Του Γιώργου Κράλογλου 

Στο, προ 10ετίας, ξεκίνημα του διωγμού των ακινήτων, για να σιγουρευτούν άλλα 2-3 δισ. στο κράτος τέρας, η μετανάστευση ήταν σκέψη. Τώρα είναι πράξη.

Στο,  προ 10ετίας,  ξεκίνημα του διωγμού των ακινήτων, από τις φορολογικές δαγκάνες του κράτους τέρατος, κορυφαίο θέμα της επικαιρότητας ήταν οι κάποιες (λίγες τότε) κινήσεις για μεταφορά της έδρας μεγάλων και ιστορικών ντόπιων βιομηχανικών Ομίλων, εκτός Ελλάδας. Αν ψάξουμε και αν ψαχτούμε (σήμερα) για τα καλά όμως, θα βρούμε πως η μεταφορά έδρας επιχειρήσεών μας, στην Ευρώπη του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ όπως και το άνοιγμα φορολογικών κωδικών επιχειρήσεων,  επαγγελματιών και ιδιωτών της χώρας μας,  μετριέται σε χιλιάδες. Πολλές χιλιάδες...

Στο,  προ 10ετίας,  ξεκίνημα του διωγμού των ακινήτων, από τις φορολογικές δαγκάνες του κράτους τέρατος βλέπαμε, επίσης,  πρώτα βήματα μετανάστευσης (υπολογίσιμων για την εγχώρια παραγωγή),  βιομηχανικών εγκαταστάσεων (βαριάς βιομηχανίας) σε χώρες, υποδοχής επενδύσεων, με σοβαρότατες φορολογικές χαιρετούρες… Το ίδιο και σε μακρινές χώρες (στις ΗΠΑ κυρίως),  από όσους αναζητούσαν σοβαρότατα χαμηλό κόστος παραγωγής συγκριτικά με την ελληνική παραγωγική αθλιότητα,  που ακόμη παραμένει στο απίθανο ύψος (για να καλύπτει και ζημιές της κρατικής επιχειρηματικής οικονομίας μας). Αν ψαχτούμε, σήμερα, θα δούμε ότι μέχρι και το 90% της κάποτε ντόπιας κλαδικής μας βιομηχανικής παραγωγής, σε βασικά οικοδομικά υλικά, σε τρόφιμα, σε πλαστικά, σε σιδηρουργικά,  μέχρι και ρούχα έχουν μεταναστεύσει. Τι μας θυμίζει τις επιχειρήσεις αυτές, στην Ελλάδα; Κτιριακές εγκαταστάσεις και αποθήκες με παλαιό μηχανολογικό εξοπλισμό σε υπολειτουργία (ώσπου να δουν τι θα κάνουν και πότε θα πάρουν, οριστικά, τα μάτια τους από την ελληνική αγορά).  

Στο, προ 10ετίας, ξεκίνημα του διωγμού και των ακινήτων, από τις φορολογικές δαγκάνες του κράτους τέρατος βλέπαμε, κινήσεις μεταφοράς καταθέσεων εκτός Ελλάδος τόσο από τις επιχειρήσεις όσο και από νοικοκυριά. Θα μου πείτε ότι μόλις πριν ένα χρόνο είχαμε εγκαινιάσει την κρίση και τα μνημόνια στο Καστελόριζο και τι να έκαναν με τις οικονομίες τους οι νοικοκυραίοι και οι επιχειρηματίες χωρίς να ξέρουν αν σήμερα λειτουργούν και αύριο όχι. Αν ψαχτούμε όμως σήμερα θα βρούμε πως λείπουν από την εγχώρια ρευστότητα και από τις καταθέσεις των Τραπεζών μας πάνω από 40 δισ. επιχειρηματικά κεφάλαια και κάπου 15 ίσως και 20 δισ., από άλλες οικονομίες και μετρητά. Και όχι μόνο "μετανάστευσαν" αυτά τα λεφτά, αλλά δεν γύρισαν πίσω ούτε όταν έφυγαν από την εξουσία και από τα πράγματα οι δυνάμεις της αριστεράς και της προόδου... Ο αντίλογος ότι μέσα στο 2020 τα νοικοκυριά μας "παρκάρισαν" κάπου 2 δισ, στις εγχώριες Τράπεζες δεν είναι ισχυρός, όσο παραμένει η πανδημία. Ας περάσει με το καλό η αρρώστια και τα ξαναλέμε. Άλλωστε με την φτώχεια που επικρατεί και τον "εισαγόμενο υπόκοσμο" που φέραμε στην Ελλάδα,  οι γλάστρες και τα στρώματα είναι επικίνδυνα. Κάνω λάθος; 

Στο, προ 10ετίας, ξεκίνημα του διωγμού και των ακινήτων, από τις φορολογικές δαγκάνες του κράτους τέρατος, όταν λέγαμε Έλληνες του εξωτερικού (κατά τη μεταπολίτευση) εννοούσαμε τους επιστήμονες και τα εξειδικευμένα στελέχη που ξεχώρισαν στις εκτός Ελλάδος σπουδές τους και δικαιολογημένα απορροφήθηκαν σε σοβαρές θέσεις εργασίας, από επίσης σοβαρές αγορές εργασίας ανεπτυγμένων οικονομιών της Ευρώπης ή των ΗΠΑ. Από τότε και μέχρι σήμερα έχουμε τους 600.000 Έλληνες που άφησαν πίσω τους, οριστικά, την Ελλάδα. Και καλά θα κάνει η κυβέρνηση να μη ψαχουλεύει κίνητρα επιστροφής τους. Εκτίθεται και δεν κάνει...,  γιατί η μορφή απασχόλησης που έχουν (σε κάθε τομέα και σε όλα τα επίπεδα) έξω από την Ελλάδα είναι για τη δική μας αγορά εργασίας μόνο σε σχέδια... Σχέδια 3.791 σελίδων, καταχωνιασμένα σε συρτάρια υπουργείων και Επιτροπών. 

Συνδέουμε τις παραπάνω καταγραφές (κακομοιριάς και πολιτικής μιζέριας), με τον συστηματικό διωγμό των ακινήτων γιατί ο διωγμός (σπιτιών, οικοπέδων και εργοστασιακών ακινήτων) είναι, η ποιο "αιματηρή" σφαγή στην ελληνική μεσαία τάξη και στους μικρομεσαίους της (τα είδαμε και το 2015-2019 που κορυφώθηκε). Και γιατί τυχόν τερματισμός του διωγμού δικαίως μπορεί να κεφαλαιοποιηθεί στη μεταρρυθμιστική πολιτική της κυβέρνησης  (η οποία και μας έχει προϊδεάσει -στα περιθώρια που της αφήνουν και οι δανειστές). Αν, αντίθετα, συνεχίσουμε όπως είμαστε,  θα ψαχνόμαστε "μεταναστευτικά" και στα ακίνητα...

george.kraloglou@capital.gr