. Και, εάν μπορούσε ποτέ να επαληθευτεί, θα αποτελούσε ρεκόρ Γκίνες. Για την παμμέγιστη βλακεία...

Ακόμη, τα Αγγλικά που "ακούμε" στο κείμενο είναι, πώς να το πω, "πολύ Ελληνικά". Ειδικά η χρήση της αντωνυμίας "that" είναι τόσο εκτενής που ο αναγνώστης αμφιβάλει ακόμη και για το μορφωτικό επίπεδο των συνομιλούντων. Γενικά δε το κείμενο είναι γεμάτο από λάθη που δικαιολογούνται πλήρως σε κακή μετάφραση (Ελληνικού) κειμένου, αλλά όχι σε απομαγνητοφώνηση (Αγγλικής) συνομιλίας. Π.χ. σε κάποια αποστροφή η ωραία Ντέλια "ακούγεται" να λέει: "…we may can end up…". Αν κανείς μπορεί να καταλάβει πως είναι δυνατόν να ακούσει κάποιος τον ήχο του may αυτόν του can (ή αντίστροφα) και κατόπιν να γράψει και τα δυο ρήματα, ας με ενημερώσει. Διότι, προσωπικά, αδυνατώ να το αντιληφθώ...

Περνώντας στην ουσία, τα περιεχόμενα της συνομιλίας, δεν προκαλούν καμία έκπληξη. Σε οποιονδήποτε άνθρωπο έχει παρακολουθήσει την εξέλιξη της οκταετούς Ελληνικής κρίσης. Επειδή στην συγκεκριμένη υποκλοπή δεν ακούγεται κάτι νέο, κάποια καινούργια πρόταση, κάτι διαφορετικό. Οι θέσεις του Δ.Ν.Τ. που εκφράζονται είναι αυτές, ακριβώς, που έχουν δημοσιοποιηθεί πολλές φορές στο παρελθόν. Τελευταία, ξεκάθαρη αναφορά τους έγινε μόλις στις 11 Φεβρουαρίου από τον Poul Thomsen, στο γνωστό blog post του.

Οπότε γιατί αυτή η "βίαιη" αντίδραση από την Ελληνική κυβέρνηση; Τι είδε το Μαξίμου και αντέδρασε με την, πρωτοφανή για τις συνήθειες του, ταχύτητα; Ποιο ήταν το στοιχείο που "εξαγρίωσε" τον Δόκτορα; Για ποιόν λόγο πλημμύρισαν τα Μ.Μ.Ε. με διαρροές ότι "το Δ.Ν.Τ. θέλει να διαλύσει την Ευρώπη"; Έλα ντε! Απολύτως άγνωστον! Διότι, η αναφορά στο "πιστωτικό γεγονός" που επικαλείται η επιστολή προς την Christine Lagarde είναι αυτό και μόνον. Μια απλή αναφορά. Οι άνθρωποι συζητούσαν, προσπαθώντας να καταλάβουν αν η Ελληνική πλευρά οδηγεί τα πράγματα σε έναν νέο Ιούλιο του 2015. Τίποτα περισσότερο. Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνει όποιος μιλά, έστω στοιχειώδη, Αγγλικά…

Το γεγονός δε που κάνει την εξήγηση των διαμαρτυριών του Μαξίμου ακόμη μεγαλύτερο μυστήριο είναι ότι, τα όσα φαίνεται να ζητά το Ταμείο, ευνοούν την Ελλάδα! Ω ναι! Διότι ζητά συμφωνία είτε με στόχο πολύ μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα (1,5% έως 2,5% αντί 3,5%, για το 2018), είτε πολύ μεγαλύτερη ελάφρυνση χρέους από τους Ευρωπαίους. Τι απ’ όλα αυτά δεν συμφέρει την Ελλάδα; Ποιος ο λόγος να ζητείται η αποχώρηση του Ταμείου; Που είναι και αδύνατη; Όχι πείτε μου σας παρακαλώ έχει οποιοδήποτε νόημα η όποια διαμαρτυρία;

Το Ταμείο, από την μεριά του, τήρησε την σταθερή, στάνταρντ πολιτική του. Μέσω διαρροής, ενημέρωσε πως δεν σχολιάζει διαρροές και ανεπίσημα κείμενα. Μόνο την Κυριακή, ο εξαίρετος φίλος και συνάδελφος του Mega Μιχάλης Ιγνατίου (διαθέτει εξαιρετικές προσβάσεις και πηγές στην Washington και το Δ.Ν.Τ.), ενημέρωσε πως πηγή του από τον Δ.Ν.Τ. του επιβεβαίωσε την γνησιότητα της συνομιλίας*.

Επομένως Cui bono; Όσο και αν το σκέφτομαι, όσο και αν το αναλύω, έναν μόνο "κερδισμένο", ευνοημένο από την διαρροή των WikiLeaks, βρίσκω. Την Ελληνική κυβέρνηση. Κανέναν άλλον. Και το "κέρδος" της είναι η ύπαρξη (σαθρής) δικαιολογίας για περαιτέρω καθυστέρηση του κλεισίματος της αξιολόγησης. Τουλάχιστον για όποιους εξακολουθούν να αρέσκονται στο "σανό Μαξίμου"…

Όπως και να ‘χει, κυρίες και κύριοι, το γεγονός είναι ένα. Διαρροές ο ένας, διαρροές ο άλλος, διαρροές ο παράλλος,  εμείς πλημυρίσαμε! Και εμείς πνιγόμαστε… κυριολεκτικά.

Πέτρος Λάζος

petros.lazos@capital.gr

Twitter: @Marketelf

(*) Δεν αμφισβητώ, σε καμία περίπτωση, το ρεπορτάζ του κύριου Ιγνατίου. Ταυτόχρονα όμως δεν μπορώ να μην αναφερθώ στις αντιφάσεις που περιέγραψα πιο πάνω, οι οποίες είναι απτές και υπαρκτές.