Του Κώστα Στούπα

1) Το αντισυστημικό μέτωπο επανακάμπτει

Η βίαιη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ στα εξ ων συνετέθη προκαλεί ευρεία αναδιάταξη στο πολιτικό σκηνικό. Κατ’ αρχήν επέβαλε το ΠΑΣΟΚ ως αξιωματική αντιπολίτευση και κατά δεύτερο ανέδειξε τον Στέφανο Κασσελάκη νέο πρόσωπο στην πολιτική σκηνή.

Ο Στέφανος Κασσελάκης, μετά την πραξικοπηματική απομάκρυνση από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, επέλεξε την αυτόνομη πολιτική παρουσία και ήδη στις πρώτες δημοσκοπήσεις αφήνει αποτύπωμα, σε κάποιες περιπτώσεις μεγαλύτερο και από τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ.

Στην τελευταία δημοσκόπηση της Interview π.χ., το Κίνημα Δημοκρατίας του κ. Κασσελάκη συγκεντρώνει 7% και ο ΣΥΡΙΖΑ 4,3% από 6,6%. Τούτο σημαίνει πως το κόμμα Κασσελάκη έχει εισροές και από άλλους χώρους.

Στη δημοσκόπηση της GPO, χωρίς να υπάρχει στο δείγμα των ερωτήσεων ο κ. Κασσελάκης συγκέντρωσε 1,5% με αυθόρμητες αναφορές των ερωτώμενων στο όνομά του.

Στη έρευνα της Interview, η Νέα Δημοκρατία συγκεντρώνει 27,2% (από 25%), το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής 15,7% (από 13,1%), η Ελληνική Λύση: 8,5% (από 7,1%), το ΚΚΕ 8%, η Φωνή Λογικής 7% (από 6%), το Κίνημα Δημοκρατίας (Κασσελάκης) 7% και ο ΣΥΡΙΖΑ 4,3% από 6,6%.

Στην έρευνα της GPO, πρώτη έρχεται η ΝΔ με 25,8%, δεύτερο το ΠΑΣΟΚ με 17,4% και τρίτη η Ελληνική Λύση με 7,9%. Ο  ΣΥΡΙΖΑ έρχεται πέμπτος με 5,8%.

Αρκετοί πολιτικοί αναλυτές θεωρούν πιθανότερο το σενάριο πως το κόμμα Κασσελάκη θα συγκεντρώσει μεγαλύτερη δύναμη από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ενδεικτικό της ανόδου του κλίματος αντισυστημικότητας είναι πως ο "Κανένας" επανήλθε στην πρώτη θέση. Στη δημοσκόπηση της Interview, στο ερώτημα: "Μεταξύ Κ. Μητσοτάκη και Ν. Ανδρουλάκη ποιον θεωρείται ικανότερο να πρωθυπουργό;", το 45% απάντησε Κανέναν, το 40% τον Κ. Μητσοτάκη και το 15% τον Ν. Ανδρουλάκη.  

Βέβαια, το 40% που θεωρεί τον Κ. Μητσοτάκη ως ικανότερο δημιουργεί μια δεξαμενή από την οποία η ΝΔ μπορεί να αντλήσει ψήφους αν θέσει σωστά τα διλλήματα.

Ο Στέφανος Κασσελάκης εκτός ΣΥΡΙΖΑ ταιριάζει περισσότερο στο κλίμα αντισυστημικότητας που κερδίζει έδαφος τόσο δεξιότερα του Κέντρου όσο και αριστερότερα του εκλογικού σώματος.

Βασικό στοιχείο όλων των ερευνών είναι η διεύρυνση του αριθμού των κομμάτων με μονοψήφιο ποσοστό. Στη δημοσκόπηση της Interview, περί τα 11 κόμματα συγκεντρώνουν ποσοστά μεταξύ 1 και 9%, από τα οποία τα 7 κάτω του 5%.

Η αύξηση του ορίου εισόδου στη Βουλή από το 3% στο 5% πρέπει να θεωρείται πιθανή.

Εκτός του Στέφανου Κασσελάκη που φιλοδοξεί να εκφράσει το αντισυστημικό κλίμα από στην κεντροαριστερή πλευρά του πολιτικού σκηνικού, αξιοσημείωτη συνεχίζει και η παρουσία της Αφροδίτης Λατινοπούλου που κινείται δεξιότερα της ΝΔ.

Η ανάδειξη προσώπων χωρίς πολιτικό παρελθόν στην Κεντρική Πολιτική σκηνή μοιάζει με μια στάση διαμαρτυρίας μέρους της κοινωνίας απέναντι στο πολιτικό προσωπικό και το σύστημα συνολικότερα.

Μια διευρυνόμενη μερίδα της κοινωνίας έχει κουραστεί να βλέπει τα ίδια πρόσωπα επαγγελματιών πολιτικών ένθεν κακείθεν να διαχειρίζονται τις υποθέσεις της χώρας με αποτελεσματικότητα την οποία θεωρεί αμφίβολη και ανεπαρκή, όπως ακριβώς λειτουργεί και το υπόλοιπο Δημόσιο.

