Και όμως, η Ελλάδα αλλάζει...

Του Κώστα Στούπα 

1) Και όμως, η Ελλάδα αλλάζει...

Ενθυμούμαι πριν μερικά χρόνια τη σκηνή όπου καθώς περίμενα σε μια ουρά του ΟΑΕΕ, μια να φωνάζει σε κάποια άλλη στην άλλη άκρη της αίθουσας, να μην της προσθέσει υπερωρίες για την Τετάρτη, γιατί απουσίαζε με αναρρωτική. Τούτο φανέρωνε τον τρόπο που πληρώνονταν οι υπερωρίες.

Στη συγκεκριμένη ουρά περίμενα για τέταρτη φορά σε ένα μήνα για  ώρες μέχρι να μου αναφέρει ο υπάλληλος όταν έφτανε η σειρά μου, πως επειδή είχε διακοπή το ίντερνετ δεν μπορούσε να μου εκδώσει κάποια βεβαίωση που χρειαζόμουν καθώς δεν είχε πρόσβαση στη βάση των δεδομένων του οργανισμού.

"Περάστε την άλλη εβδομάδα"... μου έλεγε κάθε φορά και κάπως έτσι είχα φτάσει στην τέταρτη εβδομάδα να περιμένω πάλι...

Την τελευταία φορά που μου είπε το ίδιο δεν άντεξα και ζήτησα να δω τον διευθυντή. Αφού μου υπέδειξαν το γραφείο και  όντας σε έξαλλη κατάσταση,  προσπέρασα μια νέα ουρά, από την οποία μερικοί με νουθετούσαν να μην τον θυμώσω, άνοιξα την πόρτα και σε έντονο ύφος τον έψεξα για τα καθέκαστα.

Καλά πως κάνετε έτσι, μου είπε. Σήκωσε το τηλέφωνο πήρε τον υπάλληλο με το κομμένο ίντερνετ και του ζήτησε να πάρει στο τηλέφωνο το υποκατάστημα της Αγίας Παρασκευής που είχε πρόσβαση στα δεδομένα να ενημερωθεί και να μου δώσει τη βεβαίωση.

Παρόμοιες εμπειρίες είχα και από άλλες δημόσιες υπηρεσίες, όπως έχουν και οι περισσότεροι Έλληνες. Σε γενικές γραμμές εμπειρίες σαν τις παραπάνω αποτυπώνουν την εικόνα που είχα και διατηρώ για την κατάσταση του ελληνικού δημοσίου.

Η έκπληξη...

Πριν από λίγες μέρες ανέθεσα σε κάποιο σχετικό γραφείο να μου διατυπώσει και εκτίμηση για τα χρόνια που απομένουν μέχρι τη συνταξιοδότησή μου.

Καθώς στα περισσότερα χρόνια είχα παράλληλα και συμπληρωματικά να εναλλάσσονται καταβολές εισφορών σε τρια-τέσσερα Ταμεία, μου ζήτησε κάποιες βεβαιώσεις που αφορούσαν τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και τις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Η πρώτη αφορούσε την πρώτη μου απασχόληση αμέσως μετά το τέλος της στρατιωτικής θητείας, για μερικούς μήνες σε ένα πλοίο που έκανε τη γραμμή Πειραιάς, Ηράκλειο, Λεμεσός, Χάιφα. Μετά από 26 μήνες θητείας εκ των οποίων οι 24 σε αντιτορπιλικό, όπου είχα ξοδέψει όλες μου τις οικονομίες, χρειαζόμουν χρήματα για την αγορά μιας μεταχειρισμένης μοτοσικλέτας και διακοπές.

Όταν σκέφθηκα πως με το ναυτικό φυλλάδιο θα έπρεπε να βρω κάποια υπηρεσία που θα μου πιστοποιήσει την ασφάλιση για μερικούς μήνες στο ΝΑΤ πριν από 37 χρόνια με έλουσε "κρύος ιδρώτας"...

Μετά από δυο τηλέφωνα με παρέπεμψαν στην αρμόδια υπηρεσία. Όταν τους τηλεφώνησα για να μάθω πώς και πότε έπρεπε να τους επισκεφθώ στον Πειραιά, μου είπαν να τους στείλω ένα e-mail με την φωτογραφία του ναυτικού φυλλαδίου και της αστυνομικής ταυτότητας.

Σε μισή ώρα μετά την αποστολή των στοιχείων έλαβα την απάντηση με τη σχετική βεβαίωση.

Η δεύτερη αναζήτηση αφορούσε το ταμείο συντακτών (ΤΣΠΕΑΘ) που έχει αλλάξει πλέον όνομα και έχει συγχωνευτεί στον ΕΦΚΑ. Μετά από ένα-δυο τηλέφωνα, επίσης μου είπαν να στείλω ένα e-mail με τα στοιχεία. Σε μια ώρα είχα μια αναλυτική ανακεφαλαίωση από το ’90 μέχρι το 2016 που σταμάτησε το Ταμείο και συγχωνεύτηκε στον ΕΦΚΑ.

Η  έκπληξή μου για αμφότερες τις περιπτώσεις εξυπηρέτησης ήταν τεράστια. Υπολόγιζα πως θα έπρεπε να χάσω αρκετές μέρες από την εργασία μου τριγυρνώντας στον Πειραιά και το Κέντρο της Αθήνας... Αντ’ αυτού μέσα σε μια ώρα είχαν τελειώσει όλα, χωρίς να βγω από το γραφείο μου...

Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πολλά προβλήματα ακόμη αλλά θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσουμε πως υπάρχει σε αρκετούς τομείς πρόοδος...

Αρχικά ξεκίνησα το σημερινό άρθρο με πρόθεση να σχολιάσω με αρνητική διάθεση την εφαρμογή τηλεργασίας στο Δημόσιο.

