Του Γιώργου Κράλογλου

Η ελληνική παραγωγή πληρώνει τον ηλεκτρισμό της 125 ευρώ την MWh, η ιταλική 65 ευρώ, εκεί και η γερμανική, η δε βουλγαρική 111 ευρώ. Θέλετε κι άλλα; 

Ο λόγος αυτής της εισαγωγής στο σημερινό μας σημείωμα είναι η επικαιρότητα και τίποτε άλλο. Οι ειδήσεις που καίνε και εμάς, γιατί η παραπάνω ακατανόητη ακρίβεια θα καταλήξει  και στην δική μας τσέπη.

Και ας πάμε στα άλλα.

Έχουν δεν έχουν δίκιο οι  βιομήχανοι και οι βιοτέχνες  που είπαν  (σε εκδήλωση της περασμένης εβδομάδας για την ενέργεια και τον ηλεκτρισμό, ΣΒΕ-ΙΕΝΕ) ότι έχουν μεν διάλογο με την κυβέρνηση, αλλά δεν βλέπουν να καταλήγουν κάπου, σημασία (για εμάς) έχει ότι με αυτό το κοστολόγιο παραγωγής (με τις διπλές τιμές στην ενέργεια) προκοπή στις επενδύσεις από επενδυτές της Ευρώπης ας μην την περιμένουμε. 

Ποιος φταίει; Εμείς ρωτάμε την κυβέρνηση. Το ίδιο  και όσοι είναι στον χώρο της παραγωγής. 

Ποιες είναι οι απαντήσεις; Τίποτε το ξεκαθαρισμένο. Τίποτε που να βγάζει νόημα από τους αρμόδιους των αρμόδιων Υπουργείων και την πολιτική ηγεσία τους.

Τίποτε που να ξεπερνάει την ασάφεια ότι η Κομισιόν χειρίζεται την όλη υπόθεση και από αυτή περιμένει κατευθύνσεις η κυβέρνηση. 

Πότε όμως υπήρξε άμεση, αποτελεσματική  και κυρίως τολμηρή η ΕΕ και η πολιτική ηγεσία της, για να δούμε τις παρεμβάσεις της και σήμερα. 

Και το βασικότερο όλων.

Οι Ιταλοί, οι Γερμανοί (προσθέτουμε και οι Γάλλοι με τα πυρηνικά τους), και τώρα οι Βούλγαροι, ξέρουν κάτι που δεν το ξέρουμε εμείς και έχουν τιμολόγια ενέργειας για τη δική τους βιομηχανική και βιοτεχνική παραγωγή στις μισές τιμές (!!) από αυτές της Ελλάδας (με 65 ευρώ έναντι των 125 ευρώ των δικών μας). Της δε διπλανής μας Βουλγαρίας κατά 15 ευρώ φθηνότερα!;

Πού μας πονάει λοιπόν αυτή την στιγμή το όλο θέμα εκτός από τις σκέψεις για αυτά που μας έρχονται και τα περιμένουμε. 

Στις επενδύσεις και τα δήθεν οράματα της κυβέρνησης για τις επενδύσεις και τους επενδυτές. 

Και όταν λέμε επενδύσεις (θα το λέμε συνεχώς αυτό) δεν συμπεριλαμβάνουμε αυτές των σπιτιών, των χωραφιών και των νοικοκυριών μας, αλλά εκείνες που θα μας δώσουν νέες σοβαρές θέσεις εργασίας που θα προσθέσουν μεροκάματα στα εισοδήματα που βλέπει και ο κορβανάς μας… 

Θα έλθει λοιπόν ο Γερμανός και ο Ιταλός και ειδικά ο Βόρειος Ευρωπαίος κεφαλαιούχος να μας παραδώσει τα κεφάλαια  ή τα  άλλα ευρωπαϊκά λεφτά του (από περιφερειακά προγράμματα) χωρίς να σταματήσει, ας πούμε, στη Βουλγαρία; 

Και δεν λέμε για Τουρκία όπου βλέπεις κόστος παραγωγής (συν το ενεργειακό της) και τρελαίνεσαι από την απόσταση που ακόμη μας χωρίζει.   

Επειδή λοιπόν τα περί ευαισθησίας στα νοικοκυριά μας από την κυβέρνηση τα ακούει όποιος τα ακούει και γελάει... ας μείνουμε στην παραγωγή.

Στην παραγωγή  και στην πολιτική συμπεριφορά προς τις ανάγκες της όχι τότε που την καταντήσαμε προβληματική για να φέρουμε στο "φως" όλα τα σχήματα αρλούμπας περί κοινωνικοποιήσεων και κρατικοποιήσεων, αλλά από τη χρεοκοπία που μας προκάλεσε  το κράτος. 

Ταυτίζονται λοιπόν όλα όσα ακούμε την 15ετία της χρεοκοπίας και όσα ισχυρίστηκαν οι κυβερνήσεις της χώρας με τα οράματα για άνοιγμα της αγοράς, ενίσχυση των επενδύσεων και παρουσία των επενδυτών της Ευρώπης και σε εμάς εκτός από τις χώρες της άλλης Ανατολικής Ευρώπης. Ρωτήστε και τους Βούλγαρους. Δεν έχουν λόγο να μη σας πουν...

george.kraloglou@capital.gr