Κάτι άλλο που ερεθίζει την κοινή γνώμη είναι η ευκολία με την οποία το πολιτικό προσωπικό εμφανίζει περιουσιακά του στοιχεία, με μισθούς που δύσκολα τα δικαιολογούν. Τα κοινωνικά δίκτυα στην περίπτωση αυτή πολλαπλασιάζουν τη διάβρωση της εμπιστοσύνης στο σύστημα.

Από την άλλη πλευρά, το γεγονός πως οι περισσότερες περιπτώσεις αντισυστημικών νεοεμφανιζόμενων έχουν αποδειχτεί "φούσκες" της μιας τετραετίας, δεν φαίνεται πως έχει καταγραφεί ακόμη στο συλλογικό ασυνείδητο του αντισυστημικού μπλοκ.

Επιπλέον, οι κυβερνήσεις (όχι μόνο στην Ελλάδα) εδώ και αρκετές δεκαετίες έχουν εθίσει την κοινή γνώμη στην εντύπωση πως το κράτος οφείλει να διαχειρίζεται τα πάντα, από τις συντάξεις των ανθρώπων, την υγεία και την παιδεία μέχρι τις ενεργειακές και διατροφικές ανάγκες.

Αυτό φαίνεται πως έχει απονευρώσει την κοινωνία από την αίσθηση της ατομικής και οικογενειακής ευθύνης στη διαχείριση των οικονομικών διακυμάνσεων και να την έχει εθίσει στην απαίτηση όλο και μεγαλύτερων δόσεων Κοινωνικής Πρόνοιας.

Το αποτέλεσμα είναι να είναι όλοι δυσαρεστημένοι και αυτοί που πληρώνουν για τα επιδόματα και αυτοί που τα εισπράττουν και θέλουν διαρκώς περισσότερα.

Αν υπάρχουν κάποια συμπεράσματα από τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών, είναι ότι η κυβέρνηση έχει χάσει την πολιτική της γοητεία  και κυριαρχία, αλλά παραμένει αδιαμφισβήτητη ελλείψει αντιπάλου. Το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να προβάλλει μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση, ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε και το ένα τρίτο και πλέον της κοινωνίας, ψάχνει για κάποιο θαύμα μεταξύ γραφικών και αστοιχείωτων σελέμπριτις και ινφλουένσερς των κοινωνικών δικτύων.

2) Τεκμηριωμένη Απαισιοδοξία

Καλημέρα Κώστα,

Σε συνέχεια της εξαιρετικής επιστολής με θέμα "Η Εκδίκηση της Γυφτιάς" του φίλου Σ.Τ. θα ήθελα να διαφωνήσω σε ένα μόνο σημείο: δεν θεωρώ ότι αρκεί να κυβερνήσουν για μερικά χρόνια φιλελεύθερες κυβερνήσεις για να επανέλθει ο ορθολογισμός. Μακάρι να αρκούσε.

Ο λόγος πίσω από την πεποίθηση αυτή καθώς και για την εκτίμηση ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας, είναι πως τα πανεπιστήμιά μας τελούν υπό ιδεολογική κατάληψη. Το αποτέλεσμα της κατάληψης αυτής είναι να έχουν γίνει τα πανεπιστήμια εκτροφεία ακροαριστερών ιδεολόγων. Όταν λοιπόν  στην κοινωνία έχεις μία σταθερή εισερχόμενη ροή ανθρώπων που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου, πόση αισιοδοξία χωράει;

Οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι που γνωρίζω διακατέχονται από ακραία αριστερή ιδεολογία. Ασφαλώς το μικρό δείγμα που έχω από την προσωπική μου εμπειρία δεν μπορεί να θεωρηθεί αντιπροσωπευτικό, όμως στις δημοσκοπήσεις φαίνεται ότι η Αριστερά έχει πολύ μεγαλύτερη απήχηση στις νέες ηλικίες.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι οι άνθρωποι όσο μεγαλώνουν ωριμάζουν, και έτσι όταν αυτή η ηλικιακή ομάδα ωριμάσει θα έχει μετακινηθεί εκλογικά. Ακόμα κι έτσι όμως, θα βλέπει πάντα με συμπάθεια τις ιδέες αυτές. Όπως το ΚΚΕ, που ναι μεν δεν μαζεύει μεγάλα ποσοστά, αλλά χαίρει σεβασμού από πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων (ίσως πλέον και από την πλειοψηφία της κοινωνίας).

Το ζητούμενο όμως είναι να ηττηθούν δημοσίως αυτές οι ιδέες. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από σύγκρουση στον δημόσιο διάλογο. Όσο ο μαρξισμός ασκεί γοητεία στις καρδιές του κόσμου δύσκολα θα δούμε άσπρη μέρα. Εάν δεν απαξιωθεί αργά ή γρήγορα θα καταστραφούμε, διότι όταν θα έρθει η επόμενη μεγάλη κρίση εμείς θα είμαστε ακόμα πολύ αδύναμοι για να επιβιώσουμε.

Φιλικά,

Αλέξανδρος Αγγελής

kostas.stoupas@capital.gr