Του Γιώργου Κράλογλου 

Αντιπολίτευση ικανή να στηρίξει εργασιακό-ασφαλιστικό, ανάλογο των αναγκών της οικονομίας, δεν έχουμε. Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι ιστορικές. 

Από πού να ξεκινήσεις και τι να πρωτοπιάσεις στο εργασιακό-ασφαλιστικό όταν η οικονομία και η κοινωνία της χώρας βρίσκεται 38 συνεχή χρόνια στη σκλαβιά εργατοπατερισμού και επαγγελματικού συνδικαλισμού "στρατευμένου" από τα κόμματα με κεντρικό καθήκον να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις. 

Τα δε εργασιακά-ασφαλιστικά, της ιδιωτικής οικονομίας, στη "μούχλα", όταν τα αντίστοιχα των κρατικών υπαλλήλων παραμένουν εντός των "πολιτικών οχυρών".

Αυτό είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο αναπτύσσονται τώρα οι νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στα εργασιακά. 

Και στο ίδιο σκηνικό θα ξεδιπλωθούν πολιτικές στο ασφαλιστικό ή θα διπλωθούν ανοησίες μιας ολόκληρης 12ετίας, όπου η οικονομική κρίση έχει καθίσει στον σβέρκο μας. Και δεν θα φύγει αν δεν προηγηθεί η πανδημία. 

Συνεπώς δεν έχουμε την πολυτέλεια να αποσυνδέσουμε το εργασιακό από την οικονομία,  όταν μεγάλο μέρος της βρίσκεται στις "ΜΕΘ" της κρατικής επιδότησης με "αναπνευστήρες" την επιστρεπτέα, τις επιδοτήσεις ενοικίων και αναστολών εργασίας. 

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να παίξουμε την "κολοκυθιά" με το πόσα κολοκύθια θα κάνει..., για να στριμώξουμε την κυβέρνηση ως αντιπολίτευση ή την αντιπολίτευση ως κυβέρνηση.

Με τα πρώτα νομοθετήματα να βρίσκονται σε δημοσιότητα και τις προθέσεις της κυβέρνησης σχεδόν δεδομένες στα εργασιακά και στο ασφαλιστικό (έρχεται παγιοποίηση μειώσεων) δεν είναι ώρα να μπούμε σε λεπτομέρειες προθέσεων και μεταβολών. 

Θα μείνουμε όμως στην ουσία του σημαντικού αυτού μέρους της κοινωνικής μας πολιτικής. 

Και η ουσία,  κατά τη γνώμη μας, είναι ο απόλυτος συσχετισμός του εργασιακού και ασφαλιστικού περιβάλλοντος με τις επενδυτικές και αναπτυξιακές ανάγκες της οικονομίας η οποία ασφαλώς και βρίσκεται σε εμφανέστατη υφεσιακή κατάσταση. 

Να λοιπόν κάποια από τα,  επί της ουσίας, παραδείγματα.

Μετά τα καραγκιοζιλίκια και τις ψευδολογίες για την απόδοση μισθών στα σύννεφα και τη δικαίωση του δίκιου του εργάτη... (με μεροκάματα μαύρης αγοράς), η αγορά εργασίας και το σύστημα ασφάλισης τον θέλουν δυστυχώς τον επιθεωρητή τους...

Η αδήλωτη εργασία, η μαύρη εργασία και η "κοινή συναινέσει" (εργοδότη και εργαζόμενου) στην παρατυπία έως την παρανομία καταβολής μισθών,  δώρων, επιδομάτων και άλλων δικαιωμάτων,  είναι στίγμα. Στίγμα μαζί με όλα τα άλλα που μας χαρακτηρίζουν οικονομικά,  ως χώρα. 

Ωστόσο ο σημερινός τρόπος εφαρμογής των επιθεωρήσεων είναι εντελώς και όχι επιεικώς απαράδεκτος. 

Το πρόστιμα εξοργιστικά. Και για να αποδείξεις την αθωότητά σου η γραφειοκρατία σου θυμίσει το κουίζ... αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα...

Η πολιτική όμως για την κάθε δηλωμένη εργασία είναι κορυφαία. Είναι περισσότερο από αναγκαία. Και οι μεταρρυθμίσεις θα βαρύνουν ιστορικά την κυβέρνηση. 

Τα ίδια και με το καθεστώς που, εκ των πραγμάτων, θα ισχύσει από εδώ και στο εξής στην προσέλευση των εργαζομένων,  στη δυνατότητα τηλεργασίας,  στη διαμόρφωση νέων συνθηκών απασχόλησης μέσα σε μια εβδομάδα,  στις υπερωρίες και στις συνθήκες εργασίας και αμοιβών ώστε να περιορισθούν αν όχι να αφανισθούν (ο Θεός να δώσει...) οι απολύσεις,  λόγω συρρικνώσεων των δραστηριοτήτων των επιχειρήσεων.

Ο εργατοπατερισμός από την άλλη και η συνδικαλιστική αλαζονεία που χαρακτήρισε το δήθεν εργατικό κίνημα τα 38 χρόνια της μεταπολίτευσης είναι θέμα που δεν μπορεί να εξετασθεί μονόπλευρα, σε καμία περίπτωση. 

Σήμερα τα εργασιακά δικαιώματα περιχαρακώνονται και από τις οδηγίες της Ε.Ε. με τον καλύτερο τρόπο. Πιο ουσιαστικό και από αυτόν των συνδικάτων. 

Εάν στο σημείο αυτό η κυβέρνηση υποκύψει στο (σχεδόν βέβαιο) παιχνίδι της "κολοκυθιάς" που θα της παίξει η αντιπολίτευση,  (ειδικά η αξιωματική γιατί δεν ξέρει να παίξει άλλο), απλά θα σφραγίσει την παρουσία της με σφραγίδα ανικανότητας και φτηνού πολιτικού υπολογισμού. 

Ο εργατοπατερισμός δεν μπορεί να συνεχίσει ως "συμμαχικό" όργανο της αριστεράς, στον πόλεμο κατά των επενδύσεων και της απελευθέρωσης της οικονομίας από τον κρατικοδιαιτισμό. Η κυβέρνηση (ως μεταρρυθμιστική που λέει πως είναι) έχει χρέος να αναστρέψει, (εκτός από τον οθωμανικό-εισπρακτικό χαρακτήρα της φορολογικής πολιτικής σε αναπτυξιακό - με μειώσεις και κίνητρα-) και το εργασιακό περιβάλλον. Κυρίαρχο στοιχείο του η παραγωγικότητα και όχι η επιδότηση της τεμπελιάς. Αν δεν τα καταφέρει ας ξεχάσει τα περί μεταρρυθμίσεων. Το αποτέλεσμα της θα είναι, μια από τα ίδια...

george.kraloglou@capital.gr