Του Πέτρου Τρουπιώτη

Η επίθεση του ευρωβουλευτή Ν. Παππά σε Έλληνα δημοσιογράφο στο Στρασβούργο κυριάρχησε τις τελευταίες μέρες στα μέσα ενημέρωσης. Ο δημοσιογράφος βρήκε το θάρρος να τον μηνύσει στη Γαλλία και ο ευρωβουλευτής (πρώην πια) του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε γρήγορα-γρήγορα στην Αθήνα για να γλιτώσει το αυτόφωρο.

Στην Αθήνα, επίσης, τις τελευταίες μέρες ασχολούμαστε (για μία ακόμα φορά) με τα "καμώματα" της προέδρου της Πλεύσης Ελευθερίας, της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου, στην επιτροπή της Βουλής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ.

Δύο γεγονότα των τελευταίων ημερών, για τα οποία η πλειοψηφία της κοινής γνώμης διαμαρτύρεται και θεωρεί, αν κανείς κρίνει από το τι γράφεται και στα social media αλλά και στον κύκλο του.

Και σωστά διαμαρτυρόμαστε, όσοι διαμαρτυρόμαστε, γιατί δεν είναι δυνατόν ένας ευρωβουλευτής να παριστάνει τον νταή και να ξυλοκοπάει όποιον "δεν του γουστάρει η φάτσα του".

Δεν είναι δυνατόν η ελληνική επικαιρότητα να κυριαρχείται συνεχώς από αντεγκλήσεις και συγκρούσεις της προέδρου πολιτικού κόμματος με υπουργούς, βουλευτές, το προεδρείο της Βουλής και να δεχόμαστε όλοι μια συμπεριφορά που όχι μόνο δεν έχει σχέση με καμία κοινοβουλευτική διαδικασία, αλλά ούτε σε αντιπαράθεση στο χειρότερο καφενείο της χώρας δεν θα υπήρχε.

Και πραγματικά, σωστά διαμαρτυρόμαστε, σωστά πολλοί δηλώνουν πως δεν είναι επίπεδο αυτό στην πολιτική ζωή της χώρας.

Σωστά άκουσα έναν πατέρα προχθές να δηλώνει πως την επόμενη φορά που το σχολείο θα προγραμματίσει επίσκεψη στο Κοινοβούλιο, δεν θα αφήσει την κόρη του να πάει, γιατί "θα πάρει κακά παραδείγματα".

Μόνο που αυτή είναι η μία πλευρά της αλήθειας.

Η άλλη πλευρά είναι αυτή που λέει πως εμείς οι ίδιοι εκλέγουμε αυτούς τους ανθρώπους, για τη συμπεριφορά των οποίων τώρα διαμαρτυρόμαστε.

Δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν ήξερε τη συμπεριφορά του πρώην μπασκετμπολίστα έως σήμερα. Ο ευρωβουλευτής έχει απασχολήσει και άλλες φορές τα μέσα ενημέρωσης με την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του, είτε με χυδαίες επιθέσεις στα social media είτε για συμπεριφορές σε αγώνα μπάσκετ (πέταξε την μπάλα στο κεφάλι του διαιτητή όταν δεν του άρεσε η απόφασή του) και άλλα παρόμοια.

Αλλά και η κυρία πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας είχε δείξει το πρόσωπό της, ακόμα από τότε, το πρώτο εξάμηνο του 2015, που ήταν πρόεδρος της Βουλής και ταλαιπωρούσε συναδέλφους της και υπαλλήλους της Βουλής με τις μεθόδους και τη εν γένει συμπεριφορά της. Και βέβαια, η όλη της παρουσία στον δημόσιο βίο ήταν τέτοια που δεν μπορεί κανείς να πει ότι ξαφνιάστηκε ούτε για τις συνεχείς διακοπές και επιθέσεις σε συναδέλφους της ούτε για όλη τη στάση της.

Εδώ λοιπόν είναι και η κρίσιμη άλλη πλευρά της αλήθειας.

Αυτούς (και αρκετούς άλλους με αντίστοιχες συμπεριφορές) εμείς οι ίδιοι, οι πολίτες, τους εκλέγουμε.

Εμείς τους διαλέγουμε είτε ως κόμματα, ανάμεσα σε όσα διεκδικούν την ψήφο μας, είτε ως πρόσωπα ανάμεσα στα ψηφοδέλτια, σταυρώνοντάς τους.

Ας μην διαμαρτυρόμαστε λοιπόν. Στο χέρι μας είναι να μην υπάρχουν πρόσωπα με τέτοιες συμπεριφορές στην πολιτική σκηνή της χώρας.

Γιατί μην ξεχνάμε, όπως λένε και οι στίχοι της Γαλάτειας Καζαντζάκη, "Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω".

* Ο Πέτρος Τρουπιώτης είναι δημοσιογράφος