Του Γιώργου Κράλογλου

Οι χθεσινοί πρώτοι ψίθυροι της αγοράς για τον προϋπολογισμό "...έτσι δεν γινόμαστε ανταγωνιστικοί...” ήταν τα κομψά... Τα "χοντρά” έρχονται... 

Γιατί αυτό; Γιατί απολύτως τίποτε θετικό δεν βλέπει η αγορά και γενικά η επιχειρηματική μας κοινότητα (ειδικά οι μικρομεσαίοι και οι μικροί) στον προϋπολογισμό του 2025. 

Ούτε στόχους για να γίνουν οι μικροί κάπως μεγάλοι αξιοποιώντας κίνητρα. 

Ούτε το πώς θα σταθούν οι (200-300) μεγάλοι μας στην "πολεμική” της Ευρώπης, στο ενεργειακό χάος που την περιμένει και θα το συναντήσει σε άγριες συνθήκες και το 2025. 

Ας διαλέξουμε κάτι από τα σχόλια που επικρατούν και είναι οι ψίθυροι για την κακομοιριά μας (έτσι την λένε) και στο μπλέξιμο των τραπεζών στις όποιες πολιτικές φιλανθρωπικές… πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Σε εποχή όμως που ζει και βασιλεύει… ο οθωμανισμός στη φορολογική πολιτική. 

Απόδειξη (λένε σε κάθε τόνο και με εμφανή αγανάκτηση στην αγορά) ότι ο μισός κρατικο-οθωμανικός εισπρακτικός φορολογικός πλούτος μας προέρχεται από τους έμμεσους φόρους. Χαράτσι δηλαδή μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο...

Κατά τα άλλα η αγορά μένει και κουνάει το κεφάλι της για την κατάντια όχι μόνο να συντηρούμε ένα σαρκοφάγο (των φορολογούμενων) κράτος-τέρας, αλλά να το συντηρούμε προβάλλοντας και ως φροντίδα της κυβέρνησης τι...;

Ότι δεν συμπληρώθηκαν οι κάποιες εκατοντάδες θέσεις των κρατικών υπαλλήλων που συνταξιοδοτήθηκαν μέσα στο 2024 (λες και πρόκειται να τις αφήσουν κενές και το 2025...).

Και ότι (ακόμη) δεν έχουμε διορισμούς και νέες κρατικές δομές στη λειτουργία του σοβιετισμού μας (τον οποίο -υπενθυμίζουμε- οι δανειστές μας ακόμη επιμένουν να μειώσουμε κατά 50%!). 

Τελικά, τίποτε σωστό δεν βρίσκει η αγορά στους δήθεν αναπτυξιακούς στόχους, που λογικά οφείλουμε να κάνουμε ξεκάθαρους μέσα από τα κονδύλια των κρατικών εσόδων μας; Τίποτε. 

Και όπως σημειώνουμε και στην αρχή, τίποτε που να επιβεβαιώνει πως τα σχέδια της οικονομικής πολιτικής (από εδώ και πέρα και μέχρι το τέλος της θητείας της κυβέρνησης) έχουν δύο κατευθύνσεις. 

Αυτές που προκύπτουν από τις δηλώσεις επί δηλώσεων σε συνέδρια, σε ΔΕΘ και σε ημερίδες του 2024 ως σήμερα.

Δηλώσεις (μέχρι αβάσταχτης κούρασης από την επανάληψή τους...) που είναι ότι η κεντρική αναπτυξιακή επιδίωξη (της κυβέρνησης) είναι η αναβάθμιση των μεγεθών εκείνου του παραγωγικού τομέα της οικονομίας που είναι στα χέρια των μικρών και των μεσαίων της χώρας. 

Και δεδομένης της αναβάθμισης αυτής, η "θυσία” ίσως και των σίγουρων κρατικών εισπράξεων όπως ο ΕΝΦΙΑ, ο ΦΠΑ και οι Φόροι Καυσίμων (ΕΦΚ) για αποτελεσματική ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς μας εντός της Ε.Ε., με συμμετοχή μας και στον στόχο της Κομισιόν για αύξηση της συμμετοχής της ευρωπαϊκής βιομηχανίας από το σημερινό 15% στο 20% (πράγμα που ως σχέδιο των Βρυξελλών είναι ήδη σε εξέλιξη). 

Ρωτά λοιπόν η αγορά. Αν σημειώσουμε τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τους στόχους της νέας ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητάς μας στην Ε.Ε. κατά 5%, και δούμε ότι η δική μας βιομηχανική ή και βιοτεχνική συμμετοχή στο ΑΕΠ δεν είναι στο 9% (η δε φιλοδοξία μας να το πάμε κάποτε στο 12% παραμένει αναπάντητη…) μας δίνει τη δυνατότητα αυτή για το 2025 ο προϋπολογισμός; 

Και αν ναι, πώς θα το κάνει όταν η ύψιστη φροντίδα του είναι το ύψος και το βάθος του κράτους...; Αυτά είναι τα πρώτα, τα "κομψά” της αγοράς. Τα άλλα θα τα ακούσουμε σύντομα. Μετά τις γιορτές.

george.kraloglou@capital.gr