Του Γιώργου Κράλογλου

Όταν διαλύεις την παραγωγή, παραχωρείς την ενέργεια σε εργατοπατέρες και χρηματιστήρια τι κάνεις; Πουλάς και τα σπίτια σου για να τα βγάλεις πέρα... 

Στους ιθαγενείς όμως θα λες τα γνωστά φούμαρα. Θα πουλάς σοβιετία, ψευτοσοσιαλισμό και θα υπερηφανεύεσαι για τους επενδυτές που έφερες να αγοράσουν άμεσα... τα σπίτια σου. Αλλά και αυτό είσαι ανίκανος να το πράξης όπως σου δείχνει η πραγματική αγορά.

Διερωτάται ο ΑΚ1969 και ορθότατα αναζητά υπεύθυνη απάντηση από την κυβέρνηση που θα πάει η υπόθεση της ενέργειας και του κόστους "...από την στιγμή που η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία οι λογαριασμοί ενέργειας είναι συνδεδεμένοι 100% με το χρηματιστήριο ενέργειας...". 

Έχει δίκιο και είναι σωστός ο προβληματισμός του. Μόνο που κανείς δεν υπάρχει να δώσει πειστική και ολοκληρωμένη απάντηση. Η ιστορία όμως μας δίνει αυτό που αναζητά. Και εκείνος και εγώ μαζί του...

Ποια στιγμή και από ποια κυβέρνηση στα 50 χρόνια μεταπολίτευσης λύθηκαν θέματα εισαγωγής, παραγωγής καυσίμων και ευρύτερα της ενέργειας, με μεθοδευμένη ενεργειακή πολιτική προς το συμφέρον του παραγωγού και κατ' επέκταση τόσο της ανάπτυξης όσο ή και του οικιακού καταναλωτή; 

Ποτέ και από καμιά κυβέρνηση. Και ο λόγος ήταν και παραμένει πάντα ο ίδιος. Ο φόβος για το πολιτικός κόστος. 

Για περισσότερα από 30 χρόνια το ενεργειακό κύκλωμα εισαγωγών και εγχώριας παραγωγής καυσίμων ήταν στα χέρια των εργατοπατέρων υπό τον συντονισμό της νομενκλατούρας που αναλάμβανε τις ΔΕΚΟ. 

Όλες οι αποφάσεις κομματικές. Στο όνομα ενός ψευτοσοσιαλισμού που δεν ήξερε τι του γινόταν και στα ενεργειακά. 

Η ενεργειακή κρίση του 1973 έφερε τα ίδια με αυτά που μας ήλθαν από την πανδημία και στη συνέχεια από τους πολέμους. Εμείς το μόνο που φροντίζαμε ήταν ο κρατισμός. Και να μην φεύγουν οι διοικήσεις από τον έλεγχο του εργατοπατερισμού. 

Οι ζημιές στις πλάτες της βιομηχανίας, των μικρομεσαίων και του καταναλωτή στο πρατήριο ή στο ηλεκτρικό στο σπίτι (όταν ο κομματικός στρατός κατοχής δεν κατέβαζε -για τα δικά του συμφέροντα- διακόπτες) έτσι και ξεστράτιζε... η νομενκλατούρα από τις αρχές της σοβιετίας των μπλε, των πράσινων και των ροζ χρωμάτων.

Αυτά μέχρι που το κράτος χρεοκόπησε την οικονομία το 2008. Μετά από 10 χρόνια, το 2020 πράγματι όλα άλλαξαν... Το ενεργειακό πέρασε στα χρηματιστήρια. 

Και εμείς περιμένουμε τον λογαριασμό. Ποιόν λογαριασμό; Νέα λουκέτα σε ότι μας έμεινε από τη βιομηχανία και "κέρδη" μόνο 850 ευρώ (στην τσέπη) από τον νέο κατώτατο. Μισθό που δεν θα μπορεί να δώσει πάνω από το 20% του συνόλου των επιχειρήσεων. Ρωτήστε τους μικρούς αλλά και τους μεσαίους. Έχουν έτοιμη την απάντηση...
 
Τι έχει σειρά στην "καλπάζουσα" οικονομία μας; 

Εκτός από τον "πυλώνα" τουρισμός, μόνο τα ακίνητα. Τα σπίτια μας που θα πουληθούν από τους "άμεσους επενδυτές" Χρυσής Βίζας. Γι' αυτό και η προπαγάνδα επιμένει να μιλάει για Άμεσες Ξένες Επενδύσεις. Άλλες δεν υπάρχουν έτσι και αλλιώς...  

Οπότε είναι μεν λυπηρό αλλά ορθό να προσθέσουμε και την απογοήτευση του Lysikratis στο χθεσινό μας σημείωμα "Χρυσή ή κάλπικη η Βίζα" κατεβαίνοντας και στο τελευταίο σκαλοπάτι προς την κατάντια και την ανικανότητά μας."... Φοβερό (μας λέει ο γνωστός σχολιαστής) να χαίρεσαι που ξεπουλιέται η χώρα σου σε ξένους που τους αποκαλείς περήφανα 'επενδυτές' και να αναθεματίζεις που καθυστερούν οι διαδικασίες των αγορών της πατρίδας σου από Κινέζους, Τούρκους,  Ιρανούς, Αλβανούς, Λιβανέζους, από κάθε καρυδιάς καρύδι καθώς και με δεδομένο τον διαρκώς μειούμενο πληθυσμό, λόγω υπογεννητικότητας αλλά και λόγω φυγής τόσων πολλών Ελλήνων.."

george.kraloglou@capital.gr