Του Γιώργου Κράλογλου

Ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει και Σιγκαπούρη της Ευρώπης το ήξερε και από το Πεκίνο ο Σι Τζινπίνγκ. Κάποια άλλα δεν κατάλαβε στην Αθήνα, ο πρόεδρος.

Ότι ανάλογα με τις ανάγκες των κομμάτων (ζυγιασμένες... σε αμερικανικές και γερμανικές ζυγαριές, με ειδικές προσφορές ...για την Ελλάδα), τίποτε δεν θα μας κρατήσει να κατεβούμε στους δρόμους και να ξελαρυγγιζόμαστε... "Έξω οι πειρατές... Κινέζοι από τα παιδιά του Πειραιά". (Θα σας εξηγήσουμε στη συνέχεια κύριε πρόεδρε, πώς μπορούμε να τα κάνουμε αυτά στο Ελλάντα...).

Ότι εμείς στην Ελλάδα, όταν κουνάμε τα κινέζικα ή τα οποιαδήποτε άλλα σημαιάκια το κάνουμε όχι γιατί το πιστεύουμε αλλά γιατί το κόμμα δεν μας είπε ακόμη να τα σκίσουμε...

Ότι εμείς στην Ελλάδα στήνουμε τάκα-τάκα έναν "εμφύλιο", έτσι για το μπάχαλο… Και αν χρειαστεί να φτύνουμε εκεί που γλύφαμε χθες… θα το κάνουμε αρκεί το κόμμα να μας ειδοποιήσει πότε πρέπει και να μας ορμηνέψει πώς ακριβώς θα γίνει και τι λόγια θα χρησιμοποιούμε...

Ότι εμείς οι ίδιοι, στην Ελλάδα πριν 63 χρόνια, κάναμε παρόμοιες χαρές όταν ο Σταύρος Νιάρχος έστηνε ναυπηγείο στον Σκαραμαγκά στο οποίο ναυπηγούσε και επισκεύαζε μέχρι και το δικό του σκάφος.

Στα 15 χρόνια λειτουργίας και με αφορμή την πρώτη πετρελαϊκή κρίση (που στένεψαν τα πράγματα) , μας γυάλισε το ναυπηγείο του, για καθισιό και ούζο κοντά στη θάλασσα του Σκαραμαγκά και ...με το σύνθημα-εντολή προς Καραμανλή και Παπανδρέου "ούτε μια δραχμή στον Νιάρχο τον ληστή", ζητήσαμε να μας χαρίσουν το ναυπηγείο. Μας το χάρισαν και εμείς μαζί με τους εργατοπατέρες το κάναμε τενεκετζίδικο… και σκουπιδότοπο.

Ότι εμείς δεν λογαριάζουμε τι χάνουν οι επενδυτές και οι επιχειρηματίες του τόπου, όταν η κομματική ΓΕΝΟΠ της ΔΕΗ, με πρόσχημα το συμφέρον του λαού για το ρεύμα θα κατεβάσει και πάλι τους διακόπτες μιας και εξασφάλισε και συμπαράσταση του ΣΥΡΙΖΑ στον "αγώνα" της να μην πουληθούν οι λιγνιτικές μονάδες και χάσει τη βολή του… το πελατειακό δυναμικό των κομμάτων που εντάχθηκε στον κομματικό στρατό κατοχής, στις αρχές της μεταπολίτευσης.

Και με όλα αυτά (που ασφαλώς και δεν κατάλαβε ο πρόεδρος της Κίνας στην Αθήνα αφού μας πήρε στα σοβαρά και έβγαλε όλες τις καλοσύνες του, να μας βοηθήσει να φέρουμε πίσω τα γλυπτά του Παρθενώνα...) ας περάσουμε και στις (μόνες χειροπιαστές) κινέζικές επενδύσεις (αυτές της Cosco) αφού οι 16 συμφωνίες θέλουν πολύ ψωμί ακόμη…

Εκεί που θα κάνουμε την Cosco να φτύσει την πάπια Πεκίνου της μάνας της... θα είναι η 4η προβλήτα του επενδυτικού της προγράμματος. Γιατί η 4η προβλήτα (ως γιγαντιαίος σταθμός εμπορευματοκιβωτίων, που ουδέποτε είχε η Ελλάδα) είναι η καρδιά του προγράμματος επενδύσεων Cosco στον ΟΛΠ και γενικά στον Πειραιά.

Πού είναι το πρόβλημα; Για να συμφωνήσουμε (στην επένδυση της 4ης προβλήτας) πρέπει να φέρουμε σε μια ευθεία τα κόμματα της Βουλής, τους κομματικούς Δημάρχους και τους άλλους που παριστάνουν την τοπική διοίκηση, τους κομματικούς εργατοπατέρες (με προσωπικά ανταλλάγματα) και κάθε άλλο κομματόσκυλο που θα βρει ευκαιρία να πάρει ό,τι δεν έχει ζητήσει ως τώρα.

Δεν θα αργήσουν να συμβούν αυτά γιατί αν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΜΕ και κάποιοι "ζορισμένοι" από την κινέζικη φόρα στην Ελλάδα, δεν τα καταφέρουν να ανατρέψουν τώρα τις αγκαλιές και τα φιλιά του Μητσοτάκη με τους Κινέζους θα χάσουν μοναδική ευκαιρία να αφήσουν στα χαρτιά την μοναδική επένδυση που θα εδραιώσει το λιμάνι του Πειραιά στα κορυφαία Container Terminals της Ευρώπης.

Δεν υποβαθμίζουμε τις γέφυρες που άπλωσε ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του με την Κίνα. Τα πράγματα όμως δεν είναι ρόδινα, από μόνα τους. Και δεν θα γίνουν χωρίς δείγμα, όχι γραφής αλλά πυγμής. Πυγμής στην επιβολή της επενδυτικής πολιτικής που επικαλούνται, ο κ. Μητσοτάκης και το οικονομικό του επιτελείο, όταν μιλάνε για επιστροφή στην κανονικότητα. Και ένα τέτοιο δείγμα (προκειμένου να αποτελέσει και σημείο αναφοράς, στο μέλλον) θα είναι η αποτελμάτωση των κινεζικών επενδύσεων (αυτές που φρακάρισε σκόπιμα ο ΣΥΡΙΖΑ) και η αποκόλληση της σαβούρας (όλης της σαβούρας) από τη ΔΕΗ ώστε να αποκτήσει η χώρα μας και σωστή ενεργειακή οικονομία. Γιατί πρόοδος χωρίς να στηρίζεται και από ενεργειακό κόστος, αναπτυξιακού χαρακτήρα, είναι μόνο λόγια σε μπαλκόνια και πανηγύρια.

george.kraloglou@capital.gr