Του Γιώργου Κράλογλου

Είπαν τα καλά που ήθελαν να πουν για προθέσεις μειώσεων φόρων, αλλά τα "θολά" που έρχονται με "διάφορες φορολογικές φορεσιές" έμειναν στην άκρη...

Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν τα κάπου 12 δισ. ευρώ που πληρώνουμε σήμερα για πράσινους φόρους και από τους οποίους τα 8-9 δισ. ευρώ τα περιμένει από τις επιχειρήσεις αγωνιωδώς ο κορβανάς, γιατί ξέρει πως δεν υπάρχει περίπτωση να τα χάσει. 

Από που προκύπτουν τα "θολά" που γράφουμε στην εισαγωγή μας. 

Από τα μισόλογα "... κάτι δεν πάει καλά με την πράσινη φορολόγηση και με τις υποχρεώσεις μας στις οδηγίες της Ε.Ε. και άρα στο πλαίσιο του μεσοπρόθεσμου του 2025-2028 θα πρέπει να τα μελετήσουμε ξανά...".

Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα; Για τα περίπου 9 δισ. ευρώ πράσινων φόρων που αναλογούν σε κάθε είδους παραγωγή και ειδικά στη μεσαία ή μεγάλη μορφή μεταποίησης.

Ας προετοιμαζόμαστε λοιπόν καθώς  εκτός των όσων άφησαν να εννοηθούν (για νέο φορολογικό κύκλο που θα περάσουμε) μας υπενθύμισαν και την επιτροπή που ήδη εργάζεται για αυτόν τον σκοπό.  Πώς να αμφισβητήσουμε λοιπόν ότι η ανακύκλωση των φόρων, με τις μικρές "διανομές" και τις πολλές εισπράξεις (γνωστό πολιτικό σύστημα σίγουρων εσόδων στην σοβιετία μας για 10ετίες) έρχεται ξανά. 

Ίσως κάποιοι, καλόπιστα βεβαίως, να δεχθούν πως ακόμη και μια αυστηρότερη πολιτική (έστω και με φορολόγηση) που έχει στόχο την αναβάθμιση του όλου μηχανισμού για την πράσινη ανάπτυξη και την προστασία της δικαιολογείται. Και είναι εύλογη, μιας και όλη η Ευρώπη κινείται πάνω στη φιλοσοφία αυτή.

Να συμφωνήσουμε. Αλλά να μας επιτραπεί να μη αποβάλλουμε τις επιφυλάξεις μας για το πώς βλέπουμε πολιτικά στο Ελλάδισταν αυτού τους είδους τις τοποθετήσεις και τις "ευαισθησίες" που κατά τα άλλα βεβαίως και οφείλει να έχουν ανεπτυγμένες κοινωνίες. 

Τι μας φοβίζει όμως. Και γιατί φέρνουμε στην επικαιρότητα αυτή την "θολή" ενημέρωση που είχαμε από υπηρεσιακούς παράγοντες, ότι στο Μεσοπρόθεσμο του 2025-2028 έχει ενταχθεί και το σχέδιο αναμόρφωσης της δικής μας φιλοσοφίας... αφενός για το τι λέγεται πράσινη ανάπτυξη και αφετέρου πως πρέπει να να την αναζητήσουμε στην άλλη ανάπτυξη και (κυρίως) πως  να την φορολογήσουμε... 

Τα σημειώνουμε όλα αυτά γιατί δεν ξεχνάμε τα πολλά πολιτικά παιχνίδια (ακόμη και  υπονομεύσεων θέσεων, υπουργών και παραγόντων στα κόμματα...) που παίχθηκαν (από το 1985 και μετά) κάτω από την "παντιέρα" της πράσινης ανάπτυξης, των πράσινων επενδύσεων και της πράσινης φορολογίας. Να γιατί μας είναι αδύνατον να μη σταθούμε (δημοσιογραφικά) στο όλο θέμα. Και να μη το παρακολουθήσουμε στην εφαρμογή του. 

Η ανάπτυξη που έχει υποχρέωση η χώρα να διασφαλίσει για όλους μας, μιας και οι πόλεμοι (ακόμη και στη γειτονιά μας) δεν μας αφήνουν άνεση χρόνου να μελετάμε όσο μας αρέσει δρόμους, αλλά και το οικονομικά μοντέλο που οφείλουμε να παρακολουθήσουμε. Λεφτά δεν υπάρχουν. Και οι επιχειρήσεις μας δεν έχουν ή και δεν ρισκάρουν (αν θέλετε) τα δικά τους κεφάλαια. Οι δε  κυβερνήσεις μας από σήμερα ως και το 20230 οφείλουν να έχουν ως προτεραιότητα την κάλυψη των επενδυτικών κενών και την εξωστρέφεια. 

Όταν όμως παράλληλα, στην ίδια προτεραιότητα, έχουν και τις μεταβολές στη φορολόγηση (έστω και υπό την σημαία της "πράσινης ανάπτυξης") που ασφαλώς και δεν θα είναι υπέρ, αλλά σε βάρος των άμεσων αναπτυξιακών μας αναγκών δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για στόχους. Οι υπερβολές του Ελλαδιστάν και της σοβιετίας του στον κεφαλικό φόρο... είναι γνωστές. Να μη τα ξαναλέμε...

george.kraloglou@capital.gr