Του Γιώργου Κράλογλου

Έχουμε 850.000 άνεργους. Οι 400.000 βγήκαν ένα χρόνο τώρα που εμείς ζητάμε 350.000 άτομα και τα ψάχνουμε στους μετανάστες, Είμαστε ή όχι για γέλια; 
 
Θα λέγαμε και για κλάματα αλλά πέρασε αυτή η εποχή. Η εποχή δηλαδή που ήταν να μας προσέχεις όχι σαν οικονομία... μόνο σαν ανέκδοτο και να γελάς. 

Το 2000 και μετά όταν πολιτικά και μόνο πολιτικά παπαγαλίζαμε τα περί 4ης βιομηχανικής επανάστασης στην Ε.Ε. και τι σημαίνει αυτό και για την Ελλάδα (μετά το 2000 το πήραμε χαμπάρι...) που βάλαμε εμπρός και στα γνωστά σαχλά της πολιτικής μας.

Ποιος δεν θυμάται τα απίθανα του δήθεν ισχυρού δεσίματος της παιδείας μας με την παραγωγή. Τις "τσιμεντένιες γέφυρες" των Πανεπιστημίων με την παραγωγή μας. Και ιδίως με την βιομηχανία μας. 

Δέσιμο που θα οδηγούσε να προλάβουμε τις ανάγκες της παραγωγής μας σε δεξιότητες. Τις ανάγκες σε εξειδίκευση στην τεχνολογία. 

Για ρωτήστε τα Πανεπιστήμια; Και μετά ρωτήστε την παραγωγή μας. Τα καταφέραμε παιδιά; Κάναμε όλα όσα παπαγαλίζαμε στις τηλεοράσεις; 

Και αν τα καταφέραμε πώς συμβαίνει μετά από 25 χρόνια που σηκώσαμε και αυτή την σημαία (στα λόγια και στα μπαλκόνια...) να έχουμε μόνο το 21,7% των ελληνικών επιχειρήσεων να παρέχει συνεχιζόμενη επαγγελματική κατάρτιση στους εργαζόμενους έναντι της Ε.Ε. που έφθασε το 72,6% (!); 

Πώς συμβαίνει το 30% των εργαζομένων να απασχολείται σε θέσεις που δεν σχετίζονται με τις σπουδές τους. Δεν τα λένε επιχειρήσεις αυτά. Η ΓΣΕΕ και η ΕΛΙΑΜΕΠ που το έψαξαν αυτόν τον χρόνο, τα λένε. 

Το έψαξαν και τα όσα ανακάλυψαν σε γωνιές της αγοράς εργασίας τα έχουν ήδη μεταφέρει σε κυβερνητικούς μηχανισμούς ελπίζοντας να πάνε και παραπέρα. 

Εάν έγινε κάτι, πως συμβαίνει και το γραφείο προϋπολογισμού της Βουλής να βλέπει ότι η αναντιστοιχία δεξιοτήτων εντείνει τη διαρθρωτική ανεργία, καθώς οι επιχειρήσεις δυσκολεύονται να καλύψουν θέσεις λόγω έλλειψης κατάλληλων προσόντων στους υποψήφιους εργαζομένους; 

Πώς συμβαίνει (γιατί πραγματικά συμβαίνει) και αυτό που μας μεταφέρει απ ευθείας από την αγορά ο ΑΚ1969 σχολιάζοντας το ρεπορτάζ του Capital.gr. "Οι κλάδοι με τις μεγαλύτερες ελλείψεις εργαζομένων" "...υπάρχουν εργοδότες που έπαψαν να ψάχνουν για εργαζόμενους, ιδιαίτερα σε ειδικότητες που δεν υπάρχουν πια. Και περιπτώσεις στις οποίες μέχρι και μετά από 3 χρόνια δεν παρουσιάστηκε ούτε ένας με την επαγγελματική δεξιότητα που ζητούσε η αγγελία. Οπότε και οι εργοδότες έσβησαν την αγγελία και προσαρμόστηκαν σε αυτή την πραγματικότητα..."  

Πώς συμβαίνει να μη καταλαβαίνουμε ότι η Πολιτεία μας οι κυβερνήσεις της και οι υπεύθυνοι για τα εργασιακά να μην έχει καταλάβει (για μια 20ετία τουλάχιστον) ότι δεξιότητες και ικανότητες για την σύγχρονη τεχνολογία υπήρχαν (πιθανότατα) και ανάμεσα στους 750.000 που φεύγοντας από την Ελλάδα αναζήτησαν ταύτιση της εργασίας τους με αυτά που έχουν σπουδάσει ή απέκτησαν με τις ικανότητες και δεξιότητες τους (χωρίς να περιμένουν φροντίδα από το κράτος του Ελλαδιστάν).

Πώς τέλος-τέλος, δεν καταλαβαίνουμε και σήμερα ότι ανθρώπινοι μισθοί με σύγχρονες συνθήκες εργασίας (η ίδια κυβέρνηση τα υποστήριζε και ως ανάγκη -από την αρχή της 5ετίας της στην εξουσία-) δεν εξασφαλίσθηκαν γιατί ούτε η νέα εκβιομηχάνιση που περιμέναμε δεν ήλθε. Ούτε αυτοί οι επενδυτές που θα μας έσωζαν...ήλθαν (το επενδυτικό κενό ανεβαίνει). 

Οι δε μισθοί που τάζουμε για να δοθούν βαδίζοντας προς τις εκλογές... δεν θα  σώσουν την κατάσταση. Δεν την σώζουν ούτε για τους εργαζόμενους ούτε για τους άνεργους. 

Προς τι λοιπόν η απορία για την μεγάλη έλλειψη της ανταπόκρισης στην δήθεν ενδιαφέρουσα "προσφορά" εργασίας.

george.kraloglou@capital.gr