Του Γιώργου Κράλογλου

Το πολιτικό παραμύθι να μην πουλάμε προβληματικές αλλά να τις "ανασυγκροτούμε" το σκαρφίστηκαν το 1983. Το αναμάσησαν 5 φορές. Τι μας έδωσε τελικά; 

Πληρώσαμε (το 1983-1998) 1,250 τρισεκατομμύρια δραχμές, από τους δικούς μας φόρους, για το τίποτα.

Για να ανασυγκροτήσουμε,  λέει, 43 προβληματικές που είχαν 170 δισ. δραχμές, χρέη. Πρόσχημα,   όπως πάντα, οι εργαζόμενοι...

Τις κάναμε περιουσία του κράτους. Αλλά τις παραδώσαμε σε κρατικούς βιομήχανους και τον κομματικό στρατό κατοχής,  που διορίσαμε την πρώτη 5ετία,  τριπλασιάζοντας τις θέσεις!!! 

Σημειώνουμε μόνο βαριά ιστορικά ονόματα της τότε επίσης βαριάς βιομηχανίας, όπως η ΑΓΕΤ Ηρακλής, η Αθηναϊκή Χαρτοποιία, η Πειραϊκή Πατραϊκή, τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, Ελευσίνας, Νεωρίου Σύρου, η ΦΙΞ, η Τρία Εψιλον, η Κεραφίνα, η ΜΕΛ, η ΠΥΡΚΑΛ, η εταιρεία Μακεδονικοί Λευκόλιθοι.

Ποια ήταν όμως η πραγματικότητα,  στο αρχικό παραμύθι της ανασυγκρότησης; 

Ας δούμε ξανά (βήμα-βήμα αυτή την φορά),  τη διαδρομή γελοιότητας της δήθεν πολιτικής "ανασυγκρότησης βιομηχανικών επιχειρήσεων" (πολιτικής όλων των κομμάτων και κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης),  όπως την κατέγραψα και εγώ στα ρεπορτάζ μου σε εφημερίδες της εποχής εκείνης. 

Βήμα πρώτο. Στα μπάνια του λαού, στις 8 Αυγούστου του 1983 δημοσιεύεται ο νόμος 1386/83 με τον οποίο ιδρύεται ο κρατικός Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων,  παρά τις ενστάσεις Τραπεζών και Διοικήσεών τους (οι οποίες και καρατομήθηκαν στην συνέχεια). 

Οι φορολογούμενοι υποχρεώθηκαν να βάλουν 5 δισ. δραχμές για κεφάλαιο ίδρυσης του Οργανισμού.

Σκοπός του (διαβάστε τον και ξεκαρδιστείτε στα γέλια) ήταν "...η συμβολή στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη της χώρας με οικονομική εξυγίανση επιχειρήσεων, εφαρμογή ξένης και εγχώρια τεχνολογίας και εκμετάλλευση των κοινωνικοποιημένων ή μικτής οικονομίας επιχειρήσεων". 

Για να καταφέρει τα θαύματα τους... ο ΟΑΕ, μέσα σε άλλα απίθανα έως περίεργα..., είχε το δικαίωμα να χορηγεί δάνεια,  κάθε μορφής, σε επιχειρήσεις που συμμετέχει (εδώ είναι που έγινε ο κακός χαμός...) καθώς και να εγγυάται τέτοια (κρατικά) δανεικά... Και αγύριστα βέβαια...

Είχε επίσης το δικαίωμα, να μεταβιβάζει μετοχές σε εργαζομένους (του κομματικού στρατού βεβαίως,  που "υπηρετούσαν" στις κρατικές βιομηχανίες) ή στους φορείς εκπροσώπησής τους (στα Σωματεία δηλαδή που έστηναν εργατοπατέρες και κομματόσκυλα για τον σκοπό αυτό) όπως και σε Δημάρχους (για να μην αντιδρούν...).

Βήμα δεύτερο. Μέχρι να διαλυθούν τα πάντα ή να πουληθεί ό,τι πουλήθηκε,   (για μάντρες, οικόπεδα και παλιοσίδερα -όπως θα συμβεί και στη συνέχεια της αποκρατικοποίησης-) οι 43 προβληματικές του ΟΑΕ φέσωσαν το κράτος από την κορυφή μέχρι τα νύχια. 

Και χωρίς να λογαριάζουν τα χρέη τους στο κράτος (ποιος θα τους τα ζητούσε...) ήταν σε θέση να ανταγωνίζονται, παρόμοιες εγχώριες ιδιωτικές βιομηχανίες (κλωστοϋφαντουργικές,   χαρτιού,  μεταλλευτικές, οικοδομικών υλικών,  ναυπήγησης μικρών σκαφών, ποτών και άλλες). Ιδιωτικές βιομηχανίες που χαράτσωναν οι κυβερνήσεις για να συντηρήσουν τον κρατισμό. 

Βήμα τρίτο. Είδαν και αποείδαν το πολιτικό ρεζιλίκι με τον ΟΑΕ και ότι η "ανασυγκρότηση" τούς έβαλε πιο πολύ μέσα και πού κατέληξαν... Μέσα σε 7 χρόνια έγινε η πρώτη κωλοτούμπα. 

Το 1990 ψηφίζουν το νόμο 1882/90, με τον οποίο έπαυσε η υπαγωγή νέων επιχειρήσεων στον ΟΑΕ. Η δραστηριότητά του περιορίστηκε μόνο στις κρατικές που είχαν έως τότε υπαχθεί σε αυτόν και (στο μεταξύ...) είχαν φθάσει 50 ή 53. 

Βήμα τέταρτο και τελευταίο. Η δεύτερη κωλοτούμπα της πολιτικής αυτής γίνεται επίσης μετά από μια 7ετία. Το 1998 ξεκινάει η διάλυσή του, με το 1 τρισ. σε δραχμές να περνάει στους πολίτες. Χρειάστηκε (με τα δεδομένα της τότε ελληνικής σοβιετίας) μια 4ετία να διαλυθεί ο ΟΑΕ. Συνέβη πάλι στα μπάνια του λαού..., τον Αύγουστο του 2002.

Επαναφέραμε την κωμωδία της πολιτικής ιστορίας μας στην ανασυγκρότηση κρατικών επιχειρήσεων,  για τρεις λόγους. Πρώτον μήπως καταλάβουμε τις διαστάσεις στο πολιτικό πρόβλημα της οικονομίας μας. Δεύτερον γιατί από τότε που τερμάτισε το παραμύθι "ανασυγκρότησης της βιομηχανίας" από τον ΟΑΕ (Αύγουστος 2002),   5 κυβερνήσεις έχουν εξαγγείλει ισάριθμες ανασυγκροτήσεις κρατικών βιομηχανικών μονάδων και ΔΕΚΟ (έστω και χωρίς ΟΑΕ). Και τρίτον γιατί η αποκρατικοποίηση ξεκίνησε, πριν 22 χρόνια, (το 1998,  όταν αποφασίσθηκε η διάλυση του ΟΑΕ) και παρά τις πιέσεις ΔΝΤ και δανειστών, ούτε και το 2021 θα μας "εντυπωσιάσει". Θα το δείτε. 

george.kraloglou@capital.gr