Του Γιώργου Κράλογλου 

Να ανοίξουμε την οικονομία ή να την ελέγχουμε με ενέσεις 13 δισ. από ΕΣΠΑ και ίσως άλλα τόσα από το Ταμείο Ανάκαμψης; Η απάντηση φέρνει γκρίνια... 

Να λύσουμε τις γραφειοκρατικές αρλούμπες που βαστάνε στο κρατικό ράφι τη ΛΑΡΚΟ, τις βιομηχανίες άμυνας, την οριστική μορφή των τρένων και να δώσουμε νέα, πιο σύγχρονη, μορφή, στην ενεργειακή αγορά για να βγάλουμε από την πλάτη του λαού, οριστικά, τα κρατικίστικα πειράματα και τα συνεχή νέα σχήματα;
 
Να κλείσουμε (μέσα στο 2024) όλους τους ανοικτούς φακέλους στις υποδομές και ιδίως στα λιμάνια,  στα αεροδρόμια και σε δημόσια έργα (που τα πάμε μια εμπρός και μια πίσω) οπότε ενόψει και των Ευρωεκλογών να μειώσουμε όσο γίνεται και το πολιτικό κόστος; 
 
Να πάρουμε τον βούρδουλα να κυνηγήσουμε την αισχροκέρδεια (έστω αυτή που βγάζει μάτι...) μιας και μας κάνει πολιτικά κακό ή να συνεχίσουμε τακτικές προστίμων που μας "διαφημίζουν” για μέρες στα κανάλια και στα άλλα μέσα ενημέρωσης...; 

Οι προβληματισμοί αυτοί (που προκαλούν και πολλές γκρίνιες στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης) αναμειγνύονται και στις πολλές παρεμβάσεις που επιβάλλονται (από εδώ και στο εξής) στην οικονομία αλλά όχι σε σημείο που να υποχρεώνουν επέκταση των "διορθωτικών κινήσεων” (ανασχηματισμό) και σε υπουργεία με αρμοδιότητες στην οικονομία.

Ωστόσο έχουν γίνει αντιληπτοί και από την επιχειρηματική κοινότητα και από τις λεγόμενες "επενδυτικές ομάδες" (της περιόδου αυτής) με συνέπεια από τη μια την αμηχανία και από την άλλη την ανησυχία και πολλές σκέψεις...

Θα το αντιληφθεί δε όποιος αναζητήσει τους λόγους της ακαταλαβίστικης εξήγησης που εισπράττει ρωτώντας το πώς αντιμετωπίζουν στην αγορά και στις ομάδες επενδυτών το εργασιακό δυναμικό, που επιλέγει την ανεργία και τα συστήματά επιδότησης από τις προσφορές εργασίας (με τα σημερινά δεδομένα προσφοράς) συν την ελπίδα... ότι θα δουν καλύτερες μέρες.... 

Έτσι περίπου εμφανίζεται ο πυρήνας της ενδοκυβερνητικής γκρίνιας σε όλα τα θέματα της οικονομικής πολιτικής που όμως πάντα (για πρώτη φορά μετά από 10ετίες) καταλήγουν στο εργασιακό. 

Τι πρέπει να ακολουθήσει (αναζητούν όσοι έχουν επιφορτισθεί με την πορεία της οικονομίας από εδώ και στο εξής) τώρα που βασικά θέματα της κοινωνίας όπως η προστασία του πολίτη,  η υγεία και η παιδεία πάνε για αλλαγές (το έδειξαν και οι προχθεσινές ανακατατάξεις) στη "μικρή περιοχή'' του "παιχνιδιού” της κυβέρνησης για το 2024- 2026, καθώς τελειώνουν πόροι ή λήγουν οι προθεσμίες άντλησής τους από προγράμματα Ε.Ε.;

Τι θα κάνει η κυβέρνηση από εδώ και πέρα; Θα συνεχίσει να δείχνει ότι ελέγχει πλήρως την κατάσταση με την κοινωνική και την οικονομική της πολιτική μοιράζοντας (με τον τρόπο που έχει επιλέξει) επιδόματα, επιδοτήσεις και ενισχύσεις (το μερίδιο της οικονομίας θα απορροφήσει πάνω από 20 δισ. ευρώ) ή θα ασκήσει εντυπωσιακές πιέσεις περιορισμού της αισχροκέρδειας για να δείξει πόλεμο ενάντια στην ακρίβεια; 

Θα επιβάλλει τη λειτουργία κανόνων ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς,  ή θα βάλει και το δικό της "μερτικό”,  σε επενδύσεις, (που είναι τα λεφτά των πόρων της Ε.Ε.) για να αποδείξει πως ελέγχει και τις επιχειρήσεις στο όνομα της εργασίας και του πολέμου της (ακόμη υπολογίσιμης) ανεργίας; 
 
Με δεδομένο ότι το οικονομικό επιτελείο που παραμένει και θα παραμείνει (κατά πάσα βεβαιότητα) ως τις εκλογές το πιθανότερο είναι να πολεμηθούν μόνο οι γκρίνιες. Τίποτε άλλο. 

Στην περίπτωση αυτή βέβαια οι διαφοροποιήσεις (εντός και εκτός του υπουργικού συμβουλίου) στις επιλογές της οικονομικής πολιτικής και για τα μικρά επιχειρηματικά σχήματα που παραμένουν "σφιχταγκαλιασμένα”με τις τακτικές επιδότησης και ενισχύσεων δεν θα μεταβληθούν. 

Οπότε όλα όσα ακούστηκαν (στα μηνύματα) και για αντιπαραγωγικά μικρά επιχειρηματικά σχήματα,  μη ταιριαστά σε ένα σύγχρονο καινοτομικό μοντέλο της οικονομίας (που βρίσκουν σύμφωνη και τη στήλη) δείχνουν να είναι πολιτική που μένει για το μέλλον και βεβαίως για την όποια κυβέρνηση των εκλογών του 2027,  με ορίζοντα μετά το 2030... Μακάρι να πέφτουμε έξω.      

george.kraloglou@capital.gr