Του Γιώργου Κράλογλου

Με αυξήσεις σε κόστος μεταφοράς, λόγω Χούθι, πάνω από 7.000 ευρώ, ποια βιομηχανία του τόπου μας θα δώσει αυτά που πρέπει να δώσει, σε αμοιβές. Οπότε; 

Εάν θέλουμε να μην αφήσουμε τη βιομηχανία μας εντελώς στην τύχη της (άλλωστε η πολιτική μας σκηνή -στο σύνολό της- στα 50 χρόνια της μεταπολίτευσης ποτέ δεν ήθελε βιομηχανία στον τόπο) το πρώτο βήμα είναι να βρούμε τον τρόπο να καλύψουμε κάπου 300.000 κενά σε θέσεις εργασίας. Βεβαίως, με ανθρώπινες αμοιβές και συνθήκες δουλειάς (όπως δήλωσε άλλωστε και η κυβέρνηση μετά την ορκωμοσία της). 

Εάν αυτή τη φορά δεν αφήσουμε τη βιομηχανία να ρημάξει (επειδή έτσι και την στηρίξουμε θα έχουμε πολιτικό κόστος που δεν το σηκώνει κανένα κόμμα στην κατάσταση που βρίσκεται...) θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε αρχές που είναι αδύνατον να παραμερίσουμε. 

Ότι στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση παρά τα προβλήματα που δεν σταματάνε, (με πρώτο το ενεργειακό κόστος και παράλληλα αυτά των πολεμικών και των επιδημικών κρίσεων στα οποία τώρα προστίθεται αυτό της Ερυθράς Θάλασσας και των Χούθι) ο στόχος για αύξηση της βιομηχανικής συμμετοχής στο ΑΕΠ της Ε.Ε. (από 15% σε 20%) όχι μόνο παραμένει αλλά βαδίζει σταθερά. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για ανταγωνιστικότητα της ελληνικής βιομηχανίας όταν με το ζόρι η δική μας συμμετοχή είναι στο 9% και στα όνειρα μας... την τοποθετούμε στο 15% του ΑΕΠ. 

Ότι η ανάγκη να πλησιάσουμε τη βιομηχανική ανάπτυξη της Ε.Ε δεν μας επιτρέπει ούτε ως ανέκδοτο να λέμε ότι τα 300.000 κενά εργασίας στη βιομηχανία θα τα καλύψει το Μπαγκλαντές... (όπως θα κάνει και στη γεωργία μας) ή το παλαιό και νέο μεταναστευτικό κύμα από το Πακιστάν και τη Σαχάρα...

Ότι είμαστε έξω από τον βιομηχανικό χάρτη της Ε.Ε και η "πίτα" των επενδύσεων στην Ευρώπη ούτε για δείγμα έχει να πει κάτι για την πρώην βιομηχανική Ελλάδα. Και αυτό με λόγια ξεκάθαρα λέει πως αν θελήσουμε να κρατήσουμε τα βιομηχανικά υπόλοιπα στην Ελλάδα οφείλουμε να σπεύσουμε σε τεχνολογικές και καινοτομικές προσαρμογές. Που δεν θα γίνονται εργάτες Μπαγκλαντές. Γίνονται όμως με επιστροφή μέρους (μακάρι και του συνόλου) των 500-600.000 εργαζομένων της βιομηχανίας πριν τις συρρικνώσεις και την επιχειρηματική μετανάστευση στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. 

Ότι για να συντηρήσει η βιομηχανία μας την κορυφαία εργοδοτική θέση θα πρέπει πάνω απ’ όλα να διακριθεί και στις εργασιακές συνθήκες δουλειάς και σε εκείνες των αμοιβών. Θα πρέπει ακόμη να "εγγυηθεί" μακρόχρονη διασφάλιση των θέσεων εργασίας. Και αυτό σημαίνει επενδύσεις που πρέπει να ξεκινήσουν χθες... και να φθάσουν (σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ίδιας βιομηχανίας στα 200 δισ. με ρυθμό κάπου 10 δισ. τον μήνα (!!). 

Μπορούμε να περπατήσουμε έτσι; Αν μπορούμε ας το πούμε χωρίς πλάγιο ήχο... Και ας μην το φέρνουμε γύρω-γύρω (όπως κάνουν όλες οι βιομηχανικές Οργανώσεις). 

Να μη στεκόμαστε λοιπόν στις απλές αναφορές όπου η οικονομία ζητάει και 400.000 άτομα για δουλειά (από τα οποία 30.000 για τη γεωργία, 70.000 για τον τουρισμό και τα άλλα στη βιομηχανία) με προσφορά όμως μόνο 700-800 ευρώ αλλά σε εργασιακές συνθήκες δουλείας και όχι δουλειάς(!). Το εργασιακό να βαδίζει παράλληλα με τις υποχρεώσεις μας στην παιδεία. Για να μην πούμε και στην υγεία. 

Θέλουμε να δοθεί απάντηση στο φαινόμενο αυτό; Θα γίνει εφόσον δημιουργήσουμε δυνατότητες να ανοίξει την τσέπη της η ιδιωτική οικονομία, αφού ξεκαθαρίσουμε τον ορίζοντα που επιθυμούμε να βάλουμε τη χώρα να βαδίσει. Αν είναι τουρισμός και καφενέδες... ας το προσδιορίσουμε ανοικτά. Και αν συνεχίζουμε να μη θέλουμε βιομηχανία στον τόπο, ας αφήσουμε την όλη υπόθεση στα χέρια των Χούθι...

george.kraloglou@capital.gr