Του Γιώργου Κράλογλου

Πριν 35 χρόνια βάλαμε και τα clusters να σώσουν τους μικρούς. Πού καταλήξαμε; Διαλύσαμε και το Υπουργείο Βιομηχανίας που είχε την αρμοδιότητα.  

Καλωσορίζουμε ειλικρινέστατα τα κίνητρα που θα νομοθετηθούν για να κάνουν τους μικρούς πιο μεγάλους και τους μεσαίους μεγαλύτερους. Μας είναι δύσκολο όμως να παραμερίσουμε κάποιες απορίες μας. 

Η βασικότερη είναι τι άλλαξε στη χώρα ώστε η επιχειρηματική κοινότητα να μην έχει  ανακατεμένα ανάμεσα στα πόδια της πολιτική κόμματα και τους πολιτικούς της (πράγμα που συμβαίνει 50 χρόνια), με το κεφάλι της ήσυχο ότι μέτρα και κίνητρα που θεσπίζει η Πολιτεία (όπως και για το μεγάλωμα των μικρών επιχειρήσεων, ας πούμε)  θα παραμείνουν και μετά τις εκλογές. Δεν θα τα μελετήσει εκ νέου η κυβέρνηση που θα προκύψει.

Δεύτερη απορία μας είναι τι μας βεβαιώνει (στο σοσιαλιστικό Ελλαδιστάν -που έχει ακόμη  μια ζωή μπροστά του...) ότι κυβερνήσεις και κράτος που τα έκαναν μαντάρα πριν 35 χρόνια (από το 1990 και μετά), πάλι με την ίδια "σταυροφορία” για μεγάλωμα των μικρών, όπως και πριν 6 χρόνια με την αριστερά της προόδου (ακόμη τραβάνε τα μαλλιά τους μικροί και μεσαίοι).

Θα τα καταφέρουμε στην "εξόρμηση σωτηρίας”  των μικρών επιχειρήσεων με συγχωνεύσεις. Και μάλιστα σε 2 χρόνια, από την ημέρα  εφαρμογή τους ως τις εκλογές του 2027. Γιατί από εκεί και πέρα (τα είπαμε και πιο πάνω), κανείς δεν ξέρει τι γίνεται.Ειδικά με τις πολιτικές εξελίξεις που αναμένονται ως το τέλος του χρόνου.

Απορία τρίτη. Πώς θα μπουν σε προγράμματα ομαδοποιήσεων και εκσυγχρονισμού οι μικρομεσαίοι με  δικά τους κεφάλαια, όταν από τους 800.000 που λειτουργούν σήμερα, οι Τράπεζες δέχονται να χρηματοδοτήσουν μόνο 65.000 (κατά την άποψη τους αυτές πληρούν τα τραπεζικά κριτήρια) Θα βρουν κεφάλαια υποθηκεύοντας την επιχείρηση ή θα γίνει κρατικό έρανος;

Άλλη απορία μας. Από τους μικρούς και μεσαίους, υπολογίσιμοι (με βάση τους 3-5 απασχολούμενους), μόνο 500.000 στέκονται ακόμη. Και από αυτούς, οι 300.000 είναι σχεδόν αυτοαπασχολούμενοι με κάποιον συγγενή (το πολύ πολύ...) να κάθεται στο τηλέφωνο. 

Οι άλλοι είναι ελεύθεροι επαγγελματίες και ό,τι καταφέρουν. Ποιους θα σώσει λοιπόν η σημερινή κυβέρνηση και με τι τρόπο; Τα κάποια  απλά φορολογικά κίνητρα όπως και μειώσεις εισφορών είναι μεν αναγκαίες, αλλά τα μεγαλώματα και επεκτάσεις ζητάνε κεφάλαια που δεν υπάρχουν.

Και τι να κάνουμε; Να απορρίψουμε την ιδέα της μεταβολής των μεγεθών στις μικρές, τις πολύ μικρές και τις μεσαίες επιχειρήσεις (όπως μας λες, τώρα που μας  γύρισες φρέσκος, φρέσκος από τις διακοπές σου) θα μου πείτε - κι ίσως και θα έχετε δίκιο. 

Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να περάσω κάτι τέτοιο από τη στήλη. Θέλω όμως να θυμίσω σε εκείνους που με πανηγυρικό τρόπο αφήνουν να εννοηθεί ότι αυτά είναι τα μέτρα που μας λείπουν, πως απέναντί μας δεν έχουμε μόνο μικρομεσαίους. 

Έχουμε οικονομία μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων κοντά στο 99%, σε μια χώρα όπου η αποβιομηχάνιση και η αποεπένδυση είναι τα θλιβερά χαρακτηριστικά της, καθώς η πολιτική και οι ανάγκες της βεβαίως και δεν της επιτρέπουν να λειτουργήσει όπως θα έπρεπε ανταγωνιστικά.

Το  οικονομικό μας μοντέλο στηρίζει και στηρίζεται στον κρατισμό και στις πολιτικές παρεμβάσεις που συντηρούν τον κρατισμό. Αυτού του είδους το "οικονομικό μοντέλο” μαζί με την μισού αιώνα αναποτελεσματικότητα του κράτους δεν έχει μέλλον. Παρά τα όποια κίνητρα και "μοιρασιές” πόρων της ΕΕ. Αν δεν ξεκινήσουμε από την αλλαγή δομής και μοντέλου, δεν κάνουμε τίποτε.

george.kraloglou@capital.gr