Του Γιώργου Κράλογλου

Ούτε να μαυρίσουμε το τοπίο της οικονομίας μας θέλουμε, ούτε και να τρομάξουμε όσους το "βλέπουν". Με το ενεργειακό όμως δυστυχώς δεν ξεμπερδέψαμε. 

Τα μαντάτα που έρχονται από την Ε.Ε. και η ρευστότητα που επικρατεί με την Ρωσία και τις πηγές της ενέργειας που διαθέτει θα μας αφήσει στη σημερινή μας αγωνία για πολύ μεγαλύτερο διάστημα (ίσως ως το 2026) πράγμα που σημαίνει πως όταν μιλάμε για ανάπτυξη πρέπει να δείχνουμε και το μονοπάτι... από το οποίο θα βαδίσουμε.

Συνεπώς για να μη πούμε ότι τα καλά που θέλουμε να πιστεύουμε από 2024 για την οικονομία μας δεν θα βρουν καρέκλα να καθίσουν (όσο η θολούρα από την ενέργεια στην Νοτιοανατολική Ευρώπη παραμένει και λύσεις από τις ΑΠΕ είναι ακόμη σε μεγάλη απόσταση) ας ρίξουμε άλλη μια ματιά σε αυτά που ακόμη ψάχνουμε... για να "δέσουμε" την ανάκαμψη, προφυλάσσοντας την βέβαια και από μια πιθανή νέα κρίση.

Και ας ξεκινήσουμε από το εργασιακό.

Έχουμε 750.000 μετανάστες στην υπόλοιπη Ευρώπη που ευχόμαστε και υποσχόμαστε (πολιτικά και μόνο πολιτικά...) να τους φέρουμε πίσω προσφέροντας τα ίδια (έτσι λέμε) και σε θέσεις εργασίας και σε αμοιβές. 

Έχουμε επίσης και πάνω από 500.000 άνεργους με προσφορά εργασίας τουλάχιστον στις 200.000 αλλά δύσκολα ανταποκρίνονται. Και ας μην έχει (η πλειοψηφία) τις δεξιότητες εκείνες που επιβάλλονται σήμερα από την ανταγωνιστικότητα και ιδίως από τις απαιτήσεις της τεχνολογίας. 

Πως λύνονται αυτού τους είδους τα προβλήματα. Μόνο με επενδύσεις.

Με νέες επενδύσεις (πραγματικές και όχι τις άλλες που εννοούμε από τις αγοραπωλησίες ακινήτων) από τις οποίες θα προκύπτουν πολλές σοβαρές και μακροπρόθεσμες κυρίως θέσεις εργασίας. Με αμοιβές που δεν θα σε κάνουν να συμπληρώνεις το εισόδημά με τα γνωστά κρατικά κουπόνια... 

Με επενδύσεις που θα μετρήσουν στο επενδυτικό μας κενό (πάνω από τα 100 δισ. ευρώ) και δεν θα καθυστερήσουν την έναρξη λειτουργίας πέραν του 2030-2032. 

Μέχρι τότε δε θα πρέπει να είναι ορατή η πορεία τους ακόμη και από την αναζήτηση εργατικού δυναμικού (το οποίο θα πρέπει να το προσελκύουν και οι αμοιβές πέρα από τους κατώτατους...). 

Με τα σημερινά όμως δεδομένα αυτές οι επενδύσεις ούτε βρίσκονται σε κάποιο δρόμο εξέλιξης, ούτε έχουν καταγραφεί σε λίστες αναμονής που να πείθουν όχι μόνο εμάς, αλλά και όσους τις περιμένουν, για καθορίσουν και το μέλλον τους (μικροί, μεσαίοι και κυρίως οι εργαζόμενοι). 

Τους 750.000 μετανάστες μας ξεχάστε τους. Δεν πείθουμε ως πολιτική σκηνή ούτε με αυτά που λέμε ούτε με εκείνα που δήθεν υποσχόμαστε...

Πώς θα καταφέρουμε να αλλάξουμε το κλίμα προσκαλώντας έτσι και τις επενδύσεις που έχουμε ανάγκη; 

Η κατεύθυνση είναι μία. Με παρεμβάσεις μας στο ενεργειακό κόστος. Με ενίσχυση δημοσίων έργων που διευκολύνουν την επενδυτική μας δράση. Και με φορολογικά κίνητρα ουσίας και όχι κρατικίστικης αντίληψης.

Αν δεν καταλαβαίνουμε... ως Πολιτεία τα κίνητρα ας τα αντιγράψουμε από τους γείτονες των συνόρων μας με την Ανατολική Ευρώπη (για να μη βάλουμε και την Τουρκία). Από εκείνους που ήδη βαδίζουν με ταχύτητα στο αναπτυξιακό μονοπάτι. Όλα αυτά όμως πρέπει να συμβούν σήμερα. Η νέα κατάσταση στο ενεργειακό πλησιάζει. Θωρακίστε την οικονομία τώρα.

george.kraloglou@capital.gr