1) Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής

Κυκλοφορεί ένα μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ με το τίτλο "The plot against America" όπου το φόντο της δραματικής ιστορίας είναι πως τις εκλογές του 1940 στις ΗΠΑ δεν τις κερδίζει ο Ρούσβλετ αλλά ο Τσαρλς Λίντμπεργκ.

Ο Λίντμπεργκ, εκτός από ήρωας της αμερικανικής αεροπορίας ήταν και φανατικός απομονωτιστής σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Αυτά είναι ιστορικά γεγονότα. Απλά στην πραγματική ιστορία ο Ρούσβελτ κέρδισε και η επίθεση των Ιαπώνων τού έδωσε την ευκαιρία να βάλει τις ΗΠΑ στον πόλεμο και κερδίζοντας να την καταστήσει παγκόσμια υπερδύναμη.

Κατά το μυθιστόρημα του Ροθ, λοιπόν, ο Λίντμπεργκ κερδίζει και αμέσως μετά τη γνωστοποίηση του αποτελέσματος μ' ένα διάγγελμά του προς τον αμερικανικό λαό, κατηγόρησε δημόσια τους εβραίους ότι ωθούσαν την Αμερική ν' αναμειχθεί σ' έναν άσκοπο πόλεμο κατά της ναζιστικής Γερμανίας.

Σαν να μην έφτανε αυτό, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του ως 33ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, υπέγραψε ένα σύμφωνο "εγκάρδιας συνεννόησης" με τον Αδόλφο Χίτλερ, του οποίου τις κατακτητικές βλέψεις στην Ευρώπη και τη λυσσαλέα ανατισημιτική πολιτική έδειχνε να ανέχεται χωρίς καμιά δυσκολία..."

Σας θυμίζει κάτι; Αν όχι, βάλτε στη θέση του Χίτλερ τον Πούτιν και στη θέση του Λίντμπεργκ τον Τραμπ.

Ο Τραμπ περισσότερο από κάθε άλλον Αμερικάνο πρόεδρο μεταπολεμικά φλερτάρει με το ρεύμα του απομονωτισμού που πάντα υπάρχει  στις ΗΠΑ.

Τούτο συμβαίνει γιατί μια μερίδα αδαών περί της γεωπολιτικής Αμερικάνων, πιστεύει πως οι ΗΠΑ δεν χρειάζονται, με μοχλό την προάσπιση των ιδεών και των συμφερόντων του δημοκρατικού κόσμου, να παίζουν τον ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα. Ούτε χρειάζεται να ξοδεύουν τεράστια ποσά σε αμυντικές δαπάνες για να προσφέρουν προστασία στην Ευρώπη, την Ταΐβάν, την Κορέα κλπ.

Στην πεποίθηση αυτή βοηθά και το γεγονός πως οι ΗΠΑ είναι σε γενικές γραμμές αυτάρκεις σε πρώτες ύλες και ενέργεια, οπότε με την εξοικονόμηση των αμυντικών δαπανών να μπορούσαν να εξασφαλίσουν υψηλότερο επίπεδο ευημερίας.

Η άποψη αυτή είναι αφελής. Οι Αμερικάνοι πατέρες της γεωπολιτικής επιστήμης έχουν διατυπώσει τη θεωρία της ηπειρωτικής δύναμης που αν καταφέρει να βρει ελεύθερη πρόσβαση στις θάλασσες να κυριαρχήσει στον πλανήτη σαρώνοντας και το αμερικανικό ημισφαίριο.

Η Ευρώπη, τα φιλοδυτικά αραβικά καθεστώτα, η Τουρκία, η Ινδία, η Ιαπωνία, η Ταιβάν, η Κορέα κλπ. είναι αυτές που περιορίζουν τις ηπειρωτικές δυνάμεις της Ευρασίας να μην εξαπλωθούν και κυριαρχήσουν στο πλανήτη. Η Ευρώπη λοιπόν είναι χρήσιμη για την κυριαρχία των ΗΠΑ στον Ατλαντικό, η οποία αν χαθεί θα καταστήσει ευάλωτες τις ανατολικές ακτές τους.

Η ισχυρότερη δύναμη στο πλανήτη για πολλούς αιώνες ήταν η αυτοκρατορική Κίνα. Η επικράτηση των πεποιθήσεων  της απομόνωσης καθώς θεωρούσαν πως το μέγεθος και η απόσταση αρκούσαν για τη διατήρηση της ευημερίας, κατέστησαν τη για χιλιάδες χρόνια υπερδύναμη, αποικία και οδήγησαν στους αιώνες της ταπείνωσης, όπως αποκαλούν οι Κινέζοι τους δυο τελευταίους αιώνες.

Όλα αυτά βέβαια είναι άγνωστα στους θυμωμένους λευκούς άρρενες των μεσοδυτικών πολιτειών που ψήφισαν Τραμπ.

Το καράβι των ΗΠΑ στρίβει λοιπόν και αυτό θα έχει συνέπειες και σε εμάς. Η πλέον επιτυχημένη οπτική αποτύπωση των εξελίξεων ήταν προχθές μια γελοιογραφία του Μ. Κουντούρη στην Εφημερίδα των Συντακτών. Ένα ζευγάρι παρακολουθεί στην τηλεόραση το άγαλμα της ελευθερίας να ρίχνει ένα ψηφοδέλτιο στην κάλπη. Το δωμάτιο που βρίσκεται το ζευγάρι όμως είναι το εσωτερικό της κάλπης όπου από πάνω πέφτει το ψηφοδέλτιο...

Αρκετοί πιστεύουν πως η απόσυρση των ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ και την Ευρώπη θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά αφού θα αναγκάσει την Ε.Ε. να δημιουργήσει αμυντικό προϋπολογισμό και κοινή εξωτερική πολιτική.

Ας υποθέσουμε λοιπόν  πως αυτή της φορά ο πρόεδρος Τραμπ θα υλοποιήσει τις απειλές του εναντίον του ΝΑΤΟ. Εκ πρώτης όψεως τούτο θα μπορούσε να μοιάζει θετικό γιατί θα δώσει ώθηση στη δημιουργία ενιαίας Ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.

Αυτό όμως για τις ευρωπαϊκές οικονομίες συνεπάγεται αύξηση των αμυντικών δαπανών και επιπλέον παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας προς όφελος ενός μοντέλου συγκυριαρχίας.  Πόσοι είναι έτοιμοι να συναινέσουν σε κάτι τέτοιο;

Μια ενιαία ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική σημαίνει πως η στάση της Ε.Ε. μπορεί να διαφοροποιείται σε σχέση με τη στάση κάποιων χωρών π.χ. όπως της Ουγγαρίας ή των βαλτικών δημοκρατιών έναντι της Ρωσίας ή της Κίνας. Η στάση της Ε.Ε. πρέπει να λαμβάνει υπόψη το μέσο όρο του κοινού ευρωπαϊκού συμφέροντος έναντι των συμφερόντων και φοβιών των κάποιων εθνών που συνορεύουν με τη Ρωσία.

Κάτι ανάλογο μπορεί να ισχύσει και για το πλέγμα των σχέσεων της Ε.Ε. με την Τουρκία σε συνάρτηση με τις διαφορές της Ελλάδας με τη γείτονα.

Η ενιαία ευρωπαϊκή στάση στην άμυνα και την εξωτερική πολιτική χωρίς την "κηδεμονία" των ΗΠΑ δεν θα είναι εύκολη υπόθεση.

Η Ευρώπη οφείλει τη μεταπολεμική της ταυτότητα στη νικηφόρα εμπλοκή των  ΗΠΑ στο β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Χωρίς την κυρίαρχη επίβλεψη των ΗΠΑ δεν θα υπήρχε Ε.Ε. και η αφοσίωση στους κανόνες του δημοκρατικού δυτικού μοντέλου.

Αν η Ευρώπη αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες θα χρειαστεί να περικόψει δαπάνες από τους  πλούσιους προϋπολογισμούς κοινωνικής πρόνοιας και τα υψηλά συνταξιοδοτικά συστήματα.  Αυτό δεν είναι εύκολο και δεν θα γίνει χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις και πολιτικές ανατροπές.

Ο αντίκτυπος της δεύτερης επικράτησης του Τραμπ στις ΗΠΑ θα επαναφέρει ένα κύμα ενίσχυσης των ακροδεξιών κομμάτων στην Ε.Ε.

Τα περισσότερα από αυτά όμως έχουν φιλορωσικό προσανατολισμό. Το πιθανότερο είναι να ζήσουμε πάλι ένα διαχωρισμό της Ευρώπης σε Ανατολική και Δυτική. Αυτή τη φορά με πολιτικούς και όχι γεωγραφικούς όρους. Μια διχασμένη Ευρώπη είναι εύκολο να γίνει πεδίο ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων.

Το σύνθημα "Μένουμε Ευρώπη" λοιπόν αποκτά νέα πανευρωπαϊκή σημασία.

2) Αλογοσκούφης, Καραμανλής και Δημόσιο Χρέος

Αξιότιμε κ. Στούπα,

Όπως γνωρίζετε, ο Γιώργος Αλογοσκούφης ήταν Υπουργός Οικονομικών από το 2004 έως το 2009, δηλαδή καθόλη τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του Κώστα Καραμανλή.

Συνεπώς, για μένα, έχει τεράστια ευθύνη στην άνοδο του χρέους της χώρας που την έφερε στο πρόθυρα της χρεοκοπίας το 2010.

Και όχι μόνο ο Αλογοσκούφης έχει τεράστια αλλά και πολύ μεγαλύτερη ευθύνη σε σχέση με τον Κώστα Καραμανλή για την άνοδο του χρέους της χώρας από το 2004 έως το 2009, διότι ήταν ο άμεσα υπεύθυνος για τα οικονομικά της χώρας για πέντε ολόκληρα έτη.

Παρόλα αυτά, διακρίνω έναν άκρατο προστατευτισμό προς το όνομα του και δεν έχω δει σε καμία στήλη να γράφονται αυτά τα γεγονότα και να αποδίδονται τα "του Καίσαρος τω Καισαρι".

Ειλικρινά δεν κατανοώ τη δημοσιογραφική ασυλία που απολαμβάνει εδώ και χρόνια το άτομο αυτό, ενώ έχει κάνει τραγικά λάθη στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών, όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος.

Για μένα, μετά από αυτή την παταγώδη αποτυχία του, ο Αλογοσκούφης δεν πρέπει να ξαναδιοικήσει ούτε περίπτερο.

Με άλλα λόγια, για μένα, η εκτόξευση του χρέους της χώρας από το 2004 έως το 2009 έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται Γιώργος Αλογοσκούφης, διότι ταυτίζεται χρονολογικά με την θητεία του ως Υπουργού Οικονομικών.

Και υπενθυμίζω ότι ήταν μόνο αυτός Υπουργός Οικονομικών από το 2004 έως το 2009. Κανείς άλλος.

Με εκτίμηση,

Νίκος Κυρίκος

Απάντηση: Λέγεται πως όταν έστω και αργά  αντελήφθη που πάνε τα πράγματα και ειδοποίησε τον Καραμανλή να αλλάξει πορεία, αντικαταστάθηκε...