Ακίνητα, χρυσές λίρες και Ευρωδολάρια
Παρασκευή, 19-Ιαν-2024 00:01
1) Ακίνητα, χρυσές λίρες και Ευρωδολάρια
Κατά τας γραφάς, αλλά και τα καλάθια των τιμών που χρησιμοποιούν οι ακαδημαϊκοί για να τον μετρήσουν, ο πληθωρισμός αποκλιμακώνεται.
Στην πραγματικότητα, όμως, όποιος πληρώνει ενοίκιο, πάει σούπερ μάρκετ, προσπαθεί να ανακαινίσει το σπίτι, αισθάνεται πως τον κοροϊδεύουν.
Ένα διαμέρισμα που πριν δέκα χρόνια πωλούνταν περί τις 50.000, σήμερα άνετα μπορεί να πιάσει τη διπλάσια τιμή. Διπλάσιο μπορεί να είναι το κόστος και ενός καλαθιού του σούπερ μάρκετ με τα απαραίτητα κατά την ίδια περίοδο.
Κάποιος μου περιέγραφε πως πέρυσι κερδοσκόπησε με το αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσε την τελευταία τριετία με μια συμφωνία λίζινγκ η οποία προέβλεπε πως στο τέλος, είχε το δικαίωμα να το αγοράσει σε μια ορισμένη τιμή που είχε οριστεί τρία χρόνια νωρίτερα.
Δεν είχε κανένα σκοπό να το αγοράσει αλλά όταν είδε πως η τιμή ήταν πολύ χαμηλότερη από αυτήν που είχε διαμορφωθεί στην αγορά μεταχειρισμένων, έκανε χρήση του όρου, το αγόρασε και το μεταπούλησε με κέρδος.
Εν τω μεταξύ επειδή λίγο-πολύ όλες οι μεγάλες οικονομίες τα τελευταία 10-15 χρόνια έχουν ακολουθήσει παρόμοια δημοσιονομική και νομισματική πολιτική στις ισοτιμίες των νομισμάτων δεν παρατηρούνται σημαντικές ανατροπές, εκτός από τις ισοτιμίες νομισμάτων περιφερειακών οικονομιών όπως της Τουρκίας, της Ρωσίας κλπ.
Όταν όλοι μαζί "τυπώνουν" φρέσκο χρήμα, υποτιμούν όλοι την αξία των νομισμάτων τους, κάτι που δεν δημιουργεί κραυγαλέες ανατροπές στις μεταξύ τους ιστοτομίες.
Την υποτίμηση των νομισμάτων όμως μπορούμε να την δούμε στις τιμές του σούπερ μάρκετ, στις τιμές των ακινήτων και στις τιμές των μετοχών.
Ένα χαρακτηριστικό των χωρών που κολυμπούν σε διψήφιο και τριψήφιο πληθωρισμό είναι η εκτόξευση των χρηματιστηρίων και των τιμών του χρυσού και των εμπορευμάτων.
Τούτο λοιπόν δεν αφορά μόνο οικονομίες με νομίσματα όπως η λίρα Τουρκίας, το πέσο Αργεντινής, το ρούβλι κλπ. Απλά, αυτές αποτελούν κραυγαλέες περιπτώσεις.
Ο S&P 500 και ο DAX βρίσκονται κοντά στα ιστορικά υψηλά. Ακόμη και ο ημέτερος Γενικός Δείκτης κινείται κοντά στα υψηλά της δεκαετίας. Η τιμή του χρυσού σε δολάρια και ευρώ κινείται κοντά στα ιστορικά υψηλά.
Αποτελούν αυτά στοιχεία που μαρτυρούν μια πληθωριστική έκρηξη η οποία ακόμη εκδηλώνεται υπογείως;
Όλοι γνωρίζουμε ιστορίες όπου κάποιος αγόρασε ένα διαμέρισμα το 2010, το 2000 ή το 1980 και σήμερα το διαμέρισμα αυτό παρά την παλαιότητα αξίζει τα διπλά ή τριπλά ευρώ η δολάρια. Ένας ασφαλέστερος τρόπος υπολογισμού της μεταβολής της αξίας είναι οι ώρες εργασίας που χρειάζονταν για να αγοραστεί τότε και οι ώρες που χρειάζονται σήμερα.
Πόσα μηνιάτικα χρειάζονταν κάποιος να αγοράσει ένα διαμέρισμα πριν από 30 χρόνια και πόσα χρειάζεται σήμερα;
Σίγουρα περισσότερα.
