Του Γιώργου Κράλογλου 

Ακόμη ένα τρίμηνο με ανάσες αισιοδοξίας, για το αύριο και το μεθαύριο της χώρας. Η επιστροφή στην κακομοιριά και τη μιζέρια της πολιτικής δεν αργεί.

Η φαντασία μας για το τέλος της κρίσης θα καλπάζει ακόμη 40 ημέρες. Ώσπου να ακούσουμε τα χαμπέρια του προϋπολογισμού του 2020, όπου, ανάμεσα σε προσεκτικά καλογραμμένες αναλαμπές αισιοδοξίας, θα μας προσγειώνει στην πραγματικότητα. Την αλήθεια μιας οικονομίας δέσμιας της πολιτικής και των πολιτικών της. Της πολιτικής που έφερε την κρίση και δεν θέλουν να την διώξουν, γιατί μόνο έτσι μπορεί να συντηρηθεί ο διχασμός. 

Δεν υπονοούμε σε καμία περίπτωση ότι οι προσθέσεις για την οικονομία και το άνοιγμά της, από τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι χωρίς βάση. Αυτά που λέει και μελετημένα είναι και συμβαίνουν σε άλλες χώρες, που πέρασαν από την κρίση αλλά κατάφεραν και να βγουν και να καλυτερέψουν.

Αλλά η Ιρλανδία και η Πορτογαλία (που άνοιξαν περισσότερο την οικονομία τους μετά την κρίση) δεν είχαν χάσει την αξιοπιστία τους. Και, κατά συνέπεια, δεν είχαν την "επιστασία" των δανειστών ακόμη και για δαπάνες στην εθνική τους άμυνα. Αυτά συμβαίνουν μόνο στην αναξιόπιστη και διαπλεκόμενη Ελλάδα. 

Οι ίδιες χώρες είχαν και δυναμική αντιπολίτευση, αλλά απέφυγαν τον διχασμό. Είχαν πολιτικές αντιπαραθέσεις, αλλά και συναίνεση σε όλη τη στρατηγική εξόδου από την κρίση.  

Κατέστρωσαν επίσης αναπτυξιακά σχέδια με κυνήγι στην ευρωπαϊκή πίτα των επενδύσεων και των πόρων της Ε.Ε., πριν ξεπληρώσουν και την τελευταία δεκάρα στην ΕΚΤ και στο ΔΝΤ.

Εμείς βαδίζουμε στον δρόμο της χαράς...,  ότι οι δανειστές, με συνηγορία του ΔΝΤ, θα μας μειώσουν τα πλεονάσματα από το 2021, επειδή μέσα στο 2020 θα τους πείσουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε με δικά μας πλεονάσματα.

Από πού όμως; Από το νοικοκυριό μας στο δημοσιονομικό; Από αυτά που θα μαζέψουμε από τις αποκρατικοποιήσεις, ή από τα άλλα που θα μας φέρει η φορολογία από νέες επενδύσεις μέσα στο 2020-2021. Αυτά δεν λέγονται ούτε για αστείο.

Μέσα στο 2020, αλλά και ως τις εκλογές του 2023, η πολιτική ζωή του τόπου θα μαστιγώνεται από τα αμαρτήματά της με την κατασκευή, τη σεναριοποίηση και τη σκόπιμη εμμονή στη σκανδαλολογία και το ξεμπρόστιασμα της πολιτικής που μας περιβάλλει και την 10ετία της κρίσης. 

Τι νομίζουμε δηλαδή; Ότι το 2020 θα έχουμε βουλώσει τις κλειδαρότρυπες με το κουτσομπολιό για την Novartis ή το όποιο παρόμοιο πολιτικό αίσχος στην πλάτη του λαού αλλά, εν ονόματι του λαού...; 

Το 2020 θα έχουμε εξυγιάνει τη ΔΕΗ, θα έχουμε κλείσει τις αιμορραγίες της και θα ετοιμαστούμε για την νέα εποχή ανύψωσης του κρατικού μονοπωλίου ενεργείας ή της πώλησής του; Πώς θα γίνει αυτό όταν ακόμη και το καρκίνωμα της ΔΕΗ, η ΛΑΡΚΟ, μένει στη σκιά της κρατικοδίαιτης οικονομικής πολιτικής, που συντηρούν οι τσέπες των φορολογούμενων. 

Μπας και νομίζουμε ότι αν πουλήσουμε, την κρατική συμμετοχή στα ΕΛΠΕ ο νέος μουστερής... (κλεμμένο από τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό) θα αλλάξει την αγορά και θα κλείσει έξω από τα διυλιστήρια το λαθρεμπόριο καυσίμων, για να γεμίσει ο κορβανάς από τα κλεμμένα που πληρώνουν μόνο οι ιθαγενείς; Πάνω από χρόνο θα φάει και αυτό το σήριαλ, μαζί με τη ΔΕΗ.

Και στην πιάτσα. Στην ιδιωτική αγορά, τι θα συμβεί εντός του 2020; Θα εξαφανισθούν τα 300 ευρώ με τα τρίωρα και τα τετραήμερα γιατί θα ανοίξουν μαγαζιά και οι βιομηχανίες που σήμερα ανησυχούν επειδή δεν υπάρχουν εργαζόμενοι με δεξιότητες; 

Τίποτε δεν θα γίνει. Αντίθετα άλλα 3-4 μεγάλα ιστορικά συγκροτήματα θα πάρουν αποφάσεις ή για κλείσιμο ή για μετατροπή τους σε βιοτεχνικές μονάδες. Και τα συγκροτήματα αυτά έχουν πολύ κόσμο που θα χάσει την θέση του, επειδή... η μονάδα θα αλλάξει κατεύθυνση.   

Το 2020 θα είναι δυσκολότερο από το 2019 γιατί (είτε από αγανάκτηση είτε από αισιοδοξία) φαγώθηκαν και πολλά από τα έτοιμα. Ξοδεύτηκε και ρευστό των επιχειρήσεων που μένει στην πάντα, για την κακιά ώρα. Τι μένουν; Οι πλειστηριασμοί για τα υπόλοιπα σπίτια, που φθάνει η ώρα τους. Οι καλές μέρες δεν έρχονται με πολιτικά οράματα της μιας ή της άλλης κυβέρνησης. Θέλουν πολιτικές συναίνεσης για περιφρούρηση και όχι υπονόμευση της οικονομίας (με σκοπό τα πολιτικά οφέλη). Αυτό όμως δεν θα το δούμε ούτε του χρόνου. Ας χαρούμε, ό,τι χαρούμε, μέσα στο 2019. Και από το 2020 τα κεφάλια μέσα.

 george.kraloglou@capital.gr