Μέχρι πότε θα μας ζήσουν τα έτοιμα...;
Πέμπτη, 29-Φεβ-2024 00:02
Η μισή πολιτική μας σκηνή μιλάει για μεταρρυθμίσεις στην οικονομία αλλά δεν θα τις τολμήσει. Η άλλη μισή δεν τις θέλει αλλά και δεν ξέρει τι θέλει...;
Εμείς, ως νοικοκυριά, περιμένοντας την ανάπτυξη... τρώμε τα έτοιμα από το 2024, μειώνουμε τις καταθέσεις μας (τι να τις κάνουμε αφού τρώμε έτοιμα...) ενώ τα μαγαζιά και η βιοτεχνία μας που κατέχει το 99% της παραγωγής έκοψε και τα δανεικά από τον Ιανουάριο. Για τα σουβλατζίδικα μη ρωτάτε... Πάνε μια χαρά.
Κατά τα άλλα αν αφαιρέσουμε τη μοναδική μεταρρύθμιση που κάναμε για τα ομόφυλα ζευγάρια, (η οποία και θα μείνει για πάντα, αν δεν αναβαθμισθεί ακόμη πιο πολύ...) οτιδήποτε άλλο είναι ακόμη στο περίπου...
Στο περίπου είναι η υποτιθέμενη μεταρρύθμιση στην ανώτατη παιδεία και τη μορφή των Πανεπιστημίων αφού, η μισή πολιτική σκηνή το συζητάει αλλά η άλλη μισή δεν τις θέλει ή δεν ξέρει τι θέλει.
Οπότε κάτι ιδέες που ρίχνονται κατά καιρούς εδώ και 20 χρόνια για σύνδεση της παραγωγής με την εκπαίδευση και με τα Πανεπιστήμια είναι μόνο για πολιτική φλυαρία αφού τα κρατικά Πανεπιστήμια "ταμπουρώνονται” τώρα ενάντια στο άνοιγμα...
Τα δε τυχόν ιδιωτικά είναι και θα μείνουν στα χαρτιά μέχρι να αποφασίσει η πολιτική σκηνή τι θέλει και πώς το θέλει...
Στο περίπου και στη δικαιοσύνη τώρα που επίσης υποτίθεται ότι ετοιμάζεται μεταρρύθμιση ως προς τους μηχανισμούς που παρεμβαίνουν στην οικονομία.
Τα πράγματα είναι θολά γιατί ούτε η μισή πολιτική σκηνή, που είναι με τις μεταρρυθμίσεις, έχει ξεκαθαρίσει τι ακριβώς σκέπτεται να κάνει και πως θα το κάνει... ούτε η άλλη μισή πολιτική σκηνή ξέρει και εδώ τι θέλει πως το θέλει και αν το θέλει...
Στο περίπου και στην κρατική οικονομία και στο κράτος-επιχειρηματία που έχει στα χέρια του και θα συνεχίσει να έχει τεράστιο μέρος της οικονομίας.
Τα πάντα δείχνουν ότι η πολιτική σκηνή στο σύνολό της συμφωνεί να βγει από την ατζέντα της οικονομικής πολιτικής η αποκρατικοποίηση (εκτός από κάτι μικρές υποδομές που είναι προχωρημένες και δεν ενδιαφέρουν τους πολιτικούς γιατί εκεί δεν υπάρχουν περιθώρια διορισμών και ρουσφετιών...)
Οπότε η εικόνα μας όπως την ξέρουμε μισό αιώνα. Τα νερά, οι μεταφορές, τα μεταλλεύματα και ό,τι συνδέεται με το υπέδαφος στην αποκλειστικότητα του κράτους.
Για σιγουριά δε η μισή πολιτική σκηνή πέρασε ήδη στα κρατικά χέρια όλες τις μονάδες που οι δανειστές τις είχαν καταγράψει στις ιδιωτικοποιήσεις. Η δε άλλη μισή πολιτική σκηνή δεν ξέρει και εδώ τι θέλει αλλά και δεν τη συμφέρει να δείξει πρόσωπο αποκρατικοποίησης...
Βαδίζουμε λοιπόν στον δρόμο που χάραξαν οι πολιτικές των δεκαετιών 1980-2000 χωρίς να ξεκαθαρίζει το τοπίο ως το 2030 και να γιατί.
Η κυβέρνηση του 2027 όπως και η νέα αντιπολίτευση (της τότε εποχής) θα βρίσκονται σε σκέψεις όχι μόνο για συμμετοχή του κράτους στην οικονομία αλλά και για το είδος του μοντέλου της οικονομίας που θα μας πλαισιώσει, αν όχι θα μας καπελώσει... όλους.
Η μισή πολιτική σκηνή της χώρας δεν θα έχει αποφασίσει ούτε τότε τι θέλει να μεταρρυθμίσει στην οικονομία. Η άλλη μισή ή δεν θα θέλει και τότε να δει μεταρρυθμίσεις ή δεν θα ξέρει τι θέλει...
Τι μπορεί να μεταβάλει την εικόνα αυτή και τι θα δώσει στίγμα του είδους της οικονομίας μας μέχρι το 2030; Τίποτε απολύτως.
Από τη στιγμή που ο κυβερνητικός προβληματισμός είναι αν και πόσο μας παίρνει να επιστρέψουμε, λόγω Πάσχα, στα "κουπόνια” και στα κρατικά χαρτζιλίκια (για να δείξουμε πόσο καλά και αναπτυξιακά προχωράμε...), αντί να βρισκόμαστε ήδη σε δικές μας παραγωγικές δυνατότητες κάλυψης των αναγκών μας, τι να περιμένεις; Μήπως ξεμπερδέψουμε με το κουκλοθέατρο της αντιπολίτευσης και μας δουν σοβαρά... εκείνοι που πρέπει και που έχουμε ανάγκη (επενδυτικά) ώστε να ελπίζουμε μια κάποια προκοπή; Την προκοπή βέβαια που πράγματι δικαιούμαστε αλλά και αξίζουμε μέσα στην Ε.Ε.;