Του Γιώργου Κράλογλου

Περιμένουμε από τις Βρυξέλλες ενιαίες λύσεις στο ενεργειακό. Και οι επενδυτές που δεν μας πλησιάζουν; Οι άλλοι που βλέπουν προς Ρουμανία μεριά;

Τίποτε δεν μας λέει αυτό; Τίποτε δεν λέει ότι ακόμη και Βουλγαρία (που έχει την ίδια με εμάς ζόρικη ενεργειακή κατάσταση) αντέγραψε την άλλη Ανατολική Ευρώπη, αφήνοντας εμάς να περιμένουμε να μας σώσει η ΕΕ; 

Δεν λέμε κάτι που δεν είναι γνωστό (και μάλιστα ιδιαιτέρως έντονα, εδώ και ένα 2μηνο) όπου η Κομισιόν ξεκίνησε και πάλι τα γνωστά "ναι μεν αλλά...” για την ενιαία λύση στο ενεργειακό. Που για μια ακόμη φορά  η δήθεν κοινή πολιτική της ΕΕ παραμένει μόνο στο καταστατικό της... 

Και το θέμα μας βεβαίως και δεν έχει να κάνει με τυχόν έκπληξή μας από την "ένα βήμα εμπρός και δύο πίσω με διπλωματική τακτική” της ΕΕ προς τα κράτη μέλη. "Πολιτική” εμπρός και πίσω... για να κρατηθούν και οι "ισορροπίες” Βορρά και Νότου... εντός της (κατά τα άλλα) Ένωσης... 

Είναι το ενεργειακό θηρίο που μας τρομάζει. 

Το ενεργειακό θηρίο τώρα (με τη μοναδική μορφή του φυσικού αερίου) που έρχεται να γεμίσει άδειες δεξαμενές και  αποθήκες της Ευρώπης, ανεβάζοντας όμως τις τιμές εκεί που δεν φανταζόμαστε. Γιατί είναι και η ακρίβεια που βεβαίως και θα ακολουθήσει όσο η ανεξέλεγκτη κατάσταση σε όλη την σειρά παρεμβάσεων στις τιμές (από εισαγωγή μέχρι και στο χονδρεμπόριο) παραμένει όπως την ξέρουμε στην Ελλάδα.   

Τι κάνουμε εμείς σε σύγκριση με τη Ρουμανία, Τσεχία, Βουλγαρία, Πολωνία, που θέλουν και παραγωγή αλλά και επενδυτές της Ανατολικής Ευρώπης στη δική του αυλή...; 

Ακριβώς τα ίδια με αυτά που κάνουν και οι Βρυξέλλες.

Υποτίθεται ότι έχουμε διάλογο με τη δική μας παραγωγή για το θέμα. Στην πράξη όμως συζητάμε και μόνο συζητάμε μαζί τους (όχι μόνο τη βαριά αλλά και τη μέση τάση της βιομηχανίας και γενικά της παραγωγής μας), αλλά καθυστερούμε τις αποφάσεις μας γιατί σταυρώνουμε τα χέρια (αυτή την εικόνα δίνουμε στην οικονομία) επειδή περιμένουμε τις δήθεν λύσεις, τις ενιαίες λύσεις... των Βρυξελλών. Τίποτε άλλο. 

Τι να κάνουμε; 

Να δούμε πως θα σώσουμε ό,τι μας μένει από παραγωγή αν δεν θέλουμε να συνεχίσουμε  τελικά ως η πάμφτωχη χώρα με τις πλούσιες εισαγωγές της. 

Να δούμε την αλήθεια με τα μάτια της οικονομίας και όχι της πολιτικής (της μικροπολιτικής θα λέγαμε) που δεν είναι άλλη από το ότι πωλείται σχεδόν ό,τι μπορεί να πωληθεί στην επίσημη οικονομία μας (όχι τη "μαύρη") μαζί με τα σπίτια και τα οικόπεδά μας. Πωλήσεις που τις παρουσιάζουμε στην κοινή γνώμη σαν άμεσες ξένες επενδύσεις, ενώ (στο 90%) πρόκειται για κινητικότητα της κτηματαγοράς και μόνο της κτηματαγοράς. Και όχι για λεφτά που θα μας φέρουν (όπως λένε) την ανάπτυξη στο 2025-2026.

Να δούμε (φωτίζοντας καθαρά τις εξελίξεις) τους Κινέζους και άλλους... που παίρνουν ό,τι βρουν για να μεταπωλήσουν εκείνοι στις πραγματικές τους τιμές. Και δεν θα αργήσει να γίνει αυτό. 

Να δούμε το ανησυχητικό και επικίνδυνο επενδυτικό κενό που έτσι όπως μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο στην 5ετία 2025-2030 θα ξεπεράσει τα 50 δισ. ευρώ καθώς θα προέρχεται μόνο από την απουσία επενδύσεων ουσίας στην οικονομία. 

Και θα προστίθεται βεβαίως στην ντόπια επιχειρηματική μετανάστευση σε Βαλκάνια και όπου προσφέρουν σταθερά φορολογικά κίνητρα για 10ετία. Πλαφόν στις τιμές ρεύματος προς την βιομηχανία που δεν θα καταργηθεί (προσέξτε το αυτό), αν δεν ξεπερασθεί η νέα ενεργειακή κρίση πού είναι ήδη στην πόρτα μας.   

Που συμβαίνουν αυτά; Δίπλα μας. Στο πρώην ανατολικό μπλοκ... Εκεί που καταλαβαίνουν πόσο επικίνδυνη είναι για την παραγωγή τους -και βεβαίως για την οικονομία τους- η νέα ενεργειακή κρίση η οποία ήδη καλπάζει.

george.kraloglou@capital.gr