Του Γιώργου Κράλογλου 

Βλέποντας και κάνοντας..., η κυβέρνηση στον "κουμπαρά" για τη στήριξη της οικονομίας. Θα φτάσουν τα 14 δισ.; Εμείς βλέπουμε 15 δισ., ίσως και παραπάνω.

Και η αιτία δεν είναι πως οι επιχειρήσεις κάθονται με απλωμένα τα χέρια και περιμένουν τις κυβερνητικές χειρονομίες. 

Δεν είναι ούτε πως ανάμεσά τους υπάρχουν και επιτήδειοι ή επαγγελματίες τρακαδόροι που περιμένουν τα καρβέλια του κρατικού κορβανά. Αυτό είναι το λιγότερο και συμβαίνει παντού. 

Στη δικιά μας οικονομία είναι πως έχουμε επιχειρηματικό δυναμικό, έχουμε επιχειρηματική ευρηματικότητα και αποτελεσματική προσαρμοστικότητα (όπως δείχνει η ελληνική επιχειρηματική μετανάστευση ακόμη και στα Βαλκάνια) αλλά δεν έχουμε (ποτέ δεν είχαμε 45 χρόνια τώρα) συντεταγμένο σχέδιο με μακροπρόθεσμους κανόνες να δείχνει πού βαδίζουμε. Πού θέλουμε να βαδίσουμε, τέλος πάντων. 

Βοηθάμε ως Πολιτεία τις επιχειρήσεις και αυτό που αναζητάμε είναι μόνο το φορολογικό και εισφοροδοτικό γδάρσιμό τους,  ανάλογα με τις πολιτικές επιλογές και τις ανάγκες της κάθε κυβέρνησης. 

Και το ερώτημα παραμένει. Θα εισπράξει ποτέ η Πολιτεία και η κοινωνία της, τη συμπαράσταση με τα, κατά περίπτωση και ανάγκη, μέτρα στήριξης;

Θα επιστραφούν στην οικονομία τα πάνω από 40 δισ. που μοιράστηκαν και μοιράζονται για τις έκτακτες ανάγκες της ή για τις υποχρεώσεις που επέβαλε η κυβέρνηση κατά την πανδημία; 

Θα σωθεί τελικά η οικονομία; Και ποια οικονομία θα σώσουμε για να μας ανταποδώσει (με προσφορά θέσεων εργασίας στην ανεργία ή με την αναβάθμιση στην ανταγωνιστικότητα της παραγωγής μας) τη στήριξη με τις 10άδες των δισ. που διαθέτουμε μπας και ξεπεράσουμε το χαντάκι νέας πτώχευσης ή την κατάρα ενός νέου μνημονίου, με όλα τα αμαρτήματα που το συνοδεύουν...

Η οικονομία μας, με πρώτη την κρατική αλλά και την ιδιωτική, μετά τις τόσες δοκιμασίες που προκάλεσε η ανυπαρξία οικονομικού προσανατολισμού,  σχεδίου, στόχων και χρονοδιαγραμμάτων για την επιτυχία των στόχων, δεν έχει σφραγίδα. 

Η οικονομία μας δεν έχει ξεκάθαρα γνωρίσματα. Δεν έχει όλα τα στοιχεία ταυτότητας που διαθέτουν οι ανεπτυγμένες οικονομίες της Ε.Ε. 

Συνεπώς δεν είναι καθόλου δύσκολη η πρόβλεψη ότι δεν πρόκειται να φτάσουν και τα νέα 14 δισ. που αναγγέλθηκαν για ενίσχυσή της. 

Βοηθάμε την οικονομία αλλά δεν γνωρίζουμε ή μάλλον δεν θέλουμε να γνωρίζουμε τι ακριβώς βοηθάμε. Με ποια κριτήρια και ποιες προτεραιότητες βάζουμε υλικά για να χτίσουμε το οικονομικό αύριο του τόπου.

Κάποιες μερίδες πολιτικών και οικονομικών παραγόντων θέλουν να βλέπουν την οικονομία να στηρίζεται στους πυλώνες της βιομηχανίας τουρισμού και της εξαγωγικής βιοτεχνίας, έστω και σε τιμές κόστους. 

Κάποιοι άλλοι επιμένουν πως αυτό που λείπει από την οικονομία είναι μια νέα δυναμική εκβιομηχάνιση με εξωστρεφείς επιδιώξεις και έντονες προσαρμογές σε τεχνολογίες νέας δυναμικής. Είναι αυτοί που κινούν συνεχώς τα νήματα για κίνητρα με σκοπό την αναζήτηση ιδιωτικών επενδύσεων, εκατοντάδων δισ. ευρώ. 

ΟΙ αριστερών αναζητήσεων πολιτικές, πηγαινοέρχονται στην επιφάνεια της οικονομικής επικαιρότητας και επιμένουν στην ανανέωση μιας κρατικοδίαιτης οικονομίας με τους στρατηγικούς τομείς της στα χέρια κομματικών διοικήσεων που διορίζουν και θα διορίζουν οι κυβερνήσεις. 

Και μέσα σε όλα αυτά παραφράζονται οι κανόνες της φιλελεύθερης οικονομίας,  του καπιταλισμού και του δυναμικού ανταγωνισμού με προγράμματα και πολιτικές πρωτοβουλίες κατά περίπτωση και ανάλογα με τις κομματικές και πολιτικές ανάγκες της εποχής. 

Σχέδια και επιτελεία,  για την πραγμάτωσή τους, (επίσης πάντα στα σχέδια) πάνε και έρχονται δημιουργώντας ελπίδες πως κάτι θα αλλάξει. 

Τη μια γιατί το λέει ο ΟΟΣΑ. Την άλλη γιατί το επιβάλλουν οι οδηγίες της Κομισιόν. Την παράλλη γιατί,  κατά καιρούς, το υποδεικνύουν οι ξένοι τεχνοκράτες που βάζουμε να μελετήσουν τα οικονομικά μας, χωρίς να τους αποκαλύπτουμε ότι οι υποδείξεις τους θα συζητηθούν, ένα 10ήμερο το πολύ... Μετά θα ψάχνουν να τις βρουν στα υπόγεια κάποιου οικονομικού υπουργείου. 

Η οικονομία που θέλουμε να συντηρούμε με το βλέποντας και κάνοντας..., για να πάμε παρακάτω και έτσι να ξεπερνάμε, όπως-όπως, πότε την πτώχευση και πότε την πανδημική ή άλλη κρίση δεν πρόκειται να σωθεί και με αυτά τα 14 δισ., όπως δεν σώθηκε και με τα διπλά του 2020. Μετά το Πάσχα θα ζητηθούν και άλλα. Και κατά την άποψή μου,  πάνω από 1 δισ. και ίσως και παραπάνω. Βεβαίως, πάντα βλέποντας και κάνοντας...

george.kraloglou@capital.gr