Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Ο δρόμος που επέλεξε ο κ. Τσίπρας είναι εξαιρετικά δύσκολος. Θα είναι ένας πρωθυπουργός που θα κυβερνά ερήμην της υποστήριξης περίπου του ενός τρίτου των βουλευτών, καθώς πέρα από όσους ήδη διαφοροποιήθηκαν στην ψηφοφορία της Τετάρτης, εκτιμάται ότι περίπου 6-8 ακόμη βρίσκονται πολύ κοντά στο να το πράξουν προσεχώς. 

Και όσο θα σκληραίνουν οι αποφάσεις, τόσο θα ενισχύεται η αντίδραση. Ο κ. Τσίπρας επέλεξε να κρατήσει την καρέκλα. Δεν τον ενδιαφέρει αν πολιτικά τίθεται μείζον ζήτημα απώλειας της δεδηλωμένης στην τελευταία ψηφοφορία, παρά το γεγονός ότι πριν από αυτή είχε σαφώς αφήσει να εννοηθεί ότι αν υπάρξουν μεγάλες διαρροές μπορεί και να παραιτηθεί. Όμως όπως φάνηκε αυτό ήταν απλώς μία απειλή, μία μπλόφα.

Ο κ. Τσίπρας εκτιμά προφανώς ότι μπορεί να συνεχίσει να βρίσκεται στην πρωθυπουργική καρέκλα αξιοποιώντας την υποστήριξη που παρέχουν στα συγκεκριμένα κρίσιμα νομοσχέδια που αφορούν στην συμφωνία με τους εταίρους και το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία και το Ποτάμι. Στήνει ένα πολιτικό και επί της ουσίας κοινοβουλευτικό σκηνικό, όπου σημασία έχουν τα 229 "ναι" και όχι οι 39 συνολικά διαρροές από το κόμμα του. 

Προφανώς νιώθει πολύ ισχυρός ο ίδιος προσωπικά, μετά και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος το οποίο χρησιμοποίησε ως μία προσωπική ψήφο εμπιστοσύνης. Ένα αποτέλεσμα που μπορεί να μην του έδωσε ούτε έναν πόντο στις διαπραγματεύσεις στο εξωτερικό, τον βοήθησε όμως να εγκλωβίσει και να καταστήσει συνυπεύθυνο για την από εδώ και πέρα πορεία της χώρας, όλο το πολιτικό σκηνικό. Παίζει όμως με την φωτιά. Γιατί η εθνική συναίνεση που έχει πετύχει, θα διαπιστώσει πιθανώς πολύ σύντομα ότι έχει να κάνει με αυτή και μόνο την υπόθεση. 

Και τότε θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις εσωκομματικές δυνάμεις που τώρα βάζει στην άκρη μεταθέτοντας για αργότερα την σύγκρουση μαζί τους. Γιατί με μόνο όπλο έναν ανασχηματισμό δεν μπορεί να πετύχει και εντυπωσιακά πράγματα. Απλά βαθαίνει η ρήξη. Και θα έρθει η στιγμή που η στήριξη από τους πολιτικούς αντιπάλους θα στερεύσει και τότε θα πρέπει να κοιτάξει πίσω του στον... πάγκο για να δει τι εφεδρείες υπάρχουν για να  υλοποιηθούν όλα όσα σήμερα περνούν με συναίνεση... 

Και τότε, εκεί που πιστεύει ότι τους έχει θέσει όλους υπό ομηρία, θα βρεθεί ο ίδιος σε μία τριπλή ομηρία. Και από τους εσωκομματικούς αντιπάλους, αλλά και από τον σημερινό κυβερνητικό εταίρο, τους ΑΝΕΛ. Και βέβαια και από τους πρόσκαιρους κοινοβουλευτικούς του συμμάχους, της αντιπολίτευσης. Αν δεν ξέρει τι σημαίνει πολιτική ομηρία για έναν πρωθυπουργό, μπορεί να ρωτήσει τον Αντώνη Σαμαρά. Και εκείνος δεν θα αρνηθεί προφανώς να του πεί...

Να του δώσει να καταλάβει πώς είναι να κυβερνάς χωρίς να έχεις πρώτα από όλα την πλήρη στήριξη του κόμματός σου και πολλών κομματικών μηχανισμών. Πώς ένιωθε για παράδειγμα αυτός με τους Καραμανλικούς και τους Μητσοτακικούς. Ποιους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις χρειάστηκε να κάνει, υπό το άγχος της καθημερινής απώλειας εμπιστοσύνης. Και μπορεί να πει στον Αλέξη ο Σαμαράς και πώς ακριβώς λειτούργησε το ισοζύγιο των σχέσεων με τους κυβερνητικούς του εταίρους. Πόσα από εκείνα που τελικώς αποφασίζονταν θα είχε επιλέξει προσωπικά, αν μπορούσε να πάρει το παιχνίδι αποκλειστικά πάνω του. Και πώς όλο αυτό το σκηνικό τον οδήγησε σε τραγικά πολιτικά λάθη που στο τέλος του στοίχησαν και την πρωθυπουργία. 

Η καρέκλα του πρωθυπουργού είναι πράγματι πολύ γλυκιά για έναν πολιτικό. Τον οποιονδήποτε, όχι μόνο τον κ. Τσίπρα. Είναι όμως και ηλεκτρική. Ο πρωθυπουργός έχει επιδείξει μάι σημαντική ικανότητα στην διαχείριση του εσωτερικού πολιτικού παιχνιδιού. Μένει όμως να φανεί αν αυτή επαρκεί για να τον οδηγήσει μέσα από τις συμπληγάδες όταν εκείνες εμφανιστούν στον ορίζοντα. 

dimitris.papakonstantinou@capital.gr