Θα μας ανοίξει τα μάτια το ελληνικό rapid test για τον κορονοϊό;

Του Γιώργου Κράλογλου

Για 30 χρόνια σχεδιάζουμε πώς θα συνδέσουμε την έρευνα με την παραγωγή. Και από την άλλη μας ανησυχεί το ελληνικό brain drain. Είμαστε σοβαροί; 

Το δείχνουν τα αποτελέσματά μας. Τα χάσαμε όλα. Και την παραγωγή που έφθασε στο κακό της το χάλι στα 30 χρόνια που πέρασαν. Και 600.000 περίπου από τους παραγωγικούς νέους μας.

Και πώς να μην γίνει αυτό. Για να μην πούμε πώς να μη συνεχίσει, όταν αυτή τη στιγμή που τα γράφουμε αυτά, η Ε.Ε. αναζητά 150.000 νέους μόνο για ειδικές ψηφιακές δεξιότητες. 

Και από το 2022, που θα κορυφώνεται η αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής κατά 20%, θα προσφέρει άλλες 200.000 θέσεις βιομηχανικής και τεχνολογικής εργασίας. 

Αυτό όμως ήταν και είναι όλο κι όλο το πρόβλημα της οικονομίας μας; Το καραγκιοζιλίκι μας με τα πολιτικά και κομματικά σχέδια για σύνδεση της έρευνας με την παραγωγή που δεν καρποφόρησε εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις; 

Είναι και αυτό. Γιατί είναι η άλλη ελληνική πλευρά. Η αόρατη πλευρά του ελληνικού δυναμισμού. 

Του δυναμισμού των νέων Ελλήνων που πασχίζουν,  μέσα στην ελληνική κρατική και πολιτική μιζέρια, να βρουν τον δρόμο τους. 

Δεν στεκόμαστε μόνο στο rapid test και τα όντως θεαματικά του αποτελέσματα, (αν σημειώσουμε την κακομοιριά του κρατικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο εξελίσσονται δράσεις και προσπάθειες).

Σημειώνουμε όμως (με την ευκαιρία αυτή) τα ορατά αποτελέσματα πολλών Ελλήνων επιστημόνων, ιδίως του εξωτερικού, όχι μόνο στην υγεία αλλά και στην τεχνολογία. 

Είναι η πλέον ισχυρή απόδειξη της ελληνικής παραγωγικότητας όταν περιβάλλεται από δομημένο κοινωνικό περιβάλλον. Όταν ασκεί δράσεις σε δομημένες κοινωνίες. Σε Πολιτείες με αξιοκρατία και όχι μέσα σε ξεφτισμένες κομματικές σκοπιμότητες, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. 

Γι' αυτό γινόμαστε αστείοι,  όσοι πιστεύουμε στην ανακοπή του ελληνικού brain drain με φορολογικά κίνητρα επαναπατρισμού, όταν είναι γνωστό,  διεθνώς πλέον, ότι πολιτικές, κίνητρα και μέτρα στην Ελλάδα έχουν ημερομηνία λήξης, το τέλος της θητείας της κάθε κυβέρνησης. Και πως καμιά πολιτική δεν εγγυάται συνέχεια καθώς καμιά διάδοχος κυβέρνηση δεν αποδέχεται μέτρα της προηγούμενης εκτός από χαράτσια και εισπράξεις.

Ας κάνουμε λοιπόν ότι είναι δυνατόν να κρατήσουμε στην Ελλάδα ό,τι μπορούμε από τους νέους που προσπαθούν, ακόμη και στα γνωστά αχούρια που αποκαλούμε Πανεπιστήμια,  συντηρώντας και ενθαρρύνοντας,  με τις ερευνητικές τους πρωτοβουλίες,  τις επιστημονικές τους δράσεις και τις δεξιότητες τους,  τον χώρο που κινούνται και οι νεοφυείς επιχειρήσεις. Επιχειρήσεις εκείνων που τολμούν και δεν μεταναστεύουν γιατί δεν τους πείθουν παραμύθια επαναπατρισμού. 

Η σύνδεση της έρευνας με την παραγωγή στην Ελλάδα είναι πολιτική που έπρεπε να έχει ήδη συζητήσιμα, για να μην πούμε αξιόλογα πεπραγμένα.

Αλλά ποια είναι τα πεπραγμένα του χώρου, ας πούμε τα τελευταία 10 χρόνια, για να αποφύγουμε την αναζήτηση στην 30ετία...

Υπουργεία, Γενικές Γραμματείες, κρατικίστικη αντίληψη στο θέμα, καβγάδες για αρμοδιότητες και πολιτική επιστασία. Κομματισμός, που επέβαλε ισορροπίες και άλλα δεινά...

Τίποτε από όσα εννοούσε η παραγωγή όταν (με τους εκπροσώπους της), επέμενε να αναθεωρηθούν τα σχέδια και να σοβαρευτούν οι εισηγητές. 

Χρόνο δεν έχουμε ούτε ως οικονομία,  ούτε ως χώρα. Η Ελλάδα γερνάει και η παραγωγικότητά της είναι παρελθόν. Αντί να ψάχνουμε στις εκτός Ελλάδας αγορές τακτοποιημένους και χαμένους για την Ελλάδα,  ας φροντίσουμε να μη μας φύγουν άλλοι. 

Να κρατήσουμε με κάθε θυσία τους νέους Έλληνες επιστήμονες και τα στελέχη με δεξιότητες με στροφή από τα κίνητρα,  τις χρηματοδοτήσεις προσέλκυσης και τα ανοίγματα με επιδοτήσεις και επιδόματα στην κάλυψη από το κράτος πραγματικών αναγκών όταν περνάνε επιστημονικά ευρήματα στην παραγωγή. 

Να παραδώσουμε κλειδιά ευκαιριών επιχειρηματικότητας σε νέους του επιχειρείν. 

Και να υποχρεώσουμε κάθε επενδυτή, από εκείνους που θεωρούμε πως θα μας φέρουν ανάπτυξη, να δεχθούν ρήτρες προσλήψεων κατά την υπαγωγή τους στους αναπτυξιακούς νόμους.  

Με δυο λόγια. Είμαστε οικονομικά στο και πέντε... της κατολίσθησης. Ας αφανίσουμε τους λόγους που κάνουν τους επενδυτές, (τους πραγματικούς επενδυτές και όχι τους βραχυπρόθεσμους - γνωστούς και ως επενδυτές της αρπαχτής-) να διαγράφουν την Ελλάδα από τις χώρες των πραγματικών ευκαιριών. Και,  παράλληλα, ας ανακόψουμε την ελληνική μετανάστευση νέων, όχι με επιδόματα καφέ και τσιγάρου... αλλά με μεταβολές στη δομή της πολιτικής μας και της Πολιτείας μας.   

george.kraloglou@capital.gr