Του Γιώργου Κράλογλου

Κλείνουμε δύο με τρία χρόνια ψάχνοντας δρόμο στα φορτηγά για τα μπάζα μιας επένδυσης στον Πειραιά. Και μιλάμε για επενδυτικό παράδεισο; Τρελαθήκαμε; 

Για να ψαχτούμε λιγάκι. Και, στο μεταξύ, ας ξεχάσουμε τα πολλά και τα μεγάλα λόγια,  να κάνουμε την Ελλάδα ναυτιλιακή και ναυπηγική Σιγκαπούρη. 

Το παλεύουμε από το 2009. Τη μια θα μας ζηλεύουν οι Βρετανοί,  την άλλη οι Γερμανοί. Θα σκάνε από το κακό τους και οι Γάλλοι με αυτά που θα φτιάξουμε στο λιμάνι του Πειραιά. Με τα ναυπηγεία μας που θα ξαναγεννηθούν... Που θα χαλάσουν κόσμο.

Δέκα χρόνια τα αναμασάμε. Ενώ την ίδια στιγμή χαλάμε τον κόσμο για το από πού θα περνάνε τα φορτηγά με τα μπάζα ή τα υλικά για να στηθούν επενδύσεις..., που όμοιές τους δεν έχει δει ο πλανήτης...

Χαλάσαμε επίσης τον κόσμο για το πόσο ψηλά θα είναι τα κτίρια. Για το αν θα αλλάξουν τον Πειραιά. Αν δεν θα θυμίζουν το ζεϊμπέκικο με τα παιδιά του Πειραιά... Το μόνο που ξέρουν οι εκτός Ελλάδας πολυεθνικοί και άλλοι κεφαλαιούχοι. 

Κάναμε κι άλλα. Ξεσηκώθηκαν Δήμοι ανήσυχοι... τι θα γίνει και με το Πέραμα. Αν θα μείνει όπως το ξέρουμε. Αν θα χάσουμε τα αρχαία. Αν θα φουντάρουμε στη θάλασσα τα καρνάγια... Αν θα τα βρουν τα καρνάγια με τους επενδυτές.  

Σωστά όλα αυτά. Και οι κουβέντες και οι ανησυχίες για το αύριο της οικονομίας και της κοινωνίας. Αλλά 10 χρόνια και να κολλάμε στο από πού θα περνάνε τα φορτηγά; 

Δέκα χρόνια με απόγνωση για τα αρχαία,  τη θέα του λιμανιού... και τα δάση του Πειραιά; Γιατί είναι και τα δάση μέσα στ' άλλα. Ανακατεύτηκε και η δασική υπηρεσία...

Άσε το Ελληνικό με το σήριαλ της μπουλντόζας... Μας πήρε 12 χρόνια. Το 2008 ψαχτήκαμε για πρώτη φορά. Πότε για τα αρχαία. Πότε για τα δάση του Ελληνικού. Πότε για τα γκαράζ των κρατικών λεωφορείων. Πότε για τους δρόμους. Πότε για τα ναι ή το όχι των μισών προγραμμάτων της επένδυσης. Και μένουμε εκεί,  στο Ελληνικό... Περιμένοντας τις μπουλντόζες..., όπως το περιμένοντας τους βαρβάρους του ποιητή. 

Που να πάμε στη Χαλκιδική. Όπου μετά από μια 10ετία κομματικού σπαραγμού και υπηρεσιακού σκοτωμού για την επένδυση είμαστε σε μια μορφή κομματικής "ανακωχής"...

Βολοδέρνουν και θα βολοδέρνουν μεταξύ κομματισμού και κρατισμού,  μέχρι να τα βροντήξουν κάτω αυτοί που δεν πρέπει να τα βροντήξουν. Αλλά ας τα αφήσουμε και αυτά, ως εδώ,  προσώρας. 

Αλλά να… Με τούτα και με εκείνα φθάσαμε στη μεταρρυθμιστική θολούρα που απλώθηκε στις αρχές του μήνα. Όταν ακούστηκαν και άλλα επενδυτικά αισιόδοξα από την κυβέρνηση. Από τον ίδιο τον πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Και από τους πολυεθνικούς επενδυτές σπουδαίων σχεδίων,  στη σημερινή επενδυτική ξεραΐλα μας...

Αισιόδοξα, μέσα στην επενδυτική μας μαυρίλα,  την αποεπένδυση και το (ακόμη) αναπάντητο ερώτημα τι θα κάνουν οι υποψήφιοι επενδυτές με την Τουρκία. Θα μείνουν; 

Θα μείνουν και θα επιμείνουν, τώρα που η τούρκικη οικονομία γυρνάει σε άλλες εποχές και τα καπρίτσια της πολιτικής Ερντογάν την απομακρύνουν επενδυτικά από την Ευρώπη; Έστω και για τα επόμενα 2-3 χρόνια.  

Τι θα κάνουν οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι, οι Γάλλοι, και οι λίγοι (τελικά) Άραβες κεφαλαιούχοι και επενδυτές. Θα εγκατασταθούν τελικά, στην Αστυπάλαια;

Θα συνεχίσουν να μας βλέπουν (όπως τώρα) με σοβαρό ενεργειακό μάτι τη Βόρεια Ελλάδα και τα λιμάνια της; Οι συναρμολογητές αυτοκινήτων θα ξανασκεφτούν (έστω και μετά από 40 χρόνια) και την Ελλάδα αντί της Τουρκίας; 

Τα ανασκαλίζουμε πάλι όλα αυτά (και δεν θα σταματήσουμε να το κάνουμε) για τους δύο σοβαρούς λόγους, (που μαζί με τη βλακώδη μεταπολιτευτική σοσιαλμανία και την ανοησία αριστερίστικών πειραμάτων -με τα γνωστά απίθανα και απύθμενα χαράτσια-) προκάλεσαν αφορμές περιορισμού μας στον χάρτη των πολυεθνικών επενδυτικών ενδιαφερόντων. Ο ένας είναι πως ουδείς αντιλαμβάνεται αν πραγματική εξουσία στην Ελλάδα ασκεί η κυβέρνηση ή τα κόμματα μέσω των Δήμων ή ο κρατισμός της Περιφέρειας. Και ο άλλος οι επιφυλάξεις αν αυτό το "μοντέλο" της ελληνικής Πολιτείας είναι δυνατόν να αλλάξει, στην 2ετία μέχρι τις επόμενες εκλογές. Έχουν άδικο; Και αν δεν έχουν, υπάρχει απάντηση;  

george.kraloglou@capital.gr