Του Γιώργου Κράλογλου 

Είναι σωστό να ξεφύγουν από τη μακρόχρονη μιζέρια τους τα κρατικά μονοπώλια. Αλλά όχι και με τα τελεσίγραφα "θανάτου" στη βιομηχανική παραγωγή. 

Αυτά που συμβαίνουν στο "σκληρό παζάρι" και η επιμονή να πληρωθεί, στο κράτος, 50% ακριβότερο ρεύμα από την ενεργοβόρο και από την όποια άλλη βιομηχανία είναι ευθέως απαράδεκτα. 

Ξεπερνούν δε τα όρια του απαράδεκτου τα πρωτόγνωρα φαινόμενα (σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο) να είναι η βιομηχανία της χώρας παραλήπτης κρατικών τελεσιγράφων θανάτου της μορφής "πληρώνεις τις αυξήσεις που αποφασίσαμε εμείς ως κράτος ή κλείνεις".

Ακραία κρατική συμπεριφορά. Ακόμη και για την ελληνική "πολιτική σοσιαλιστική κομπανία". Και ας είναι πολιτικός τίτλος λαϊκής "τιμής",  στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα,, να καταδικάζεις βιομήχανους και να κυνηγάς ντόπιους και πολυεθνικούς ομίλους. 

Δεν θα μπω στην ουσία του θέματος. Όχι για να μην πάρω θέση. Αλλά γιατί δεν έχει ουσία. Το έργο της σωτηρίας του κρατισμού στην Ελλάδα το έχουμε ξαναδεί. Και θα το ξαναδούμε μέχρι να αφανιστεί. Αν αφανιστεί ποτέ...

Η πραγματική ουσία του θέματος είναι τι θα αφήσει πίσω του ο κρατισμός. Θα διαλύσει και τα υπόλοιπα της εθνικής παραγωγής; Τα υπόλοιπα της βιομηχανίας; Τα λίγα που σώζονται ως βαριά βιομηχανική παραγωγή; 

Και για να διευρύνουμε την ουσία. Θα ολοκληρώσει τον βιομηχανικό αφανισμό που ξεκίνησε το 1980 με πολύμορφες σκοπιμότητες... (ευθύνης και του ανταγωνισμού εντός της Ε.Ε ) και οδήγησε (εκτός άλλων) στην ανεργία και 650.000 βιομηχανικούς εργάτες της χώρας;

Το κρατικό παζάρι, για να αυξηθεί κατά 50% το βιομηχανικό ρεύμα στις ηλεκτροβόρες βιομηχανίες (με "απειλή" τον βιομηχανικό θάνατο της Ελλάδας) είναι,  κατά τη δική μας άποψη, το τελευταίο επεισόδιο από το πολύχρονο πολιτικό σήριαλ "Δεν θέλουμε βιομηχανία στην Ελλάδα". 

Λαϊκίστικο πολιτικό σήριαλ που ξεκίνησε την 10ετία του 1980. Και μετά από άθλια επεισόδια οδηγείται σε κάποιας μορφής αυλαία. 

Στα πρώτα επεισόδια ζήσαμε το κυνήγι της ναυπηγικής βιομηχανίας. Έφταιγαν τα συμφέροντα; Ήταν τα μηνύματα της παγκοσμιοποίησης που άλλαζαν τους κανόνες του ανταγωνισμού και επέβαλλαν προσαρμογή; Ήταν και αυτά. Εμείς τι κάναμε. Θα ήταν αναχρονισμός να στηρίξουμε τη ναυπηγική βιομηχανία της χώρας αντί να την διαλύσουμε; Εμείς δεν απαντήσαμε μέχρι που μας έδωσαν απάντηση οι Κινέζοι της Cosco;

Στα αμέσως επόμενα επεισόδια "ρίξαμε τα τζάκια της τσιμεντοβιομηχανίας". Κυνηγήσαμε τη βιομηχανία τσιμέντου αφήνοντας όρθια τη μισή. Ρίξαμε τις ευθύνες μόνο στους τότε ομίλους... Αλλά γιατί οι χώρες υψηλής τεχνολογίας και καινοτομίας δεν εγκατέλειψαν τις τσιμεντοβιομηχανίες τους; 

Στα επεισόδια της ίδιας σειράς κάναμε ό,τι πέρναγε από το κρατικό χέρι να μη στεριώσει στην Ελλάδα η αυτοκινητοβιομηχανία και ό,τι λέγεται συναρμολόγηση σε μέσα μεταφοράς. Κάναμε τον βίο αβίωτο στους πολυεθνικούς που το τόλμησαν και τα καταφέραμε. Για 30 χρόνια δεν πάτησε στην Ελλάδα ούτε ποδηλατάδικο. Συμβαίνει το ίδιο και στην Ευρώπη της καινοτομίας και της υψηλής παραγωγικότητας; Κλείνουν οι αυτοκινητοβιομηχανίες τους; 

Στα κοντινά επεισόδια, των δικών μας χρόνων, βάλαμε στην μπούκα του κανονιού τη χαλυβουργία. Τι έχουμε αφήσει όρθιο στη βαριά βιομηχανία του κλάδου χάλυβα της χώρας μας; Αναμνήσεις,  αγώνες του ΚΚΕ και τις εικόνες με τις ευθύνες σε συγκεκριμένους της χαλυβουργίας (για να έχουν να λένε τα κουτσομπολιά και να απαλλάσσουμε το κράτος από τις δικές του ευθύνες). 

Στα "νυχτερινά" επεισόδια, (για να μην τα βλέπει όλα ο λαός) κρύψαμε την κρατική αδιαφορία στις πρωτοβουλίες της ντόπιας επιχειρηματικής κοινότητας να κρατήσει τη "σκυτάλη" σε βαριές βιομηχανίες που αξιοποιούσαν και τον ελληνικό ορυκτό πλούτο. Σε βιομηχανίες τροφίμων. Φαρμακευτικές. Οικοδομικών υλικών και ό,τι είχε απομείνει σε ξύλο, χαρτί, ηλεκτρισμό και κατασκευές. 

Και περνάμε, από το σήριαλ στο θρίλερ της πτώχευσης της χώρας (λόγω των δημοσιονομικών του κράτους), με την προσθήκη της οικονομικής κρίσης που έφερε η πανδημία το 2020 (αγγίζοντας -από τώρα- και το 2022) και με την αγορά να προβλέπει πως η επόμενη μέρα θα μας βρει με εκατοντάδες χιλιάδες κλειστές επιχειρήσεις. Είναι ώρα λοιπόν να πέσει η αυλαία του 40χρονου σήριαλ, μιας αποτυχημένης βιομηχανικής πολιτικής (απόδειξη η αποεπένδυση, η απομάκρυνση επενδυτών και η ανεργία) με το κράτος να ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του, σε ό,τι μας απέμεινε ως βαριά και μεγάλη βιομηχανία; Αυτό ρωτάμε. Είναι κατάλληλη ώρα;

george.kraloglou@capital.gr