Του Γιώργου Κράλογλου

Με χρέος από 181,9% του ΑΕΠ το 2019, στο 171,4% το 2020 κάτι γίνεται στην οικονομία. Αλλά με 920.000 άνεργους από 850.000, σε έναν μήνα, κάτι δεν γίνεται...

Γιατί εκείνος που χαίρεται  ή κλαίει δεν  έχει μπροστά του τα νούμερα του ΟΟΣΑ, της Eurostat ή του προϋπολογισμού. Έχει αυτά που ακούμπησε ως μισθό στο τραπέζι… και εκείνα που άκουσε για τους άνεργους γνωστούς και φίλους...

Όταν, στην πράξη, λοιπόν, βιώνεις πως για να βρεις δουλειά με το καλύτερο σημερινό μηνιάτικο στα 1.000 ευρώ και κάτι ψιλά… (στην τσέπη) πρέπει να ανοίξουν οι ουρανοί..., πόσο και γιατί να χαρείς, που ο προϋπολογισμός του 2019 κατάφερε πλεόνασμα του 3,5%...

Όταν, στην πράξη, οι δουλειές που προσφέρονται, από το 2016, είναι οι ελαστικές…, άγνωστης διάρκειας με μηνιάτικο (αν δεν περιμένεις ένα 3μηνο ή 4μηνο να το πάρεις –όπως οι 40 στους 100 εργαζόμενους-) 340 η 400 ευρώ και κάτι ψιλά…, πόσο να χαρείς  επειδή ο προϋπολογισμός του 2019 έφερε και υπερπλεόνασμα 436 εκατ. ευρώ. Και άρα το κουλούρι με τυρί… σε μορφή επιδόματος (οποιουδήποτε επιδόματος) είναι εξασφαλισμένο για το 2020.

Όταν, στην πράξη, τον Σεπτέμβριο που πέρασε ήσουν άνεργος με άλλους 850.000 και τον άλλο μήνα, τον Οκτώβριο, ακόμη άνεργος, μαζί με 920.000 τώρα, πως να βγεις στους δρόμους από χαρά, επειδή ναι μεν η κυβέρνηση βλέπει υπερπλεόνασμα και το 2021 αλλά εσύ συνεχίζεις, ως νέος να κυκλοφορείς ανάμεσα σε άλλους 320.000 άνδρες άνεργους (νέους κατά 80%) ή ως νέα γυναίκα ανάμεσα σε άλλες 600.000 άνεργες γυναίκες!!! 

Όταν, στην πράξη, από τους 920.000 άνεργους του περασμένου Οκτωβρίου μόνο 67.000 είναι αυτοί που, απελπισμένοι (ή με υπολογισμό…, διόλου απίθανο), εγκατέλειψαν την ιδέα να βρούνε δουλειά και δεν την ψάχνουν από τα γραφεία και τις λίστες του  ΟΑΕΔ (ίσως γιατί βολεύτηκαν με τα επιδόματα και προφανώς και κάποια μαύρα για συμπλήρωμα…), πράγμα που σημαίνει ότι την "αγορά προσφοράς εργασίας" την συνθέτουν 850.000 άνεργοι (οι οποίοι απευθύνονται σε μια ανύπαρκτη ζήτηση  και το 2020 και το 2021 και το 2022) γιατί να αισιοδοξούν στο άκουσμα πως οι δανειστές θα μειώσουν τα υποχρεωτικά πλεονάσματα. 

Οι περισσότεροι άνεργοι έχουν κάνει τα επιδόματα τρόπο ζωής (κακώς μεν, αλλά εμείς τους μάθαμε έτσι) και μεγάλο μέρος τους (από τους οποίους μετανάστες οι περισσότεροι), κοντά στους 100.000, δεν βρίσκουν λόγο να δουλέψουν, όταν τα διάφορα επιδόματα φέρνουν ίσα βάρκα ίσα νερά… τα 300 ή τα 400 ευρώ στην τσέπη (στην καλύτερη περίπτωση).

Και επειδή τα 2,5 δισ. ευρώ που προϋπολογίζει η κυβέρνηση για το 2020 από τις ιδιωτικοποιήσεις (Ελ. Βενιζέλος, ΔΕΠΑ και κάτι μαρίνες και λιμάνια) δεν αλλάζουν την πραγματικότητα στις επενδύσεις, στις θέσεις εργασίας και γενικά στην απασχόληση κρατάμε από την αισιοδοξία του ΟΟΣΑ μόνοι μία από τις συμβουλές του.

"Φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις από την ελληνική κυβέρνηση (λέει ο ΟΟΣΑ) είναι αναγκαίες για τη διαρκή αύξηση της απασχόλησης, ιδιαίτερα των γυναικών και των νέων, καθώς και για την αύξηση των επενδύσεων και την επιτάχυνση της παραγωγικότητας".

Φεύγουμε λοιπόν από τα νούμερα της "αισιοδοξίας" και του ΟΟΣΑ και της Eurostat  (που συμφωνούν μαζί μας), ότι θα τα βγάλουμε πέρα με τα πλεονάσματα του 3,5% και πάμε στα άλλα νούμερα που αφορούν την ανάπτυξη κ η οποία και δεν ξεπερνάνε (παρά το στατιστικό ξεχείλωμα που τους κάνουν στην κυβέρνηση) το 2% για το 2020 αλλά και το 2021 μιας και δεν υπάρχουν επενδυτικά ή άλλα προγράμματα ,που να διασφαλίζουν μεγαλύτερες ελπίδες. 

Είναι δυνατόν να λέμε πως κάτι γίνεται, με ανάπτυξη 2% και όχι 4-5% (κατώτερο αισιόδοξο ποσοστό) για το 2020, με προγράμματα να τρέχουν και για το 2021, ώστε να μην πέσουμε κάτω από το 4%; Αυτά όμως (ίσως μας πείτε…) δεν συμβαίνουν με "μάγια" και ούτε σε 5-6 μήνες. Θέλουν καιρό. Θέλουν όμως και πραγματικές επενδύσεις και από τα εγχώρια επιχειρηματικά κεφάλαια που παραμένουν  "παρκαρισμένα" εκτός Ελλάδος. Και αν δεν επιστρέψουν δεν θα έλθουν ποτέ τα άλλα. Τα ξένα. Ας λογαριάσουν, συνεπώς, τις ευθύνες τους, κυβέρνηση και κεφαλαιούχοι... Και εμείς εδώ είμαστε να αισιοδοξήσουμε, ότι κάτι γίνεται στην οικονομία.