Του Πέτρου Τρουπιώτη*

"Mπορεί κανίβαλος ποτέ να εκπροσωπήσει τάχα όλους τους φίλους τους παλιούς (ωχ αμάν αμάν) που έχει στη στομάχα;"

Οι στίχοι αυτοί του Δ, Σαββόπουλου, από το μακρινό 1979, που έγιναν τραγούδι για να σχολιάσουν την πολιτική κατάσταση της εποχής, θα μπορούσαν πολύ ανετά να αποτελούν και ένα σχόλιο για την προσπάθεια "ανασχεδιασμού της εταιρικής ταυτότητας" του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. (*Rebranding, που λέει και ο πρώην πρωθυπουργός) τώρα που βλέπει πως τα κόμματα της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης "δεν τραβάνε", κατά το κοινώς λεγόμενο.

Ο κ Τσίπρας, κάνει το βιβλίο του όχημα για την δική του επανεμφάνιση στην πολιτική ζωή, ελπίζοντας πως μπορεί μέσα από τις 762 σελίδες του βιβλίου (που επίσημα παρουσιάστηκε χθες) από την μια να "ξαναγράψει" την ιστορία και από την άλλη "καρφώνοντας" όλους σχεδόν τους τότε συνεργάτες του, να δηλώσει "άμοιρος των ευθυνών".

Όμως όλος αυτός ο σχεδιασμός του κ Τσίπρα, εκτός του βασικού προβλήματος που έχει, το ότι δηλαδή ο μέσος ψηφοφόρος δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου και θυμάται "τα καραγκιοζιλίκια" της διακυβέρνησης του που οδήγησαν ένα βήμα πριν από την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την φτωχοποίηση της χωρας, έχει και τρία αλλά βασικά προβλήματα.

Τι επιδιώκει ο πρώην πρωθυπουργός με την προσπάθεια επανεμφάνισης του στο πολιτικό σκηνικό;

Ο βασικός στόχος του είναι να μπορέσει να αποτελέσει τον ενωτικό κρίκο κομμάτων της αντιπολίτευσης και να ηγηθεί ο ίδιος ενός "Αντι-Κυριακου" μετώπου.

Για να κάνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει ως πρώτο βήμα να μπορέσει να συσπειρώσει ένα μεγάλο μέρος των συντρόφων του στον Σύριζα. Να δημιουργήσει με αυτούς μια "μαγιά" που λένε.

Μόνον που ήδη, με τα όσα στο βιβλίο του λέει, αλήθειες ή ψέματα (όπως ορισμένοι από όσους αναφέρονται  στις σελίδες του λένε) έχει προκαλέσει ένα κύμα οργής, όχι μόνον σε όσους αναφέρονται με υποτιμητικό τρόπο σε αυτό, αλλά και από πολλούς ακόμα που όντας τότε "μέσα στα πράγματα", γνωρίζουν πως όσα λέει "δεν είναι ακριβώς έτσι".

Έχει λοιπόν ήδη απομακρύνει ένα μεγάλο μέρος του οργανωμένου Σύριζα (όσος και αν είναι πια αυτός) με την στάση του να δηλώνει περίπου ότι δεν φταίει για τίποτε (λες και κάποιος άλλος επίλεξε όλους όσους σήμερα εξευτελίζει..). Καμμιά αυτοκριτική, καμμιά αποδοχή ευθύνης, ούτε καν εκεινο το παλαιό ότι όταν ανέλαβαν την διακυβέρνηση είχαν  αυταπάτες….

Το ίδιο συμβαίνει και με αρκετά γνωστά ονόματα του κόμματος που εγκατέλειψε όταν το οδήγησε σε κατακόρυφη πτώση, που βλέπουν να "τους παίρνει η μπάλα των ευθυνών". Έτσι μένει μια σειρά βουλευτών , που ελπίζουν πως με ένα κόμμα Τσίπρα έχουν ελπίδα να ξανακαθίσουν στα έδρανα του Κοινοβουλίου. Πρόκειται δηλαδή για μια καθαρά "επαγγελματική επιλογή" τους….

Το δεύτερο σκαλοπάτι μια τέτοιας προσπάθειας, είναι να πείσει τις ηγεσίες κομμάτων του κεντροαριστερού χώρου να "αυτοχειριαστούν", δηλαδή να εγκαταλείψουν τα υπάρχοντα κόμματα τους και να μπουν κάτω από την ομπρέλα Τσίπρα.

Κάτω από την ομπρέλα ενός ανθρώπου που οι μεν έχουν καταγγείλει και αποχωρήσει (Ζ. Κωνσταντοπούλου, πλειοψηφία της Νέας Αριστεράς, Βαρουφάκης κλπ.) οι δε (ΠΑΣΟΚ και στελέχη κεντρώου χώρου) έχουν ακούσει τον Τσίπρα και τους συν αυτώ, τα χρονιά της "ακμής του" να τους καταγγέλλουν περίπου ως προδότες και να τους κυνηγούν στις ταβέρνες και στα καφενεία για να τους ρίξουν γιαούρτια και να τους καθυβρίσουν. Και βέβαια, κάποιους να θέλουν να τους οδηγήσουν στην φυλακή, με την γνωστή σκευωρία Νοβαρτις.

Το τρίτο και κυριότερο σκαλοπάτι αυτής της σκάλας την οποία ο πρώην πρωθυπουργός θέλει να ανεβεί για να πρωταγωνιστήσει και πάλι στο πολιτικό σκηνικό είναι η ψήφος των κεντρώων πολίτων,  της μεσαίας τάξης, μια και όπως φαίνεται εκεί έχει στοχεύσει.

Η ψήφος ποιων; Όλων αυτών που σε όλη την κυβερνητική του θητεία κατάφερε να καταστρέψει οικονομικά και κοινωνικά.

Αυτούς στους οποίους μείωσε τους μισθούς, έκλεισε τις επιχειρήσεις τους, κατέστρεψε το σύστημα συντάξεων, προκάλεσε κοινωνική κατακραυγή εναντίον τους, τους ανάγκασε να μεταναστεύσουν, τους χαρακτήρισε συλληβιν "απατεώνες". Του "κυρ Παντελήδες", όπως έλεγε υποτιμητικά και χλευαστικά τη  μεσαία τάξη.

Αυτούς που όπως φαίνεται, μαζί με την πλειοψηφία των πρώην συντρόφων του "έχει στην στομάχα".

Γίνεται λοιπόν , αυτός ο άνθρωπος, με αυτή την συμπεριφορά, ακόμα και τώρα, που δεν ζητά καν συγγνώμη, που προσπαθεί να κάνει το μαύρο άσπρο στην πρόσφατη ιστορία της χωράς, που όλοι έχουμε ζήσει, να εκπροσωπήσει τον μέσο Έλληνα πολίτη;

Γίνεται  αυτός που δηλώνει πως δεν φταίει σε τίποτε σχεδόν αλλά "Φταίτε κι εσείς ναι φταίνε κι οι άλλοι…Φταίει κι ο Χατζηπετρής", που τραγουδούσε και ο μακαρίτης ο Κηλαηδόνης, να αποτελεί σοβαρη, εναλλακτική πολιτική επιλογή;

Τι λέτε;

*Ο Πέτρος Τρουπιώτης είναι δημοσιογράφος

ptroupiotis@yahoo.gr