Του Ηλία Παπαγεωργιάδη

- "Ηλία, τρελάθηκες; Τι είναι αυτά που γράφεις χριστουγεννιάτικα;" μπορεί να σκέφθηκες διαβάζοντας τον τίτλο. Ίσως και ναι, αν θεωρείται τρέλα το να προτείνεις λύσεις για να κτίσουμε μία κοινωνία που θα τιμάει αυτούς που προσφέρουν περισσότερο από άλλους... 

Ποιοι δικαιούνται βοήθεια από το κράτος μας;

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή: Ποιοι είναι αυτοί που δικαιούνται σήμερα βοήθεια από το κράτος μας; Με ποιο κριτήριο τους επιλέγουμε; 

Από όσα γνωρίζω, στην πράξη στην Ελλάδα βοήθεια από το κράτος λαμβάνουν οι συμπολίτες μας που:

• Έχουν ένα αντικειμενικό πρόβλημα υγείας.

• Έχουν μία αντικειμενική δύσκολη κοινωνική θέση / βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση κάθε είδους.

• Έχουν κακή οικονομική κατάσταση, όπως προκύπτει από τη φορολογική τους δήλωση (που για κάποιους είναι αληθινή, για άλλους είναι ψευδής).

 

Ουσιαστικά το Ελληνικό κράτος (σωστά) δίνει πολλά δις Ευρώ σε όσες και όσους κρίνει ότι βρίσκονται σε κατάσταση αδυναμίας, αντικειμενικής ή όχι. 

Μήπως όμως εκτός από το να δίνει βοήθεια θα έπρεπε πλέον το Ελληνικό κράτος να αρχίσει να επιβραβεύει και όσες / όσους προσφέρουν κάτι περισσότερο στην κοινωνία μας;

Ναι, να βοηθήσουμε τους πιο αδύναμους από εμάς. Με αυτούς που ξεχωρίζουν θα κάνουμε κάτι; Ή απλά μπορεί κάποτε να τους δώσουμε μία "εύφημο μνεία" ή ένα μετάλλιο; 

Η κοινωνία και η χώρα στηρίζονται σε όσους κάνουν το "κάτι παραπάνω", πληρώνοντάς τους "ψίχουλα"...

Αν ως κοινωνία και χώρα περιμέναμε να σταθούμε όρθιοι μόνο μέσω αυτών που "κάνουν τη δουλειά τους", με καλό ή κακό τρόπο, τότε θα είχαμε φτάσει στη διάλυση προ πολλού. Σήμερα στηριζόμαστε αποκλειστικά σε αρκετές μικρές ομάδες ανθρώπων που κάνουν "το κάτι παραπάνω", καλύπτοντας και τις ανεπάρκειες των υπόλοιπων. 

Αυτούς τους ανθρώπους διαχρονικά ως κοινωνία δεν ενοχλούμαστε που το κράτος τους πληρώνει "ψίχουλα". Παριστάνουμε ότι δεν μας πέφτει λόγος, λέγοντάς τους (ίσως) κάποιο μπράβο και συνεχίζοντας να θεωρούμε δεδομένο ότι θα συνεχίσουν να θυσιάζονται για εμάς τους υπόλοιπους: "Έλα μωρέ, απλά κάνουν τη δουλειά τους" λέμε συνήθως, την ώρα που αν δεν κάνουν περισσότερα από όσα πρέπει, εμείς οι ίδιοι θα τους ψάχνουμε...

"Θυσιάζονται"... βαρειά λέξη, όμως ειλικρινής.

Ποιοι θα δικαιούνταν επιπλέον επιβράβευση

Σε λίγες μέρες φτάνει το 2026. Στην Ελλάδα υπάρχουν μία σειρά από μικροί ή μεγάλοι "ήρωες", που κρατούν όρθια τη χώρα και εμείς οι πολλοί "σφυρίζουμε αδιάφορα". 

Οι πάσης φύσεως "θεωρητικοί" (όταν αφορά τους άλλους, αλλά συνήθως άπληστοι, όταν αφορά τους ίδιους) θα πουν ότι "δεν κάνει κάποιος μία δουλειά για να πάρει επιπλέον επιβράβευση, αλλά γιατί νιώθει το καθήκον" και λοιπές ωραίες λέξεις. Λέξεις που τις εκστομίζουμε σε ανθρώπους που κάνουν αυτό που δεν κάνουμε εμείς, για να μπορούμε εμείς να παριστάνουμε τους... αμπελοφιλόσοφους, ή να κάνουμε τους "ευγνώμονες" και "ευαίσθητους" με ένα post στα social media.

