Του Γιώργου Κράλογλου

Σε μια χώρα που είσαι ανυποχώρητος στην 45χρονη απόφαση να θάψεις την βιομηχανία επειδή σου προκαλεί πολιτικό κόστος, δεν σε απασχολεί το ενεργειακό σου.

Από τη στιγμή δε που δεν υπάρχει και αντιπολίτευση να διαφωνεί προς την αδιαφορία σου (για την εντονότατη εγκατάλειψη των υπολειμμάτων της βαριάς βιομηχανίας), ποιος ο λόγος να ανησυχείς για το κενό και την σχεδόν ανυπαρξία προσοχής στο ενεργειακό σου και από τις Βρυξέλλες.

Τι κάνεις λοιπόν στην πράξη; Ανεβάζεις στον πίνακα των προβλημάτων σου μόνο ό,τι αγγίζει τα νοικοκυριά. Μελετάς τι σου μένει από τα λεφτά της ΕΕ για να τα κάνεις επιδοτήσεις. Και ετοιμάζεσαι για τα κουπόνια ηλεκτρικού που θα μοιράσεις στους ιθαγενείς σου τον Σεπτέμβριο, για τη θέρμανση. 

Κατά τα άλλα, απλά παρακολουθείς τις εξελίξεις στην ενεργειακή πολιτική των Βρυξελλών (για να δείχνεις ότι είσαι και εκεί...) και περιμένεις δήθεν την κοινή ενεργειακή γραμμή που δήθεν θα έλθει κάποια στιγμή σε όλα τα κράτη μέλη, έχοντας κατά νου ότι αυτό δεν θα γίνει  στην πράξη...   

Από την άλλη, ποιος έχει στο Ελλαδιστάν το πολιτικό θάρρος να σου ανατρέψει αυτό το λαϊκιστικό σχέδιο της δήθεν ενεργειακής σου πολιτικής, η οποία περιλαμβάνει (επίσης δήθεν) και μεταρρυθμίσεις αναγκαίες (όπως θα πει...) για την ανάκαμψη και την ανάπτυξη...

Οπότε, μοναδικός εχθρός, σου είναι ο πληθωρισμός, ο οποίος και θα σβήσει και την παραγωγή σου (τη βιομηχανική, βιοτεχνική και γεωργική -που συνδέεται με τις δύο  προηγούμενες-).

Ο πληθωρισμός όμως σου είναι αδιάφορος, όπως δείχνεις και στην πράξη, από τη στιγμή που δεν πιάνεις τον ταύρο από τα κέρατα... με μέτρα για την τη στήριξη και ενίσχυση της παραγωγής σου.

Όπως ξανά έχουμε σημειώσει, το κάνουν οι Ιταλοί, οι Γάλλοι και σε όλα τα Βαλκάνια (με διακεκριμένες διευκολύνσεις) και ξεχωριστά η Βουλγαρία, η οποία τραβάει ήδη νέο κύμα και δικών της επιχειρήσεων και επενδύσεων. 

Εάν τα πράγματα δεν είναι έτσι, οφείλεις να διαψεύσεις όλη τη βαριά βιομηχανία που μας έχει μείνει στη χώρα και μιλάει ήδη για αναγκαία συρρίκνωση, καθώς και τη μεγάλη βιομηχανία (των συγκεκριμένων  εκατοντάδων) που συντηρούν ακόμη κουράγιο και ελπίδες μιας και ακούν αυτά που λέγονται για τις μειώσεις του ενεργειακού κόστους και απορούν.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Μεταρρυθμίσεις στην οικονομία να αγγίζουν την παραγωγή μας και να μειώνουν το τελικό κόστος που γίνεται αισθητό στην τσέπη του καταναλωτή ούτε είδαμε την 15ετία του 2010-2025 (που είχαμε διαβεβαιώσεις ανασύστασης του οικονομικού μοντέλου), ούτε πρόκειται να δούμε μέχρι το 2027 που κλείνουν οι φάκελοι επιδότησης από την ΕΕ.

Αν νομίζουμε ότι θα μπορέσουμε να περισώσουμε την κατάσταση που μας περιμένει (με τις ασταμάτητες ενεργειακές κρίσεις στην Ευρώπη λόγω της γενικής αναδιάρθρωσης του συστήματος τροφοδοσίας με ενέργεια), θα μείνουμε με το στόμα ανοικτό... την τριετία 2027-2030 .

Τότε, δηλαδή, που θα ξεκινήσει η περίοδος αποσύνδεσής μας από τον "ομφάλιο χρηματοδοτικό λώρο” όλων των προγραμμάτων ενισχύσεων (σαν τα κάποτε ΜΟΠ- Ντελορ ή τα ΤΑΑ -ΕΣΠΑ) και την αντικατάστασή τους με οδηγίες για προσαρμογή μας στις συνθήκες που θα επικρατήσουν μετά το 2030.

Οι Ευρωπαϊκές ενεργειακές και άλλες επιδοτήσεις, όπως και κάποια "Οπεκεπεδίστικα...” λεφτά τέλος. Γι' αυτό και ανησυχούν, τα λάθη που κάνουμε και στην παραγωγή μας, λογαριάζοντας το πολιτικό κόστος.

george.kraloglou@capital.gr