Του Γιώργου Κράλογλου

Το 2025 τελειώνει στη ΔΕΘ. Θα μοιράσουμε πάλι πολλά λόγια και λίγα λεφτά. Το 2026 ό,τι μείνουν από τα λεφτά της ΕΕ. Το 2027 εκλογές και τίποτε άλλο...

Κατά τα άλλα ούτε πού πάμε ξέρουμε. Ούτε με ποιο σχέδιο. Ούτε με ποια κυβέρνηση μετά το 2027. Ούτε με τι μορφή οικονομίας και τι στηρίγματα για ανάπτυξη αλλά και για την ανάκαμψη που θα ψάχνουμε και τότε... 

Θέλετε και τους λόγους; Ας ρίξουμε μια ματιά. 

Οι μεταρρυθμίσεις μας, αυτές που αναμασάμε (και για δεύτερη 10ετία) αποκλείονται μέχρι τις εκλογές του 2027. Πολύ δε περισσότερο αν γίνουν νωρίτερα (πράγμα που καλύτερα να το ξεχάσουμε - όπως λένε τα  δικά μας ακούσματα).

Συνεπώς (κατά την άποψή μας βέβαια) θα ήταν παρανοϊκός όποιος θα υποστήριζε το  αντίθετο περιμένοντας να δει μέσα στο 2026 (στο 2025 και στο 2027 αποκλείονται εντελώς) νέους μηχανισμούς λειτουργίας της δικαιοσύνης (τους μεταρρυθμισμένους που περιμένουμε) την αναμόρφωση του συστήματος της υγείας, την παιδεία σε νέες βάσεις και την οικονομία απαλλαγμένη αν όχι από βάσανα και χρέη της, αλλά από δυσλειτουργίες και τη γραφειοκρατία της που λόγω κρατισμού φρακάρουν οποιαδήποτε νομοθεσία επιστρατεύεται για να κάνει πράξη αυτά που επιμένουμε να αποκαλούμε μέτρα ανάπτυξης. 

Ο αισιόδοξος της κουβέντας μας... θα συνεχίσει να βλέπει τους γνωστούς  μας δήθεν ορίζοντες ανάπτυξης με επενδύσεις που ουδέποτε θα έλθουν γιατί και εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε ακριβώς τι είναι αυτό που θέλουμε...

Σημειώστε κάτι πολύ απλό. Προ 10ετίας λέγαμε ότι θα αλλάζαμε την εικόνα της βιομηχανικής Αττικής και Στερεάς Ελλάδας με μια μεγάλη σειρά πάρκων υποδοχής της βιομηχανίας και άλλων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Θα εφαρμόζαμε (λέγαμε επίσης) συγκεκριμένα σχέδια και χρονοδιαγράμματα που θα προέβλεπε νομοθεσία σχετική με το όραμα. 

Σημειώστε επίσης και κάτι όχι τόσο απλό. Προ 5ετίας αν θυμάστε καλά θα οργώναμε στεριά και θάλασσα και θα φέρναμε τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ελλάδας με σκοπό να αποκτήσουμε ενεργειακή ανεξαρτησία και όχι μόνο... Θέλαμε να γίνουμε και πρωταγωνιστές της ενεργειακής οικονομίας στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Ευρώπη.

Τι έχουμε στην πράξη και τι θα δούμε από εδώ και πέρα ώστε στη βάση των οραμάτων (που αναπτύξαμε παραπάνω) να ελπίζουμε πως όντως και το ψευτοσοσιαλιστικό μας Ελλαδιστάν αλλάζει πρόσωπο και εμείς έχουμε ελπίδες να μην δούμε άλλους  Έλληνες μετανάστες (από 750.000 που μας έχουν ήδη εγκαταλείψει, γιατι έτσι που πάμε δεν τρωγόμαστε...);   

Τα βιομηχανικά πάρκα και οι βιομηχανικές περιοχές στις οποίες θα κρατούσαν ουρά οι επενδυτές περιμένουν ακόμη τη νομοθεσία που θα βάλει εμπρός (στην ιδρυτική τους νομοθεσία...) και θα ορίζει νομοθετικό πλαίσιο για να ξέρει ο επενδυτής τι τον περιμένει για την επόμενη 10ετία τουλάχιστον.

Οι έρευνες υδρογονανθράκων παραμένουν σωτήριο έργο για τον ρόλο της Ελλάδας στην ενεργειακή οικονομία της Ανατολικής Ευρώπης. Προσώρας όμως ας βολευτούμε με τα δύο εθνικά θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο και στο Ιόνιο που αναγγέλθηκαν... Και βλέπουμε για τα υπόλοιπα. 

Ποιος μας βεβαιώνει ότι αυτή η εικόνα και οι προσδοκίες μας πρόκειται να δικαιωθούν πριν ή και μετά τις εκλογές του 2027 (δηλαδή μέσα σε 2ετία ή στην 4ετία της όποιας νέας κυβέρνησης); 

Κανείς απολύτως. Ούτε με τα σημερινά δεδομένα της πολιτικής και της οικονομίας μας, ούτε και για μετά τις εκλογές, αν σημειώσουμε την εκτός τόπου και χρόνου συμμετοχή και της αντιπολίτευσης στην τακτοποίηση των δικών μας αναγκών (των πολιτών) και όχι μόνο των δικών της, που προκαλούν και την (εκ των πραγμάτων) ανυπαρξία της στο γίγνεσθαι και στις προτεραιότητες στο αύριο της χώρας μας.  

george.kraloglou@capital.gr