Έτσι, αν αποφασίσουμε ότι κάποτε θέλουμε να επιβραβεύσουμε Έλληνες πολίτες που το αξίζουν, η λίστα δεν θα ήταν μικρή:

 

• Οι πιλότοι των μαχητικών μας αεροπλάνων ξυπνάνε κάθε πρωί και σηκώνονται στον αέρα για να προασπιστούν την πατρίδα μας, γνωρίζοντας πως ο κίνδυνος να χάσουν τη ζωή τους είναι υπαρκτός (και έχει συμβεί κατ’ επανάληψη). 

 

• Οι στρατιωτικοί μας που εκτελούν μυστικές αποστολές κάνουν περίπου το ίδιο.

 

• Οι πιλότοι των πυροσβεστικών μας ιπτάμενων μέσων κυριολεκτικά βουτάνε στη φωτιά για να μας σώσουν. 

 

• Αρκετοί είναι οι αστυνομικοί μας σε μυστικές αποστολές / που ρισκάρουν τη ζωή τους για να τα βάλουν με κακοποιούς. 

 

• Σε κάθε νοσοκομείο μας υπάρχουν γιατροί που ξεχωρίζουν από τον μέσο όρο, δουλεύοντας υπεράνθρωπα για να σώσουν ζωές. 

 

• Μία μειοψηφία των εκπαιδευτικών μας υπερβάλλει εαυτόν, παρά την κακή αντιμετώπιση από την κοινωνία (ειδικά πολλών γονιών), για να διδάξει γράμματα στα παιδιά μας.

 

• Στρατιωτικοί και απλοί πολίτες ζουν σε ακριτικά νησιά, κρατώντας την Ελληνική σημαία ψηλά εκεί. 

 

• Σε μία χώρα που πλέον πεθαίνουν 80.000+ περισσότεροι πολίτες από όσοι γεννιούνται, οι πολύτεκνοί μας είναι εδώ, θυσιάζοντας πολλά από αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα (και ζητούμενα), για να μεγαλώσουν πολλά παιδιά, με αρχές και αξίες.

 

• Μπορούμε να εντοπίσουμε και άλλες περιπτώσεις ανθρώπων που κάνουν για τη χώρα μας κάτι παραπάνω από τα "βασικά".

 

"Ο κόσμος δεν έχει να φάει! Που θα βρούμε να δώσουμε σε αυτούς;"

Σε μία κοινωνία όπου η πλειοψηφία απλά αναζητεί ρουσφέτια και "εύκολα λεφτά", ψηφίζοντας τους πολιτικούς για "εξυπηρετήσεις" και μετά βρίζοντάς τους επειδή δεν έδωσαν "αρκετά", ο αντίλογος είναι εύκολος:

• "Δεν με νοιάζει για τους άλλους, μόνο για την πάρτη μου θέλω λεφτά" λένε (με διάφορα ψευδο-επιχειρήματα) οι περισσότεροι.

 

• "Δεν υπάρχουν λεφτά, ο κόσμος δεν έχει να φάει", λένε άλλοι (σκεπτόμενοι πως αν υπάρξουν λεφτά, είναι προτιμότερο να τα πάρουν οι ίδιοι).

 

• "Έλα μωρέ, σιγά τώρα, θα δούμε στο μέλλον, αφού πρώτα φτιάξουμε μία μελέτη και μία 5μελή επιτροπή με 6 – 7 μέλη" ολοκληρώνουν οι πιο "ψαγμένοι".

 

Γιατί στην Ελλάδα η πλειοψηφία θέλει και να μην αλλάξει τίποτε και ταυτόχρονα όλα να αλλάξουν προς το καλύτερο...

Ποιους Έλληνες θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε έμπρακτα, μέσω ενός σπιτιού

Το Ελληνικό κράτος κατέχει άγνωστο αριθμό ακινήτων, που υπολογίζονται σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες (!), αλλά κανείς δεν ξέρει πόσα ακριβώς είναι. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια γίνονται σωστές προσπάθειες καταγραφής και αξιοποίησης, όμως τα βήματα είναι αργά.

Αν θέλουμε να δώσουμε απλά και πρακτικά κίνητρα σε όσους ρισκάρουν τη ζωή τους / κάνουν το κάτι παραπάνω για να υπάρχουμε ως οργανωμένη κοινωνία, τότε νομίζω πως θα έπρεπε να συζητήσουμε σοβαρά έναν τρόπο επιβράβευσης αυτών των ανθρώπων. Είναι σημαντικό να ξέρουν οι ίδιοι πως εμείς οι υπόλοιποι δεν τους ξεχνάμε, αλλά και να βλέπει η υπόλοιπη κοινωνία πως στην Ελλάδα μπορείς να επιβραβευθείς αν κάνεις το καλό και το σωστό, όχι μόνο όταν ψάχνεις "ευκαιρίες εύκολου πλουτισμού".

