Του Γιώργου Κράλογλου

Όταν η κυβέρνηση παζαρεύει την κρατική συμμετοχή στο ενεργειακό βιομηχανικό-βιοτεχνικό κόστος, να μην περιμένεις καλά μαντάτα και στο εργασιακό. 

Και όσο μένει στα λόγια, στις υποσχέσεις και στις ευχές η συμπαράσταση στην παραγωγή, τα πράγματα θα χειροτερεύουν και ο ορίζοντας του 2026 θα γίνεται συνεχώς και πιο σκοτεινός. 

Τα πράγματα είναι μάλλον τραγικά και καθόλου απλά στους σχεδιασμούς και τα οράματα της κυβέρνησης για εργασιακό περιβάλλον στην Ελλάδα με σωστές και υγιείς θέσεις εργασίας που θα μας εξασφαλίσει η οικονομία, η οποία όμως δεν θα ενισχυθεί από ξένες επενδύσεις δήθεν συμπλήρωσης και αύξησης της παραγωγής με εκσυγχρονισμούς και καινοτομίες και άλλα πολλά στα λόγια και στον πίνακα...

Θα τα ακούσει αυτά και επισήμως η κυβέρνηση προσκεκλημένη σε 2-3 συνεδριάσεις των πλέον σημαντικών Οργανώσεων των παραγωγικών τάξεων στις οποίες έχει ήδη συμφωνήσει να δώσει το παρών της ακόμη και με εκτός αρμοδιότητας υπουργούς, που όμως έχουν λόγο στο ενιαίο πρόγραμμα κρατικών προμηθειών όπως (για παράδειγμα...) ο υπουργός Εθνικής Άμυνας.   

Τι θα ακούσουν (πολύ σύντομα μάλιστα) όσοι έχουν σοβαρούς λόγους να μάθουν για τις δυνατότητες της βαριάς, της μεγάλης αλλά και της μεσαίας παραγωγής μας στη μεταποίηση στην άμυνα ή στην αγροτοβιομηχανική παραγωγή;

Ότι δεν πάει άλλο με την απορρόφηση του ενεργειακού κόστους (από την παραγωγή) για να συγκρατηθούν τα νούμερα όσο η κυβέρνηση λέει άλλα στο ενεργειακό και άλλα εννοεί, πιστεύοντας ότι μπορεί να επιβάλλει δικούς της κανόνες στην οικονομία. 

Ότι βεβαίως και δεν πέφτει έξω η Κομισιόν που μας γνέφει το "μαντίλι της προσοχής” και μας λέει πως η ταυτόχρονη ενίσχυση ανταγωνιστικότητας και επάρκειας των μισθών απαιτεί ένα ολοκληρωμένο μείγμα πολιτικής, προσαρμοσμένο στις ειδικές ανάγκες κάθε χώρας. Και στην περίπτωση αυτή, οι αδυναμίες στις επενδύσεις, την καινοτόμο δραστηριότητα, την ψηφιοποίηση και τον επιχειρηματικό δυναμισμό απαιτούν πολιτική προσοχή. 

Εδώ ακριβώς είναι το σημείο που επιβάλλει συγκέντρωση και τη δική μας προσοχή τόσο όταν μιλάμε για ακρίβεια, όσο και αναλύοντας αυτά που μπορεί να καλύψει στην Ελλάδα ο κανονικός μηνιαίος μισθός.  

Γιατί οικονομικό πρόγραμμα με φιλοδοξίες στη προσέλκυση επενδύσεων (που θα καλύψουν τεράστιους αριθμούς σε επενδυτικό κενό μιας 10ετίας στην χώρα) ούτε υπάρχει, ούτε έχει την δυνατότητα η κυβέρνηση να προσαρμόσει στην οικονομία, στην οποία από τη μια προβάλλει η ανάγκη για άμεσο και βαθύ ξερίζωμα αιτιών που προκαλούν το ενεργειακό και από την άλλη οι άμεσες υποχρεώσεις μας για ένα πολλά υποσχόμενο εργασιακό.

Το 2026, λοιπόν, ή θα είναι το έτος με τομές και αναβαθμίσεις εργασιακού (σε όλες τις προεκτάσεις του) ή θα είναι η χρονιά που θα θα τα αφήσουμε όλα να κυλήσουν, μιας και δεν θα είμαστε σε θέση να συγκρατήσουμε τη φόρα του ενεργειακού που το αφήσαμε και στο 2025 να επιβάλλει δικούς του κανόνες ή μάλλον τους "κανόνες” που εξυπηρετούν και τα συμφέροντα και πολλές σκοπιμότητες.

george.kraloglou@capital.gr