Του Γιώργου Κράλογλου

Επενδύσεις ψάχνει η κυβέρνηση και για πράσινη ανάπτυξη. Αυτή που θα απαιτεί 500 δισ. ευρώ για 25 χρόνια(!). Ποοος θα τις κάνει στο Ελλαδιστάν; 

Γιατί αυτός που θα σκεφτεί, θα σχεδιάσει και θα επιδιώξει επενδύσεις προς την πράσινη μετάβαση της χώρας της επιλογής του (αναφερόμαστε βέβαια σε ξένους επενδυτές, οι ντόπιοι έχουν αποδεδειγμένα απομακρυνθεί) θα βάλει στο επενδυτικό του πρόγραμμα μακροπρόθεσμους στόχους. 

Και αυτό σημαίνει πάρα πολλά για τα οποία καλό είναι να τα ψάξει πολύ προσεκτικά η κυβέρνηση πριν επανέλθει στα λόγια και μόνο λόγια για την δήθεν "επενδυτική και αναπτυξιακή” της πολιτική. 

Εδώ τα πράγματα (στις επενδύσεις) δεν είναι παίξε γέλασε... Τόσο για το προφίλ όσο και για την οικονομία της χώρας μας. 

Αρκετά ρεζιλίκια έχει προκαλέσει η πολιτική (όλων των κυβερνήσεων) και μέσα και έξω στο επιχειρηματικό και επενδυτικό μας γίγνεσθαι.

Το δε πολύχρονο και επαναλαμβανόμενο ρεζιλίκι είναι οι αναπτυξιακές πολιτικές όλων (ειδικά από τη χρεοκοπία και μετά) που εμφανίζονται με κάποιους δήθεν αναπτυξιακούς νόμους ή και αναπτυξιακά προγράμματα (σε συνδυασμό με τη δήθεν αξιοποίηση πόρων της ΕΕ σε επενδύσεις ) που απλώς περιγράφεται σε κάποιους κουτσούς και λειψούς αναπτυξιακούς νόμους...

Νόμους που αποσύρονται πάντα από την επόμενη κυβέρνηση με σκοπό να προσαρμοσθούν (λέει...) στη νέα πραγματικότητα, αλλά μένουν στα λόγια και στα οράματα..., χωρίς ουσία και κατάληξη. 

Αν λοιπόν ζητάμε ανάπτυξη, την οποιαδήποτε ανάπτυξη (ας είναι μπλε, πράσινη ή κόκκινη), πρέπει να την προσδιορίσουμε όχι μόνο με διατάξεις αλλά και με χρονική διάρκεια.

Και όχι μόνο αυτό. Οφείλουμε να την "περιφρουρήσουμε” και από τους λαϊκισμούς της ίδιας της κυβέρνησης (όταν θα γράψει -λόγω εξουσίας- πολιτική φθορά) για μέτρα "...ενάντια στην ολιγαρχία και το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο που δεν θα επιτρέψουμε να κάνει επενδύσεις στον τόπο και να ανταγωνιστεί πρωτοβουλίες των κρατικών μας επιχειρήσεων...”. Οφείλουμε να δώσουμε στίγμα εθνικής αναπτυξιακής πολιτικής για τα επόμενα χρόνια. Και αυτό ανεξάρτητα από τις κυβερνητικές και τις όποιες ιδεολογικές μας... μεταβολές. 

Αν ζητάμε να ανέβουμε και εμείς στο άρμα της ανταγωνιστικότητας (που ήδη κυκλοφορεί στην ΕΕ και αναζητά επιβάτες μέσα από επενδύσεις της τεχνολογία και της καινοτομίας και της πράσινης ανάπτυξης) θα πρέπει να αποφασίσουμε τι είδους επενδύσεις θέλουμε και ποιους επενδυτές θα προσκαλέσουμε, προσδιορίζοντας και τον χώρο που θα τους βάλουμε για να επενδύσουν. 

Ορίζοντας όμως ταυτόχρονα και το καθεστώς διαδικασιών και παρουσίας της αναπτυξιακής μας πολιτικής (ειδικά στον χώρο που θα λειτουργούν). Ειδικά δε, για πόσα χρόνια θα ισχύσουν (αναλλοίωτα) όλα αυτά. 

Αν πράγματι ζητάμε επενδύσεις ειδικά για πράσινη ανάπτυξη πρέπει (πριν απ’ όλα) να προσδιορίσουμε τι είδους "πρασινάδα” απαιτούμε από αυτές τις επενδύσεις. 

Από τη δική μας πλευρά με ποιο μηχανισμό θα τις ενισχύσουμε ως Πολιτεία να αποδώσουν χωρίς καθυστέρηση. Και από τη δική τους πλευρά τι υποχρεώσεις θα αναλάβουν σε τοποθετήσεις κεφαλαίων και (κυρίως) σε θέσεις εργασίας και με ποια μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του όλου επενδυτικού σχεδίου. 

Εάν δεν προσδιορίσουμε τι ακριβώς θέλουμε σε επενδύσεις. Ποια είναι και θα παραμείνει (διαχρονικά) η πολιτική μας χωρίς μεταβολές (πράγμα που σήμερα δεν συμβαίνει ούτε φαίνεται τρόπος να μας συμβεί...) θα δικαιωθεί ο Puriom που ορθότατα παρατηρεί στο ρεπορτάζ του Capital.gr "ΚΕΦΙΜ: Στα ύψη οι φόροι κατανάλωσης” ότι "...οι φόροι μας δεν έχουν αναπτυξιακό ή ανταποδοτικό χαρακτήρα. Θέλουμε και επενδύσεις… Οι επενδύσεις είναι το κλειδί. Οι ανύπαρκτες! Που ακούν Ελλάδα και εξαφανίζονται...”.

george.kraloglou@capital.gr