Του Γιώργου Κράλογλου

Πού να σκεφτούν σε "χρυσές εποχές" (πάντα με δανεικά) ότι το 2021 θα σταυροκοπούνται να έλθουν τουρίστες, μπας και πιάσουν 4% ανάκαμψη αντί του 1%...

Και για να έλθουν οι τουρίστες, μετά τον Ιούνιο, να μας αφήσουν λεφτά μέχρι και τον Οκτώβριο του 2021 (εάν και εφόσον προτιμήσουν την Ελλάδα) θα πρέπει πρώτα απ όλα να έχει μπει σε κάποια τάξη..., ο κορονοϊός. 

Εμείς (στον τόπο μας και στη γειτονιά μας) να έχουμε παραλάβει τα δικά μας εμβόλια. Και να έχει πετύχει ο εμβολιασμός μας. 

Οι δε τουρίστες, που θα κοπιάσουν στην Ελλάδα, να είναι από χώρες που έχουν παραλάβει τα εμβόλια (μετά το γνωστό πανευρωπαϊκό μπάχαλο προμηθείας …) , να είναι εμβολιασμένοι. Και να έχουν πετύχει τα δικά τους εμβόλια. 

Όλα αυτά γιατί; Όπως μας λέει και το ΙΟΒΕ για να καταφέρουμε στο τέλος του χρόνου να μιλήσουμε για ανάκαμψη 4%. Διαφορετικά θα πάμε στο 2022 (μας εξηγεί το Ινστιτούτο) μόνο με 0,5%-1% !! 

Περιμένοντας, συνεπώς, τους τουρίστες… (και όχι τους βαρβάρους που λέει ο ποιητής)  θα φθάσουμε το καλοκαίρι του 2022, μπας και τότε κουβαλήσουν το 4% της ανάκαμψης(!!)  που λογαριάζουμε, σήμερα, για το τέλος του 2021. 

Αν δεν συμβεί το τουριστικό θαύμα..., θα μεταφέρουμε τις προσευχές μας για το 2023 και πάει λέγοντας…, ως το 2030. Μετά το 2030 βλέποντας και κάνοντας…, ανάλογα με τους πολιτικούς που θα προκύψουν. 

Δεν αραδιάζουμε φιλοσοφήματα δημοσιογραφικής έμπνευσης, ούτε μεταφυσικά μηνύματα. Μιλάμε για, τη (νομοτελειακή), προσγείωσή μας σε οφθαλμοφανή και όχι εικονική οικονομική πραγματικότητα. Αυτή των πολιτικών υποσχέσεων, ακόμη και λίγο πριν την κρίση του 2009. 

Την πραγματικότητα που θόλωσε για 10ετίες η κομματική Ελλάδα και ο (σχεδόν ύποπτος) κρατικοδιαιτισμός που επιβλήθηκε ,δήθεν στο όνομα του πράσινου ,κόκκινου, μπλε αλλά και μαύρου σοσιαλισμού. Στόχος η "κατάληψη" της παιδείας και της οικονομίας από τα "κομματικά στρατεύματα κατοχής" για εδραίωση της διαπλοκής. 

Αλλά για να μην επαναλαμβανόμαστε ας επιστρέψουμε στις προοπτικές της οικονομίας, το 2021 και μετά το 2021.

Επιστρέφουμε λοιπόν στις προοπτικές, που βασανίζουν και την κυβέρνηση καθώς (εκτός του ΙΟΒΕ) και δικοί της μελετητές τα λένε αυτά  (ευχόμενοι τα καλύτερα.., στο οικονομικό επιτελείο)  υπολογίζοντας σε πιθανό αντίλογο. Με απαντήσεις  όμως στις εξής τρεις ερωτήσεις μας.

Πρώτον πώς θα προσφέρει στην οικονομία και στην ανάκαμψη, ότι έχει απομείνει από την βιομηχανία μας, ας πούμε, όταν είναι από ανεπαρκής έως αδύνατη η χρηματοδότηση 100.000.000 δις που έχει ανάγκη για επενδύσεις. Και πώς θα την χρησιμοποιήσουμε ως ατμομηχανή της οικονομίας (όπως συνηθίζεται να λέγεται) από την στιγμή που το κόστος παραγωγής αυξάνεται κατακόρυφα για να στηρίξουμε κρατικά μονοπώλια ενέργειας; Θα μείνει ναι ή όχι η βιομηχανία εκτός διαδρομής για ανάκαμψη, μέχρι το 2027 ακόμη και αν (θεωρητικά μιλώντας) η επενδυτική δράση της ,έστω και με ίδια κεφάλαια (πράγμα μάλλον αδύνατον) είχε αφετηρία έναρξη το 2022 (μιας και στο  2021 αποκλείεται).  

Δεύτερο πως θα προσφέρει στην οικονομία και την ανάκαμψη το 98,5% της υπόλοιπης δευτερογενούς παραγωγής ( αυτό που συνθέτουν μικρομεσαίοι και μικροί -των 2-3 ατόμων-) βιοτέχνες όταν οι ίδιοι, (με τη φωνή των Επιμελητηρίων τους)  λένε, στον κυβερνητικό διάλογο αλλά και στις προσωπικές τους συζητήσεις ότι θα κλείσουν τουλάχιστον οι μισοί και θα αφήσουν στον δρόμο 240.000 άτομα, αμέσως μόλις η Πολιτεία και οι Τράπεζες δηλώσουν πλήρη αδυναμία διασφάλισης ρευστότητας.

Τρίτο πως θα προσφέρουν στην οικονομία ανάκαμψη ,οι πάσης φύσεως 700.000 μικρές, πολύ μικρές ή ατομικές και επαγγελματικές επιχειρήσεις (συμπεριλαμβάνονται και οι βιοτεχνίες) όταν δηλώνουν ζημιές 3ετίας και αδυναμία ρευστότητας που τους οδηγείς σε λουκέτα η αλλαγή δράσης.

Εμείς δεν ξαφνιαζόμαστε από την πρόβλεψη ότι ,χωρίς τουρίστες η ανάκαμψη θα μείνει από 0,5%-1%  (στην καλύτερη περίπτωση) για δύο λόγους. Γιατί τις 10ετίες διάλυσης της οικονομίας (για να κομματικοποιηθεί το κράτος και να ελέγχεται αποτελεσματικά από την πολιτική και τη διαπλοκή), ιστορικές επιχειρηματικές μορφές μιλούσαν ανοικτά για την Ελλάδα των γκαρσονιών, στο περιθώριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και γιατί σε όλη την διαχείριση της κρίσης,( από το 2009 μέχρι και σήμερα) κυριαρχούν διαβεβαιώσεις για "οχύρωση", του κομματικοποιημένου κράτους, σε όλη την τραγική του έκταση, χωρίς την συρρίκνωση που απαιτούν οι δανειστές.