(Η πρόταση αυτή έχει υπολογιστεί με 1.000 σπίτια κάθε χρόνο, από το τεράστιο απόθεμα του Ελληνικού κράτους. Αφορά σπίτια σε κάθε σημείο της χώρας, με μέση επιφάνεια τα 80 τετραγωνικά).

Με 1.000 κρατικά σπίτια τον χρόνο θα μπορούσαμε να στήσουμε έναν πλήρη μηχανισμό υποστήριξης, ανάδειξης και επιβράβευσης αυτών που "βάζουν πλάτη" για να στέκεται όρθια η Ελληνική κοινωνία:

Πιλότοι

• Οι πιλότοι των μαχητικών μας αεροπλάνων θα έπρεπε να δικαιούνται ένα τέτοιο σπίτι μετά από πχ 15 χρόνιας υπηρεσίας, ή αμέσως, σε περίπτωση θανάτου ή αναπηρίας.

• Το ίδιο θα έπρεπε να συμβεί και με τους πιλότους των πυροσβεστικών μας ιπτάμενων μέσων και όποιον άλλον αποδεδειγμένα ρισκάρει τη ζωή του για εμάς τους πολλούς.

 

Στρατιωτικοί και αστυνομικοί

• Θα είχε λογική κάθε χρόνο το Ελληνικό κράτος ήσυχα και αθόρυβα να βραβεύει πχ 10 στρατιωτικούς μας που εκτελούν μυστικές αποστολές και πέτυχαν σημαντικές επιτυχίες, ή απλά συνταξιοδοτήθηκαν. 

• Το ίδιο ισχύει και για τους αστυνομικούς μας σε μυστικές αποστολές / αυτούς που έκαναν κάτι πολύ γενναίο / έσωσαν ζωές πολιτών κλπ.

 

Γιατροί

• Θα ήταν πολύ όμορφο και θα έδινε ένα εξαιρετικό μήνυμα αν σε ετήσια βάση οι διοικητές κάθε νοσοκομείου πρότειναν κάποιον γιατρό ως άξιο για να ανταμοιφθεί με ένα διαμέρισμα, λόγω εξαιρετικής δουλειάς και αφοσίωσης στους ασθενείς. Μία επιστημονική επιτροπή αποτελούμενη από καταξιωμένους συναδέλφους τους θα μπορούσε να επιλέγει τους πχ 20 που θα έπαιρναν το διαμέρισμα ως αναγνώριση. 

• Η προβολή τους από τα ΜΜΕ θα άλλαζε περισσότερα από όσα νομίζεις. 

 

Εκπαιδευτικοί

• Προσωπική μου γνώμη για την Ελληνική Παιδεία είναι ότι πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο των σοβαρών κρατών, με συνεχή αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και πανελλήνιες εξετάσεις από την τρίτη τάξη του Δημοτικού μέχρι την τρίτη τάξη του Λυκείου, με τα αποτελέσματα κάθε σχολείου να δημοσιεύονται. Να ξέρουμε όλοι σε ποια σχολεία γίνετια καλή δουλειά και σε ποια όχι. 

• Στη συνέχεια οι εκπαιδευτικοί των σχολείων που μπήκαν στο κορυφαίο 10% της χώρας (σε μέσο όρο βαθμολογίας) θα έπρεπε να δικαιούνται για εκείνη τη χρονιά +30% στον μισθό τους. Και από όσα σχολεία θα ήταν στο κορυφαίο 10% για 5 συνεχόμενα χρόνια, ο διευθυντής θα έπρεπε να μπορεί να προτείνει κάποιον εκπαιδευτικό για να πάρει ένα από το πχ 60 σπίτια που θα δίναμε ως Κράτος (δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο). Πάλι επιστημονική θα ήταν η επιτροπή που θα τους αξιολογούσε.

• Το μήνυμα όμως θα ήταν πανίσχυρο και το σύνολο αυτής της προσέγγισης θα οδηγούσε σε βελτίωση της εκπαίδευσης στη χώρα μας (και διάλυση των ψευδαισθήσεων πολλών γονιών...). 

 

Ακρίτες και στρατιωτικοί

• 200+ σπίτια κάθε χρόνο θα έπρεπε να δωρίζει το Ελληνικό κράτος σε Έλληνες που επιλέγουν να ζήσουν σε ακριτικά μας νησιά, στρατιωτικούς ή πολίτες. Και αν δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει όλα τα άλλα, τουλάχιστον να τους εξασφαλίσει (με voucher) πολύ γρήγορο ίντερνετ, για όσο μένουν εκεί.