Χρυσός – Ακίνητα σημειώσατε Χ
Αν κάνουμε την ίδια πράξη με ουγκιές χρυσού θα διαπιστώσουμε πως κάποιος το 1980 και το 2024 για το ίδιο διαμέρισμα θα χρειαζόταν τις ίδιες ουγκιές χρυσού περίπου.
Στις ΗΠΑ που έχουν δείκτες οι οποίοι παρακολουθούν τις τιμές των ακινήτων καταλήγουν πως με τις ίδιες ουγκιές χρυσού το 1982 και το 2024 αγοράζεις το ίδιο σπίτι. Το 2010 μάλιστα που ο χρυσός ήταν πάλι πάνω από τις 2000 η ουγκιά και οι τιμές των ακινήτων είχαν πέσει η αναλογία συνιστούσε ευκαιρία.
"Η αναλογία της τιμής του Χρυσού προς τον δείκτη Στέγασης είναι ένα μέτρο της σχετικής αξίας μεταξύ χρυσού και ακίνητης περιουσίας. Είναι ο αριθμός των ουγκιών χρυσού που απαιτείται για την αγορά μιας μέσης μονοκατοικίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Όταν παίρνουμε τη μέση εθνική τιμή στα $241.000 για μια υπάρχουσα μονοκατοικία και τη διαιρούμε με την ετήσια μέση τιμή των $1.770 για να αγοράσουμε μια ουγκιά χρυσού, καταλήγουμε σε μια αναλογία Χρυσού προς Στέγαση για το 2020, περί το 136. Αυτό σημαίνει πως χρειάστηκαν 136 ουγκιές χρυσό για την αγορά μιας μέσης μονοκατοικίας..."
Βλέπε: The Gold To Housing Ratio As A Valuation Indicator
Ακόμη καλύτερα αποτελέσματα μπορεί να έχει κάποιος αν μετρά την τιμή των ακινήτων με βάση την τιμή των χρηματιστηριακών μετοχών. Στην Ελλάδα παλιότερα υπήρχε η συνήθεια κάποιοι να παρακολουθούν τις τιμές των ακινήτων με βάση τις τιμές των τραπεζικών μετοχών.
Πόσες μετοχές της Εθνικής έκανε το ακίνητο όταν το πήρα και πόσες κάνει σήμερα, έλεγαν...
Μετά την εκμηδένιση των τραπεζικών μετοχών, όμως, κατά την περασμένη δεκαετία, η συνήθεια αυτή έχει εξαλειφθεί. Γενικώς η ελληνική αγορά έχει αποδειχτεί αναξιόπιστη καθώς την ώρα που οι διεθνείς χτυπούν νέα ιστορικά υψηλά αυτή παραμένει κοντά στα ιστορικά χαμηλά.
Οι τιμές των διεθνών μετοχών όμως όπως και η τιμή του χρυσού σε συνάρτηση με τις τιμές των ακινήτων καταδεικνύουν πως υπάρχει ένας υπόγειος πληθωρισμός ο οποίος έχει μακροπρόθεσμο χαρακτήρα.
Απλά την περίοδο που διανύουμε κινδυνεύουν να βγει από το υπόγειο και να καταστεί ανεξέλεγκτος.
2) Το φαινόμενο των Κουτσολιούτσων
Οι Κουτσολιούτσοι, ζούσαν χλιδάτα, με κότερα και βίλες και κορόιδευαν όσους μικρομέτοχους τους είχαν πιστέψει...
Μετά την αποκάλυψη του Σκανδάλου, ο επικεφαλής της κεφαλαιαγοράς Συριζαιος Γκότσης φαίνεται ότι τους βοήθησε να ξεφορτώσουν, αφού από το πρώτο limit-down στις 4/5/2018 πέρασαν 20 μέρες και έκανε τα στραβά μάτια μέχρι την αναστολή της διαπραγμάτευσης 24/5/2018. Στο επίμαχο αυτό διάστημα άλλαξε χέρια το 1/3 των μετοχών της εταιρείας (20 εκατ. μετοχές). Μια χαρά ξεφορτώθηκαν την εταιρεία οι Κουτσολιούτσοι και οι επιτήδειοι.
Ελπίζω οι Έλληνες δικαστές να ικανοποιήσουν τουλάχιστον ηθικά τους χιλιάδες μικρομέτοχους που παρασυρθήκαν από τις επανειλημμένες προπαγανδιστικές και σκόπιμες δηλώσεις αυτών των ..... των Κουτσολιουτσων, τους εμπιστευθήκαν τις οικονομίες τους και είδαν τα χρήματα τους να γίνονται κότερα και πολυτελείς σπατάλες.
Υ.Γ κ. Στούπα ό,τι πληροφορίες θέλετε (πραγματικές) με πινακίδια αγοράς μετοχών, επίσημα έγγραφα κλπ.' την επίμαχη περίοδο μπορώ να σας τα στείλω.
Σας ευχαριστώ
Νίκος Σιδέρης
Μικρομέτοχος
(πολύ μικρών ποσών).
3) Μια άποψη για τον τόπο
Κύριε Στούπα,
Σας διαβάζω κυριολεκτικά από "παιδί"
Καθημερινά στο γραφείο η πρώτη μου κίνηση είναι να διαβάσω το άρθρο ημέρας σας.
Συμφωνώ στα περισσότερα εξ όσων λέτε.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας παραθέσω και τη δική μου συμπυκνωμένη άποψη που πιστεύω ότι βλέπει τα πράγματα με το ίδιο πρίσμα που και εσείς τα βλέπετε.
Είμαι 38 ετών, με μεταπτυχιακό και ξένες γλώσσες, γεννημένος και μεγαλωμένος από γονείς τυπικά παραδείγματα της γενιάς των baby boomers.
Ξέρετε σε αυτή τη χώρα έχουμε ένα και μόνο ένα πρόβλημα.
Ζούμε πάνω από τις δυνατότητες μας.
Οι παλαιοί, όταν έβλεπαν κάποιον ξαφνικά να συμπεριφέρεται και να δρα ως πλούσιος, έλεγαν ότι "μεγαλοπιάστηκε".
Αυτό είναι το πρόβλημα του τόπου , "μεγαλοπιανόμαστε".
Η γενιά των γονέων μου κατάφερε (λόγω κυρίως των πολιτικών των κυβερνήσεων της περιόδου 1955-1963 & 1974-1980) να αποτελέσει την πρώτη νεοελληνική γενεά που προσέγγισε το επίπεδο διαβίωσης των αντιστοίχων ευρωπαϊκών. Η πρώτη γενεά που ξέφυγε από το βαλκανική νοοτροπία και τα οθωμανικά κατάλοιπα αυτής και ονειρεύτηκε μία σύγχρονη δυτική ευρωπαϊκή ζωή.
Στην νεοελληνική ορολογία έχει περάσει ως η "γενιά του Πολυτεχνείου".
Μία γενιά που ξέφυγε από την περιθωριοποιημένη και φτωχή ελληνική ύπαιθρο, κατέκλυσε τις μεγάλες πόλεις, σπούδασε, μορφώθηκε, μπήκε σε - ή έφτιαξε μόνη της - "καλές" δουλειές, αγόρασε ακίνητα και ονειρεύτηκε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της.
Δυστυχώς όμως όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες "all things come to an end".
Οι πολιτικές της δημοσιονομικής επέκτασης (εκτύπωση χαρτονομίσματος) των δεκαετιών του '80 & και του πρώτου μισού της δεκαετίας του '90 έδωσαν την θέση τους στην πολιτική της πιστωτικής επέκτασης την δεκαετία του 2000. Η "τρελή" και ασύστολη δανειοδότηση του ελληνικού δημοσίου των ελληνικών νοικοκυριών μετά την είσοδο στο ευρώ (τη μεγαλύτερη θεσμική και πολιτική κατάκτηση μετά την είσοδο στην ΕΟΚ) ανέβαλε προσωρινά την απαραίτητη προσγείωση στα πραγματικά οικονομικά μεγέθη και επίσης ανέβαλε για 5-10 χρόνια τα απαραίτητα "μνημόνια".
Η γενιά των γονέων μου δεν έζησε πάνω από τις δυνατότητες της, δημιούργησε όμως μία επίπλαστη και προσωρινή ευημερία την οποία οι επόμενες γενεές για να την διατηρήσουν (εάν δεν ήθελαν να κοιτάξουν τον εαυτό τους και την πραγματικότητα στον καθρέφτη) έπρεπε πολύ απλά να βρουν πόρους πέραν των δυνατοτήτων τους.
