Μακάρι να ήξεραν τι τους περιμένει...

Του Γιώργου Κράλογλου

Χωρίς τον ξενοδόχο λογαριάζουν οι σχεδιαστές "κωλοτούμπας" και οι "γραμμιστές" των δήθεν ιδεολογιών, όλων των κομμάτων. Θα φρίξουν με ό,τι δουν.    

Κυβέρνηση θα σχηματίσουν. Και στην ώρα της μάλιστα. Αλλού τους περιμένει το πρόβλημα. Πώς θα τα γυρίσουν αυτά που θα πουν στον κοσμάκη, όταν αντικρίσουν την αλήθεια. 

Και ποια θα είναι αυτή; Ότι οι τακτικές διανομής του κορβανά,  οι τακτικισμοί με τους ελεγχόμενους κομματικά εργατοπατέρες,  τα μαύρα χάλια που φρόντισαν να κάνουν στη δικαιοσύνη. Και η μορφή της λειτουργίας του κράτους (με τον προϋπολογισμό που στήνουν, κάθε φορά, στα μέτρα του) δεν θα σταθούν μετά το 2024. 

Και αν η νέα κυβέρνηση αποτολμήσει να παρουσιάσει ύφος και στιλ δυναμισμού στους δανειστές και την Κομισιόν (που βεβαίως και δεν θα της ταιριάζει) θα υποχρεωθεί σε αναδίπλωση,  πριν το τέλος του 2023. Ίσως και στη μορφή του προϋπολογισμού του 2024. 

Η νέα κυβέρνηση, των εκλογών, αναλαμβάνει ακριβώς στα όρια του τερματισμού της χαλαρότητας της Ε.Ε. (που κορυφώθηκε λόγω πανδημίας και παρατάθηκε στην ενεργειακή κρίση).

Και με την ΕΚΤ (κεντρικό μοχλό πίεσης της μεταβολής), ετοιμάζει απαντήσεις σε όσους μιλάνε για κουτόφραγκους (εμείς από τους πρώτους) ή αδιαφορούν για την αξιοπιστία τους σε υποχρεώσεις (που δέχθηκαν και υπέγραψαν) για σημαντικότατες μεταρρυθμίσεις (επίσης στους πρώτους εμείς).

Το έχουμε σημειώσει ξανά από τη στήλη. Η μεταβολή αυτή μέσα στο περιβάλλον που θα κληθεί να συνδιαλλαγεί η νέα κυβέρνηση με την Κομισιόν και τα επιτελικά όργανα της Ε.Ε βεβαίως και δεν θα συγκρίνονται με τις εποχές των μνημονίων αλλά, όπως και να το κάνουμε, θα τις θυμίζουν...

Αυτό θα είναι το μέγα εμπόδιο στη χαλαρότητα (έως φαυλότητα) που βεβαίως και θα συναντήσει με το "καλώς ήρθατε..." η νέα κυβέρνηση. 

Το δεύτερο θα είναι οι συνέπειες, από την (ασφαλώς σκόπιμη) πολιτική αδιαφορία (κυβερνήσεων 2009-2023) σε αναδιαρθρώσεις ουσίας και τομές στη λειτουργία του κράτους. 

Εκεί βεβαίως που δεν πήγαινε άλλο, όπως στην ενέργεια και στις μεταφορές. Πράγματα που ήδη τα πληρώσαμε (ΟΣΕ, τρένα) και με το κόστος ηλεκτρισμού.  

Συνεπώς, οι μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και στο κράτος (που μετά τη χρεοκοπία του 2010 σκόπιμα δεν έκαναν οι κυβερνήσεις, για να μη διακινδυνεύσουν πολιτικό κόστος) είναι ογκώδες χρέος που αναλαμβάνει η νέα κυβέρνηση. Και θα το αναλάβει αν θέλει να βαδίσει έστω και ένα βήμα. 

Η αρχή πρέπει να γίνει και θα γίνει (όσο και αν κοστίσει πολιτικά) από τους μηχανισμούς της δικαιοσύνης. 

Θα είναι η πρώτη και κεφαλαιώδης παράγραφος σε εκείνα που θα θέσουν και γραπτά οι δανειστές, η Κομισιόν και οι επενδυτές, όχι μόνο για να κάνουν επενδύσεις αλλά και για να κινήσουν υπάρχοντα επενδυτικά σχέδια. Αν δεν δοθούν απαντήσεις η νέα κυβέρνηση δεν θα μακροημερεύσει.

Το επόμενο αντικείμενο διαλόγου με την ελεύθερη οικονομία θα είναι τα όρια του κρατισμού. 

Και αυτό σημαίνει πλήρες αναμάσημα όσων ακούσαμε (μέχρι και προχθές) στη Βουλή, για επιστροφή στο κράτος των μεταφορών, του συνόλου της ενέργειας, της διύλισης καυσίμων, του συνόλου των υποδομών. Αλλά και του νερού (κάτω από σχέδια με φάσεις ιδιωτικοποίησης).

Θα ακολουθήσουν μέτρα (ανεξάρτητα πώς θα παρουσιαστούν...) με όρια παρεμβάσεων της κρατικής οικονομίας (υπόλοιπα ΔΕΚΟ) στην ελεύθερη αγορά.

Είναι συνεπώς εύκολα αντιληπτό το κακότεχνο θέατρο που (όπως όλα δείχνουν) στήθηκε από τα κόμματα με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών (αυτό και μόνο δείχνει και την κουλτούρα μας...) για να παρουσιάσουν "αναγέννηση" της σοβιετίας μας..., ενώ γνωρίζουν τι μας περιμένει, αν η χώρα δεν γίνει ανταγωνιστική (στην Ευρώπη που ανήκει), με μεταρρυθμίσεις βεβαίως που, έως τώρα, δεν τολμά ούτε να σχεδιάσει. 

george.kraloglou@capital.gr