Βλέπε: Σε άμεση εφαρμογή η τηλεργασία στο Δημόσιο

Μετά σκέφθηκα να παραθέσω ένα δυο παραδείγματα από τον τρόπο που λειτουργεί το δημόσιο, σαν αυτό που ανέφερα στην αρχή.

Η προσωπική εμπειρία των τελευταίων ημερών με υποχρέωσε να αλλάξω περιεχόμενο και στόχευση του σημερινού άρθρου. Μακάρι, οι δύο περιπτώσεις να μην αποτελούν τυχαίες εξαιρέσεις...

2) Αλυσίδες για τα χιόνια...

Αξιότιμε κύριε Στούπα,

Τις δύο τελευταίες μέρες είχε πάρει το μάτι μου αναφορές, στον ηλεκτρονικό ημερήσιο Τύπο, για διενέργεια ελέγχων σε οδηγούς αυτοκινήτων ως προς την ύπαρξη ή μη αντιολισθητικών μέσων προστασίας έναντι χιονιού και πάγου στα αυτοκίνητά τους (!?).

Αναρωτιόμουν ποιο ήταν το νόημα τέτοιων ελέγχων και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η "πάντα προνοητική πολιτεία μας" ανησυχούσε για την τύχη αυτών των οδηγών σε πιθανή μελλοντική χιονόπτωση και ήθελε εγκαίρως να τους κάνει συστάσεις-συμβουλέψει για την αναγκαιότητα ύπαρξης τέτοιων μέσων προστασίας σε περίπτωση που μας επισκεφτούν χιονιάδες και παγετοί. Μέχρις εκεί...

Μόλις σήμερα διεπίστωσα καθώς ένα σχετικό ρεπορτάζ το ανέφερε ξεκάθαρα, ότι υπάρχει διάταξη-νόμος ο οποίος επιτάσσει την υποχρεωτική αγορά και κατοχή "αλυσίδων" ή "χιονοκουβερτών" που θα πρέπει έχει στο αυτοκίνητό του και να επιδεικνύει κάθε οδηγός κατά τους μήνες ΟΚΤΩΒΡΙΟ έως ΑΠΡΙΛΙΟ (!!!).

Μάλιστα σε περίπτωση διαπίστωσης έλλειψής τους προβλέπεται και σχετικό πρόστιμο. Ο φωστήρας δημοσιογράφος του ρεπορτάζ ανέφερε σε διαφορετικά σημεία του κειμένου και δύο διαφορετικά ποσά, 40 και 80 ευρώ (!).

Με τα ειδικά χειμερινά ελαστικά που χρησιμοποιούνται σε βόρειες χώρες, αγνοώ τι προβλέπει ο, όλο πρόνοια, αυτός νόμος καθώς δεν υπήρχε σχετική αναφορά στο ρεπορτάζ.

Εν παρόδω να αναφέρω ότι, προσωπικά, φέτος έκανα θαλάσσια μπάνια μέχρι σχεδόν το τέλος Νοεμβρίου.

Μετά σταμάτησα για συγκυριακούς λόγους. Αλλιώς θα συνέχιζα για κάμποσο ακόμη. Το ίδιο κάνουν και αρκετοί άλλοι συνταξιούχοι όπως εγώ!!

Μετά αυτά τα πολλά παραπάνω πρέπει να πω ότι έμεινα με ανοιχτό το στόμα για την ύπαρξη ενός τέτοιου νόμου στη χώρα της "φαιδράς πορτοκαλέας", όπου ακόμη μια φορά φαίνεται να καταργείται η απλή λογική με τη θέσπιση τέτοιων ανόητων (προσπάθησα πολύ να βρώ ένα ήπιο επιθετικό προσδιορισμό) διατάξεων.

Θα αρκούσε η ύπαρξη διάταξης – νόμου για υποχρεωτική κίνηση με τα παραπάνω αντιολισθητικά μέσα μόνο αφού πέσει χιόνι στους δρόμους ή οι επικρατούσες θερμοκρασίες δημιουργούν συνθήκες παγοποίησης.

Τότε θα έκανε νόημα και ο έλεγχος από τα "όργανα" τα αρμόδια για την τροχαία κίνηση και η συνακόλουθη επιβολή προστίμων σε περίπτωση απουσίας τους.

Και βέβαια εννοείται, ότι όποιος, σε τέτοιες περιπτώσεις, επιλέγει να κάτσει σπίτι του και να μην κινήσει το όχημά του γλυτώνει και τους κινδύνους και τα πρόστιμα και τέλος-τέλος το κόστος αγοράς των σχετικών εργαλείων (που δεν είναι και φτηνά, ειδικά όταν γίνονται ουρές έξω από τα ειδικά καταστήματα!!).

Αυτά σε μια χώρα και περιοχές της, όπου το χιόνι αποτελεί και κάπως σπάνιο φαινόμενο.

Αυτό λέει η κοινή λογική και όχι η λογική ενός κράτους (τρόπος του λέγειν!), το οποίο αφού μια χρονιά "την πάτησε", μη έχοντας προνοήσει για την ύπαρξη ενός σωστού σχετικού νόμου, εν συνεχεία εντέλλεται τέτοιες ανοησίες, που προσιδιάζουν στο δη λεγόμενο, "κάηκα στο χυλό, φυσάω και το γιαούρτι".

Και όλ’ αυτά με την ανοχή των ειδικών, ατόμων ή φορέων καθώς και του ειδικού για τέτοια θέματα τύπου.

Αν υπάρχει αντίρρηση στα παραπάνω θα ήθελα πολύ να την ακούσω

Με εκτίμηση

Α. Γ.

kostas.stoupas@capital.gr