Κυβερνήσεις θα βρίσκουμε, ακίνητα θα ψάχνουμε...

Του Γιώργου Κράλογλου

Ο τουρισμός δεν βρίσκει εργαζόμενους (στα νησιά ιδίως) γιατί οι μισθοί δεν φθάνουν και για το νοίκι. Το "μπουμ” αυτό θα το πούμε ανάπτυξη ή φαινόμενο;

Το 2024 μπαίνουμε στην 7ετία που βλέπουμε στην καθημερινότητά μας τι συμβαίνει στην αγορά ακινήτων. "Φωτογραφίζουμε” εικόνες. Τις βάζουμε  δίπλα στα όσα συμβαίνουν και αλλού. Και τέρμα. Και από εμάς και από τις κυβερνήσεις που πέρασαν ή τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία στις εκλογές του Ιουνίου. 

Η ίδια η αγορά ακινήτων υπολογίζει ότι έχουμε πωλήσεις με τιμές και κατά 400% ακριβότερες από εκείνες που θεωρούσαμε φυσιολογικές έστω και με τάση προς τα πάνω,  το 2016 και το 2017. Να σημειώσουμε δε και τη σημερινή τάση. Ασταμάτητα ανοδική.

Πωλήσεις ακινήτων με τιμές σε τέτοια ύψη που είναι καλύτερα να βγάζεις τα μετρητά σου εκτός Ελλάδας αντί να τα κρατάς στο άθλιο "φορολογικό μαντρί” του τόπου σαν "αγελάδα”. "Αγελάδα” να την "αρμέγει” το κράτος και να μη δίνει λογαριασμό πού πάνε οι φόροι και τι θα τους κάνει αύριο και μεθαύριο.

Κατά τη δική μας άποψη δεν πρόκειται για ανάπτυξη. Είναι φαινόμενο και πληρώνουμε ακριβά τις συνέπειές του στην ενοικίαση των ακινήτων. Στα νοίκια εκείνων που βεβαίως δεν έχουν πωληθεί (ακόμη). Και μάλλον δεν θα πάνε σε ενοικίαση. 
 
Δεν λέμε τίποτε καινούργιο. 

Αλίμονο να φιλοδοξούσε η στήλη να ανοίξει σήμερα ένα θέμα που μας ταλανίζει άγρια από το 2016 και δεν δείχνει να αλλάζει σε τίποτε και με τη νέα κυβέρνηση. Κανένα κομματικό πρόγραμμα δεν λέει κουβέντα. Καμιά από τις κυβερνήσεις δεν το έβαλαν και δεν θα το βάλουν στο τραπέζι. 

Φέρονται οι πάντες σαν να μην υπάρχει. Σαν να λένε ευθέως,  στο κάτω-κάτω δεν μας συμφέρει να το ανοίξουμε... 

Όταν όμως έλθει η ώρα να μιλήσουμε για τους μισθούς και ανθρώπινες  αμοιβές μαζί με επίσης ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, το ενοίκιο θα γίνει κομβικό σημείο αναφοράς στις αμοιβές. Και εδώ θα συμπεριλάβει και τους κρατικούς υπαλλήλους.

Τι νομίζουμε δηλαδή; Ότι τα απαράδεκτα επίπεδα σε ενοίκια (για την Ελλάδα και τις συνθήκες δουλειάς που προφέρει) δεν θα γίνουν θέμα που θα μπαίνει ξεχωριστά στην οποιαδήποτε εργασιακή διαπραγμάτευση; 

Το ενοίκιο στην κατάσταση που βρίσκεται δεν θα είναι αιτία αρνητισμού στην οποιαδήποτε εργασιακή προσφορά, ειδικά στον τουρισμό; Όταν μάλιστα η μαύρη οικονομία και η μαύρη αγορά εργασίας περιμένει και θα περιμένει στη γωνία. Πώς θα την αντιμετωπίσουμε. Με τις κρατικές διώξεις; Το περιμένουμε αυτό πάνω από 50 χρόνια... 

Είναι λοιπόν ή δεν είναι η αδυναμία πλέον στον μέσο πολίτη (ειδικά τον νέο) να αποκτήσει δικό του σπίτι ή να βρει να νοικιάσει διαμέρισμα,  με λογικό ενοίκιο, σοβαρό αντικείμενο που θα μεταβάλλει την εργασιακή του θέση και τις απαιτήσεις του; 
 
Αν η πολιτική απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι οι κυβερνήσεις θα το φροντίσουν με κίνητρα όπως εκείνα της φτηνής πώλησης των κρατικών ακινήτων ή με κάποιες επιδοτήσεις, καλύτερα να ξεχάσει, τόσο το κόμμα (το κάθε κόμμα) όσο και κάθε κυβέρνηση, ότι έτσι θα βολευτεί...  

Κανείς δεν πείθεται στον ψευτοσοσιαλισμό που ζούμε ότι τα μέτρα σαν αυτά λύνουν ένα φαινόμενο που ενώ έχει ήδη την 7ετή πορεία του εμείς συνεχίζουμε να το βλέπουμε ως ανάπτυξη... 

Και κανείς δεν θα πεισθεί ότι στην Ελλάδα είναι δυνατόν να υπάρξει πολιτική που θα έχει διάρκεια ισχύος στην επόμενη κυβέρνηση και δεν θα απορριφθεί ως απαράδεκτη, ως προερχόμενη από τη συντήρηση... ή από τις δυνάμεις της δήθεν προόδου... 

Επειδή λοιπόν κυβερνήσεις βρίσκουμε και θα βρίσκουμε (καλά να είναι η ψήφος μας) αλλά τα ακίνητα τα χάνουμε (μια ματιά τι συμβαίνει τώρα που μιλάμε στη Θεσσαλονίκη, στη Χαλκιδική, στο Κέντρο της Αθήνας, στην Πάτρα,  στον Βόλο, στην Κρήτη και στα νησιά, είναι αρκετή για όλους να καταλάβουν τι φαινόμενο περιγράφουμε) καλό είναι να έχουμε απαντήσεις μέσα από τη φορολογική πολιτική. Τουλάχιστον για τα ενοίκια. Σταθερές όμως και (κυρίως) συλλογικές απαντήσεις. 

george.kraloglou@capital.gr