 

Πολύτεκνοι

• 300+ σπίτια κάθε χρόνο θα έπρεπε να δίνουμε σε πολύτεκνους, με τουλάχιστον 5 παιδιά! Τα κριτήρια εύκολα μπορούν να καθοριστούν, σε συνεργασία με τους συλλόγους τους, με στόχο να περάσει το μήνυμα στην κοινωνία μας πως όσοι κάνουν πολλά παιδιά θα έχουν υποστήριξη. 

• (Στο θέμα αυτό είχα καταθέσει και πρόταση χρηματικής ενίσχυσης για κάθε παιδί μετά το 2ο, που με χαρά διαπίστωσα πως υιοθετήθηκε από κάποιες μεγάλες Ελληνικές εταιρείες, που δίνουν πλέον μεγάλα ποσά για αυτόν τον σκοπό).

 

ΥΓ. Μπορεί να υπάρχουν και άλλες κατηγορίες πολιτών που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή, όμως ο γενικός κανόνας θα έπρεπε να είναι: Όποιος κάνει κάτι πολύ σπουδαίο, θα πρέπει να ξεχωρίζει και να επιβραβεύεται!

ΥΓ.2. Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν εισοδηματικά κριτήρια σε μία τέτοια κίνηση. Τους άξιους πρέπει να επιβραβεύσουμε, όχι αυτούς που απλά δηλώνουν χαμηλό εισόδημα. 

Ο αντίλογος

- "Ηλία, θα πέσουν τα κομματόσκυλα όλων των κομμάτων και θα τα ξεκοκαλίσουν τα σπίτια, χωρίς να φτάσουν σε κάποιον που πραγματικά αξίζει" θα σκεφθούν αρκετοί, αν δεν απορρίψουν την ιδέα προκαταβολικά, απλά και μόνο επειδή δεν περιλαμβάνει άμεσο όφελος για τους ίδιους (η καλύτερη εκπαίδευση για τα παιδιά τους, η ασφάλεια κλπ δεν τους είναι κατανοητές έννοιες). 

Προτιμώ να γίνουν και λάθη κλπ, αλλά να περάσουμε σε μία νέα εποχή αναγνώρισης όσων προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, παρά να μείνουμε στη μόνιμη γκρίνια και την προσέγγιση του "να μη γίνει τίποτε, γιατί σίγουρα δεν θα έχει φαγητό για εμένα" πάρα πολλών. 

Η Ελλάδα θα επιβιώσει μόνο αν αρχίσει να αναδεικνύει και άλλα, θετικά πρότυπα. Όχι μόνο το διαχρονικό "εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάρτης"... 

Τι θα πετυχαίναμε με ελάχιστα από τα εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα του κράτους...

Στο κατώφλι του 2026 η χώρα δείχνει να έχει τεράστια ανάγκη από παραδείγματα αριστείας και την προώθηση των υγιών αρχών και συνεκτικών δεσμών που κρατούν ενωμένη μία κοινωνία. Ταυτόχρονα είναι πολύ σημαντικό να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε την προσφορά όσων κρατούν όρθια τη χώρα μας, πριν καταλήξουμε στο τέλος να τους αναζητούμε...

Η πλειονότητα των Ελλήνων δεν επιθυμεί μεγάλες αλλαγές και τομές που θα οδηγήσουν τη χώρα σε έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο. Αν όμως χρησιμοποιήσουμε έναν μικρό αριθμό από τα ακίνητα του κράτους, θα μπορούσαμε να πετύχουμε σημαντικές αλλαγές, με πρώτη τη βελτίωση της νοοτροπίας προς το καλύτερο. 

Σπάνια μπορούμε με ένα τόσο μικρό κόστος (1.000 σπίτια που τώρα παραμένουν κλειστά και αχρησιμοποίητα, ενώ έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη) να πετύχουμε τόσο μεγάλα αποτελέσματα και να προκαλέσουμε αλλαγές προτύπων.

Εσύ τι γνώμη έχεις;

Καλά Χριστούγεννα!

Ηλίας Παπαγεωργιάδης

ilias@iliaspapageorgiadis.com

Ο Ηλίας Π. Παπαγεωργιάδης διοικεί τον όμιλο εταιρειών MORE, είναι επενδυτής, αναλυτής και σύμβουλος. Στις 16 και 17 Ιανουαρίου οργανώνει το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την τρίτη του μεγάλη εκδήλωση με τίτλο "Ελλάδα 2026. Επιχειρείν, Ακίνητα, Επενδύσεις". 

Κυκλοφορεί το νέο βιβλίο που έγραψαν ο Στράτος Παραδιάς και ο Ηλίας Παπαγεωργιάδης με τίτλο "Αγοράζω Σπίτι", όπου απλά και ξεκάθαρα εξηγούν τα πάντα για την αγορά, διαχείριση, ενοικίαση και πώληση ενός ακινήτου στην Ελλάδα σήμερα. Το βιβλίο προλόγισε ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας.