Του Γιώργου Κράλογλου

Προβλέπαμε ύφεση 10,5% το 2020 και πέσαμε μόνο 8,2%.Ε, και; Είμαστε ή όχι κολλημένοι στο 2010 αλλά εμείς κοιτάμε το 2019, περιμένοντας τους τουρίστες…

Τι έχει αλλάξει από την αρχή της κρίσης του 2010 και την ύφεση βουνό (11%) του 2011 (είχαμε να τη δούμε από τον δεύτερο χρόνο που μπήκαμε στο ευρώ και ήταν η χειρότερη της 30ετούς, μέχρι τότε, σοσιαλιστικής επιθεώρησης... στη χώρα). Το 2011 πιάσαμε την ύφεση που προβλέψαμε στον τότε προϋπολογισμό ενώ το 2020 η "γιγαντιαία" οικονομία μας είχε ύφεση μόνο 8,2% έναντι του 10,5% που προβλέψαμε στον προϋπολογισμό του 2021. Είναι συγκρίσεις για πανηγυρισμούς αυτές ή για τα πανηγύρια;

Τι έχει αλλάξει από τη μνημονιακή εποχή, του 2010-2018, με τα παρακάλια στην Τρόικα και στους δανειστές να κάνουν τα στραβά μάτια..., που δεν πουλάμε τα κρατικά επιχειρηματικά κοτέτσια (αυτά που πληρώνουμε από τα λεφτά ηλίθιων φορολογούμενων -γνωστοί και ως συνεπείς- ) για να "στρατοπεδεύει" ο κομματικός στρατός κατοχής, με κάποια κομματόσκυλα και εργατοπατέρες να παριστάνουν τους κρατικούς βιομήχανους,  τους κρατικούς ναυπηγούς,  τους κρατικούς μεταλλευτές και μεταλλουργούς της ελληνικής σοσιαλιστικής φαρσοκωμωδίας… Ούτε αυτή η "επιτυχία" είναι για πανηγυρισμούς. Είναι τροφή μόνο για κομματικούς και για τα πανηγύρια.  

Τι έχει αλλάξει από την ανεργία στο φουλ (17% επισήμως με πάνω από 1.000.000 τους πραγματικά άνεργους) μόνο στην ιδιωτική οικονομία. Στο κράτος (εκτός από τους συνταξιούχους) δεν μετακινείται ούτε ένας, για δείγμα. Αντίθετα έχουν προστεθεί μετά το 2010, από τα παράθυρα και ακολούθως από τις πόρτες της μονιμότητας πάνω από 100.000, με μισθούς δώρα και επιδόματα να καταβάλλονται κανονικότατα και όχι μετά από 4μηνο όπως στον ιδιωτικό τομέα όπου μιλάμε για επιστρεπτέα... ή φαντάσματα δώρα και άδειες. Είναι να πανηγυρίζει ο λαός ή για να χαίρεται μόνο ο κρατικός υπάλληλος,  μιας και περισώζουμε για λογαριασμό του και μόνο,  τα δημοσιονομικά που τον τρέφουν...

Τι έχει αλλάξει με την επιδοματική πολιτική στους άνεργους της ιδιωτικής οικονομίας. Το συμπλήρωμα που γίνεται με μεροκάματα από τη μαύρη αγορά εργασίας (που να είναι καλά οι άνθρωποι..., τώρα που ξεπεράσαμε κάθε όριο, σε βαλκανικές αμοιβές, μόνο στον ιδιωτικό τομέα). Είναι για πανηγυρισμούς η ύφεση του 8,2% ή για τα πανηγύρια της αγοράς εργασίας που θα συνεχίσει να υπάρχει ((με κρατική ανοχή και σήμερα) μιας και πάμε καλά με τα εμβόλια και άρα θα πείσουμε τους τουρίστες να έλθουν στην Ελλάδα,  να βρουν εκτός από ήλιο και θάλασσα και μπολιασμένους...

Τι άλλαξε μεταξύ 2010-2020 στα νούμερα των επενδύσεων που ανακυκλώνουμε χρόνο με τον χρόνο. Τα μόνιμα, για 15 χρόνια νούμερα, κολλημένα στα 18-20 δισ.,  τα οποία ουδέποτε αναλύθηκαν, να δούμε πώς "μεταφράζονται" σε ανταγωνιστικότητα και σε νέες θέσεις εργασίας... Τα πηγαινοφέρνουμε όμως σαν επενδύσεις και "ζωγραφίζουμε",  με τις "μπογιές" τους, την αγορά εργασίας, η οποία επίσης σε τίποτε δεν άλλαξε, μια ολόκληρη 12ετία... Είναι για πανηγυρισμούς και αυτές οι επενδύσεις ή για τα πανηγύρια μιας και τις γνωρίζει μόνο ως νούμερα στα χαρτιά το υπουργείο Οικονομικών και η Στατιστική.

Ασφαλώς και δεν είναι στις προθέσεις μας να τα βάλουμε με την κυβέρνηση,  όταν αναγκάζεται να σερβίρει όνειρα και ελπίδες (με στατιστικές και νούμερα), μέσα στη μαυρίλα της 2ετούς πανδημίας (αφού δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει το 2021 αλλά και το 2022) και την απελπισία από την 30χρονη κατάρρευση της οικονομίας από την ασταμάτητη αποεπένδυση,  την αποβιομηχάνιση, την επιχειρηματική μετανάστευση, την φυγή 600.000 νέων,  τη "μετακόμιση" καταθέσεων και νοικοκυριών εκτός Ελλάδος, τη συρρίκνωση της αγοράς εργασίας και την αναγκαστική αγκίστρωσή μας στον τουρισμό, στην εστίαση, στο λιανεμπόριο και στη βιοτεχνία-χειροτεχνία, της μεταποιητικής μας παραγωγής, κοντά στο 100%.

Ως εδώ όμως. Οι διάφορες "πολιτικές παραλλαγές" του δήθεν δυναμισμού της οικονομίας, με τις δήθεν επενδύσεις και την ανάπτυξη-ελατήριο (δίκαιη ή άδικη..., δεν έχει σημασία) περιμένοντας μόνο τους τουρίστες..., δεν πείθουν κανένα. Η οικονομία χρειάζεται μοντέλο και όραμα. Θέλει άνοιγμα. Χρειάζεται πολιτική τόλμη και βοήθεια να γίνει ανταγωνιστική. Τα γκαρσόνια της Ευρώπης, οι επιστρεπτέες,  τα επιδόματα και τα κρατικά χαρτζιλίκια, που έγιναν καταθέσεις ή έπεσαν στην κατανάλωση το 2020 και μείωσαν την ύφεση, δε αρκούν να φέρουν ανάκαμψη και ανάπτυξη. Ας το ξεχάσουμε. 

george.kraloglou@capital.gr