Του Γιώργου Κράλογλου

Κλείνουμε εργοστάσια, με νομοθεσία της 1ης βιομηχανικής επανάστασης, αλλά συζητάμε ελληνική συμμετοχή στην 4η βιομηχανική επανάσταση... Τρελαθήκαμε; 

Επειδή και να κουβεντιάζεις (στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα...),  τα περί 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι ανέκδοτο από εκείνα τα "κρύα", που χαλάνε το πάρτι...,  ας διασκεδάσουμε το θέμα με μια ιστοριούλα που μου διηγήθηκε συμπατριώτης μας, ανώτερος υπηρεσιακός παράγοντας της Κομισιόν.

Πίεζε,  που λέτε, ο καημένος ο Έλληνας,  ως παράγοντας των Βρυξελλών, ανώτερο κρατικό υπάλληλο ελληνικού υπουργείου, να προετοιμάσει (ψηφιακά) τα αναγκαία στοιχεία για να μην χαθεί η περίοδος Κοινοτικών επιδοτήσεων, συγκεκριμένων προϊόντων της χώρας μας. 

Του τηλεφωνούσε φορτικά, εκφράζοντας ίσως και τον συναισθηματισμό του να βοηθήσει με κάποιον τρόπο, τα ελληνικά πράγματα. Ήταν το καθημερινό τηλεφώνημα προς τον κρατικό υπάλληλο της Ελλάδας, που έφερε το γνωστό ελληνικό αμάν… Έτσι όμως αποκαλύφθηκε η εστία του προβλήματος. 

Η συγκεκριμένη ελληνική υπηρεσία δεν είχε γνώσεις από κομπιούτερ!! Αλλά οι Βρυξέλλες ήθελαν τα πάντα σε ψηφιακή μορφή. 

Οπότε, ανάμεσα σε οργή και αγανάκτηση,  εισπράττει και την εξής "αποστομωτική" απάντηση, ο Έλληνας της Κομισιόν.

"Μα τι θέλετε τέλος πάντων, κύριε... Εγώ δεν είμαι κομπιουτεράς…. Υπάλληλος του υπουργείου είμαι... Βρείτε κομπιουτερά να σας κάνει αυτά που ζητάτε...". 

Έμεινε σχεδόν λιπόθυμος στην καρέκλα του, ο παράγοντας των Βρυξελλών. Και βεβαίως, οι συγκεκριμένες επιδοτήσεις, στα συρτάρια των υπηρεσιών της Ε.Ε...

Κάπου 15 χρόνια έχουν περάσει,  από την ιστορία που σας διηγηθήκαμε (διάστημα που, για την Ελλάδα, είναι σαν χθες...) και εμείς ζητάμε να ανοίξουμε τον φάκελο της 4ης βιομηχανικής επανάστασης... Και να δούμε πού και πώς χωράμε..., ως Ελλάδα!! 

Ποιοι; Εμείς που μόλις τον περασμένο Μάιο,  κάτω από το φλάμπουρο της δίκαιης ανάπτυξης... ενάντια στα συμφέροντα και στην ολιγαρχία..., ενάντια στους αποικιοκράτες των πολυεθνικών... υποθηκεύαμε την Ελλάδα μέχρι το 2117,  για να πάρουμε ό,τι περίσσευε από τα κέρδη,  σε επενδύσεις ελληνικών ομολόγων, των Κεντρικών Τραπεζών. Να τα κάνουμε τι; 

Να φτιάξουμε ένα ταμείο 20 δισ. για να στηρίξουμε την πολιτική των επιδομάτων. Και το φτιάξαμε,  μια χαρά. 

Η Ελλάδα Ελλήνων Επιδοματούχων και μαύρης αγοράς (στο 40% της επίσημης οικονομίας), ετοιμάζει "παρελάσεις", να υποδεχθεί "άρματα μάχης" της 4ης βιομηχανικής επανάστασης αλλά πώς; Ως ουραγός της Ε.Ε. και των Βαλκανίων, σε οτιδήποτε λέγεται παραγωγικός "οπλισμός" (έστω και ελαφρύς).   

Φαίνεται πως μας έκανε πολύ μεγάλο κακό αυτό, το απότομο, του Μητσοτάκη με τον εκσυγχρονισμό, με τις μεταρρυθμίσεις,  με τους αναπτυξιακούς νόμους, με τα πολυνομοσχέδια... Ειδικά εκείνο το "επενδύω στην Ελλάδα". 

Πολύ βαρύ μας έπεσε. Και να τα αποτελέσματα. Νομίζουμε τώρα πως θέλουμε να φύγουμε από τον διεθνή πάτο που βρισκόμαστε (σε οτιδήποτε έχει σχέση με οικονομία, παραγωγικότητα ανταγωνιστικότητα, τεχνολογία, ψηφιακή λειτουργία του κράτους) και να κάνουμε τι; 

Να προλάβουμε (λέει) να πάρουμε μέρος και στην 4η βιομηχανική επανάσταση. Γιατί, λέει; Γιατί τώρα, ως κυβέρνηση, και θέλουμε και μπορούμε; 

Σύμφωνοι. Αλλά εκείνα τα χοντρά βιβλία, του 1930, με τα σκληρά εξώφυλλα που ακόμη τα κατεβάζουν από τα ράφια κρατικοί τελωνειακοί υπάλληλοι για να σε βρουν, τι θα γίνουν; Θα τα αντικαταστήσουμε με κομπιουτεράδες; 

Και αν ναι, τι θα γίνουν οι μισοί και παραπάνω από τους 680.000 κρατικούς υπαλλήλους που δεν είναι κομπιουτεράδες; 

Αμ, τα άλλα; Τα βιβλία και οι διατάξεις, του 1950 που ακόμη διώχνουν από τον τόπο μας εργοστάσια,  γιατί έχουν καζάνια... Και τα καζάνια βράζουν. Γιατί έχουν φουγάρα. Και τα φουγάρα καπνίζουν. Τι θα τα κάνουμε αυτά. Θα τα σκίσουμε; 

Αν δεν μεταβάλλουμε ριζοσπαστικά τη νοοτροπία μας και τις επιλογές μας στην πολιτική, ίσως συνεχίζουμε να "ζωγραφίζουμε" μόνο (τίποτε περισσότερο), υψηλή τεχνολογία, καινοτομίες, και "παντρολογήματα" της έρευνας, των επιστημών, με την παραγωγή ή τα οράματα, (πολύ ολίγων) αιθεροβαμόνων, στην Ελλάδα,  αλλά θα χάνουμε την αλήθεια. Ότι η δική μας οικονομία είναι στα χέρια κομμάτων και ιδίως αποκομμάτων… της πολιτικής ζωής. Και αν συμβαίνει να αναγνωρίζεται, διεθνώς, η μεγάλη αξία του εκτός Ελλάδος επιστημονικού μας δυναμικού (ικανού για τις τάξεις και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης) είναι επειδή τα κράτη αυτά αξιοποιούν την ποιότητα των επιστημόνων μας, μέσα σε δομημένη κοινωνία, με θεμέλιο την αξιοκρατία. 

george.kraloglou@capital.gr