Του Άγη Βερούτη

Τις τελευταίες εβδομάδες, και ειδικότερα μετά τις ανακοινώσεις για την παραγγελία των 20+20 Eurofighter από την Τουρκία, τόσο οι Γερμανοί όσο και οι Βρετανοί οι φίλοι μας, μοιάζουν να έχουν μπει σε περίοδο ερωτοτροπίας με το καθεστώς Ερντογάν.

Τόσο μάλιστα είναι έκδηλος ο ενθουσιασμός της Γερμανίας, όπου η κυβέρνησή της διά των αντιπροσώπων της, προβαίνει σε δηλώσεις αδελφοποιητότητας με τους Τούρκους. Φυσικά πίσω από αυτό κρύβεται η αδήλωτη προσδοκία ότι οι Τούρκοι θα προσφερθούν να πολεμήσουν αν χρειαστεί, τους άλλους αδερφοποιτούς τους, τους Ρώσους για χάρη της Γερμανίας και της Βρετανίας.

Χα!!!

Και σαν να μην έφτανε ότι οι Ευρωπαίοι φίλοι μας, που τόσο μας στηρίζουν ως εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προτείνουν εμφατικά "να τα βρούμε” με την Τουρκία, μετά από τις απαράδεκτες δηλώσεις του Τούρκου υπουργού εξωτερικών Χακάν Φιντάν περί μοιράσματος της ελληνικής κυριαρχίας ανάμεσα στα έξι σημερινά και στα 12 μίλια που δικαιούται η Ελλάδα! Λες και υπάρχει κανένας Έλληνας πολιτικός η πολίτης που θα διακινδυνεύσει να μείνει στην ιστορία ως εκείνος που παρέδωσε εθνική κυριαρχία! Χα! πάλι.

Φυσικά, εκείνοι που έχουν έστω και μικρή επαφή με τον τρόπο που κινείται διπλωματικά η Τουρκία, ξέρουν πολύ καλά ότι όταν έρθει η στιγμή της ανάγκης οι Τούρκοι θα στρίψουν διά του αρραβώνος. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι έμπειροι διπλωματικά Ευρωπαίοι εταίροι μας είτε κάνουν ότι δεν το γνωρίζουν, είτε το έχουν ξεχάσει. 

Εκτός βέβαια από την περίπτωση της Γερμανίας που ίσως διαθέτει μνήμες Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και συμμαχίας με την Τουρκία στην περίοδο εκείνη. Έκτοτε, η Τουρκία ακολουθεί τη στρατηγική του επιτήδειου ουδέτερου, ακόμα και στο ζήτημα των πρόσφατων κυρώσεων κατά της Ρωσίας λόγω εισβολής στην Ουκρανία, που παρόλα αυτά έκδηλα αρνείται να ασκήσει παρά τις παροτρύνσεις από το ΝΑΤΟ, αλλά και στη στάση της προς τους τρομοκράτες της Χαμάς προσφάτως, και του Ισλαμικού Κράτους μια δεκαετία νωρίτερα. 

Από την άλλη πλευρά η Ελλάδα μέσω του αμυντικού, ενεργειακού και εμπορικού προγράμματος "3+1”, με την Κύπρο, το Ισραήλ, και τις ΗΠΑ στην "ομάδα", δείχνει να αποστασιοποιείται από τις ρηχές πολιτικές προσεγγίσεις ΕΕ-Τουρκίας όσο ισχύει το casus belli της Τουρκίας. Και αυτά στην παραμονή του προγράμματος SAFE όπου η Τουρκία εποφθαλμιά μια κερδοφόρα συνεργασία με την Ευρώπη, ως σανίδα σωτηρίας στην απολεσθείσα δυνατότητα αντιμετώπισης της χώρας μας στον αέρα και στη θάλασσα στο άμεσο μέλλον. 

Ενώ λοιπόν οι ΗΠΑ φαίνεται ότι παύουν να θεωρούν την περιοχή Ελλάδος και Τουρκίας ως ενιαίο "στρατηγικό χώρο" και ξεκινούν να συναναστρέφονται τις δύο χώρες όχι πια με τη νοοτροπία "βρείτε τα" αλλά ως ξεχωριστής χρησιμότητας και αντικειμένου συμμάχους τους, οι Ευρωπαίοι μοιάζει να κάνουν την αντίθετη διαδρομή. Ευτυχώς βέβαια που υπάρχει και η Γαλλία αλλά και η Κύπρος στο παιχνίδι, διότι διαφορετικά θα δημιουργούνταν αρνητικές συνέπειες αν η Ελλάδα ήταν η μόνη με την προοπτική να ασκήσει βέτο στη συμπερίληψη της Τουρκίας στο SAFE. 