Αυτή η διαπίστωση για τη δική μου γενεά (εκείνους που γεννήθηκαν κάπου ανάμεσα στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στα τέλη της δεκαετίας του '80) πέρασε στα δημοσιογραφικά κλισέ κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 2000 με την πεπατημένη φράση "η πρώτη γενεά που θα ζήσει χειρότερα από τις προηγούμενες".
Από τα φοιτητικά μου χρόνια, είχα σχηματίσει την άποψη ότι η δική μου γενεά δεν "μπορεί" να διατηρήσει ούτε το εισοδηματικό επίπεδο της γενεάς των γονέων της ούτε κατ’ επέκταση το αντίστοιχο επίπεδο διαβίωσης.
Το απαραίτητο εθνικό οικονομικό υπόβαθρο ήταν "σαθρό".
Ένας υπερεκτεταμένος δημόσιος τομέας που συντηρούσε πλήθη και πλήθη υψηλόμισθων υπαλλήλων.
Ένα πλήθος αναποτελεσματικών μικρών επιχειρήσεων με βασική "δραστηριότητα" την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή.
Ένα συνταξιοδοτικό σύστημα όπου έδινε συντάξεις μεγαλύτερες του μισθού και μάλιστα αναδιανεμητικό σε χώρα με υπογεννητικότητα.
Και μετά το 2000 μία οικονομία που βασιζόταν στην κατανάλωση εισαγομένων αγαθών με "δανεικά" και όλα αυτά σε μία χώρα με 15% έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (με απλά λόγια χρεοκοπία).
Με δυο λόγια μία επίπλαστη ευημερία με ημερομηνία λήξεως, ένας λαός που "μεγαλοπιάστηκε".
Την ημερομηνία λήξεως την ονομάσαμε "εποχή των μνημονίων και της τρόικας και των κακών δανειστών".
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει κάποτε μία σοφή φράση: "Εμείς οι Έλληνες για τα προβλήματα μας κατηγορούμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τους ξένους".
Κύριε Στούπα το πρόβλημα μας στην Ελλάδα δεν είναι ούτε οι χαμηλοί μισθοί ούτε η ακρίβεια.
Το πρόβλημα μας είναι η νοοτροπία.
Τα θέλουμε "όλα" και τα θέλουμε "τώρα" χωρίς να κοπιάσουμε, χωρίς να εργαστούμε σκληρά.
Ίσως διότι υποσυνείδητα αντιλαμβανόμαστε ότι όσα κατάφεραν οι πατεράδες και οι παππούδες μας, τα κατάφεραν σε ένα εγχώριο και διεθνές πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον εντελώς διαφορετικό του σημερινού.
Ίσως διότι οι γενεές που μεγαλώνουν μέσα στην ευημερία των προηγουμένων γίνονται "μαλθακές" και μαθαίνουν να ζουν από τη βοήθεια και τα "χαρτζιλίκια" των γονέων.
Κλείνοντας επιτρέψτε μου να παραθέσω δύο φράσεις των -κατά την ταπεινή μου άποψη- σπουδαιότερων Ελλήνων πολιτικών των τελευταίων 80 ετών, φράσεις τις οποίες πολύ συχνά επαναφέρω στο νου μου, μέσα από την επαφή μου με καθημερινές όψεις της νεοελληνικής ζωής:
- "Εγώ σας πέταξα στην θάλασσα, εσείς τώρα πρέπει να μάθετε να κολυμπάτε" (ποτέ δεν μάθαμε γιατί δεν θέλαμε)
- "Αυτή είναι η Ελλάδα" (πόσο δίκιο είχε, σοφή φράση).
Με εκτίμηση
ΔΜ
ΥΓ. Η εκσυγχρονιστική μερίδα της ελληνικής κοινωνίας (με απλά λόγια όσοι ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2015) έδωσε δις εντολή στη σημερινή πλειοψηφία, όμως απαιτεί πραγματικό και ουσιαστικό εκσυγχρονισμό (σύγκλιση με την Ευρώπη κοινώς), εκσυγχρονισμό που πολλές φορές δεν φαίνεται και δεν παίζει στα κανάλια, πλην όμως το διαπιστώνει κάποιος καθημερινά και (απαιτεί) διακυβέρνηση που δεν θα σπαταλά πολιτικό και κυβερνητικό κεφάλαιο σε ζητήματα αυτή τη στιγμή δευτερεύοντα.