Αν και ακόμη δεν έχουν πλήρως διαφανεί οι προθέσεις των ΗΠΑ ως προς την ακριβή αρχιτεκτονική των συμμαχικών δυνάμεων στην ανατολική Μεσόγειο, φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι η Ελλάδα προορίζεται και θα στηριχθεί για να αποτελέσει διαμετακομιστικό κόμβο του Αμερικανικού φυσικού αερίου προς αντικατάσταση του ρωσικού αερίου στην Ευρώπη, η Σούδα θα είναι η βάση του 6ου Αμερικανικού Στόλου στην ανατολική Μεσόγειο ως το Σουέζ, ενώ η Κύπρος πλησιάζει σε συμφωνία να αποτελέσει σημείο συγκέντρωσης και εκστρατείας αν χρειαστεί, για παρεμβάσεις στην Μέση Ανατολή.

Επίσης, ενώ το πρότζεκτ του EastMed είχε χλιαρή υποδοχή στην καλύτερη περίπτωση από τους επενδυτές και τους γεωστρατηγικούς αναλυτές των ΗΠΑ, αντίθετα το Great Sea Interconnector (Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα) μαζί με την ηλεκτρική  διασύνδεση με την Αίγυπτο αντιμετωπίζεται πολύ πιο θερμά ως λύση για την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης, σε συνδυασμό με τις υπογραφείσες συμφωνίες με την Chevron για έρευνες φυσικού αερίου στην ελληνική ΑΟΖ. 

Ακόμα πιο σημαντικό όμως είναι το ότι η Ελλάδα είναι κόμβος εμπορικής και αμυντικής συνεργασίας στον IMEC (India-Middle east-Europe Corridor) που εμπίπτει στον σχεδιασμό των ΗΠΑ ως στρατηγικό αντίβαρο στο κινεζικό Belt and Road. 

Βλέπουμε έτσι μία εναλλαγή των ισορροπιών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, όπου η Ελλάδα προσεγγίζει σχεδόν εταιρικά τις ΗΠΑ χάρη στη σημερινή ελληνική κυβέρνηση, ενώ η Τουρκία απομακρύνεται από τον στρατηγικό σχεδιασμό των ΗΠΑ και υποβαθμίζεται σε χωροφύλακα της Μέσης Ανατολής αλλά πάντα κάτω από το Ισραήλ, και η οποία προσπαθεί να βρει σανίδα σωτηρίας, για να μην υποβαθμιστεί στρατηγικά τελείως, στην ερωτοτροπία με την Ευρώπη που απέτυχε οικτρά στον ενεργειακό σχεδιασμό της ως τώρα, από την κατάργηση πολλών πυρηνικών ως την εξάρτηση από το ρωσικό αέριο, ως την ενεργειακή ανασφάλεια την παρούσα με κινεζικά πάνελ και ΑΠΕ.

Δυστυχώς όμως δεν διαφαίνεται οι Ευρωπαίοι φίλοι και σύμμαχοι μας να έχουν καταλάβει ότι η αμυντική προσέγγιση με την Τουρκία, παρά τις προκλήσεις που η δεύτερη προκαλεί στην Ελλάδα, ενώ υποβαθμίζει ακόμα μια φορά την ενεργειακή ανάσα που θα της δώσει η Ελλάδα με τα πρότζεκτ της επόμενης τριετίας-πενταετίας, τα θυσιάζει όλα στον βωμό των φτηνών εργατικών και των φτηνών υποσχέσεων της Τουρκίας που έτσι κι αλλιώς δεν σκοπεύει να τηρήσει. 

Προς ώρας παρακολουθούμε με ενδιαφέρον πως η Ευρώπη θα κάνει μια ακόμα γκάφα προκαλώντας την εσωτερική βιομηχανική της διάβρωση η ίδια, με πράσινες ενέργειες, τουρκικές συμμαχίες και πράσινα άλογα…

agissilaos@gmail.com