Του Ηλία Ψυχογιού

Εντυπωσιάστηκα ακούγοντας πριν από λίγες μέρες τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Παύλο Μαρινάκη να παραδέχεται ότι το εγχείρημα της πανεπιστημιακής αστυνομίας απέτυχε.

Και αυτό επειδή δεν είναι  καθόλου συνηθισμένο πολιτικός, ο επίσημος εκπρόσωπος της κυβέρνησης και όχι απλώς κυβερνητικός, να παραδέχεται δημοσίως την αποτυχία σε οποιοδήποτε εγχείρημα. Έχουμε συνηθίσει οι πολιτικοί να κάνουν τόσες ιδεολογικές και λεκτικές κωλοτούμπες προκειμένου να μην παραδεχθούν οφθαλμοφανή σφάλματα, που η δημόσια και ξεκάθαρη παραδοχή λάθους, μας φαίνεται σαν εξωτικό πτηνό! 

Πολλώ δε μάλλον για ένα ζήτημα το οποίο αγγίζει την πολιτική, ιδεολογική και κομματική βάση της Νέας Δημοκρατίας, καθώς η προσέγγιση "νόμος και τάξη” είναι συνυφασμένη με την κεντροδεξιά παράταξη της χώρας.

Και σαν να ήθελε το σύμπαν να επιβεβαιώσει την παραδοχή του υπουργού, δύο μέρες μετά από τη συγκεκριμένη δήλωση και μία εβδομάδα μετά τη δολοφονική επίθεση στην εκδήλωση στη νομική σχολή, ήρθε το περιστατικό με τον ξυλοδαρμό της ιδιοκτήτριας του κυλικείου στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου.

Διαβάζω λοιπόν ότι η κυβέρνηση προτίθεται όχι μόνο να μην καταργήσει το μέτρο της αποβολής για περιπτώσεις βίας και παραβατικότητας στα πανεπιστήμια, αλλά να το ενισχύσει θεσπίζοντας την κοινωνική εργασία ως ποινή, παράλληλα με ποινικές και αστικές συνέπειες για τους δράστες παρανόμων και βίαιων ενεργειών μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν κατά την άποψή μου είναι λογικά και ορθά. Το πρόβλημα είναι ποιος θα πιστοποιεί τις παράνομες και βίαιες πράξεις.

Υποτίθεται ότι τον ρόλο αυτό θα αναλάμβανε η πανεπιστημιακή αστυνομία, η οποία θα καλούσε την κανονική αστυνομία να επέμβει όταν η κατάσταση θα γινόταν επικίνδυνη.

Με την πλήρη αδρανοποίησή της όμως, ποιος θα πιστοποιεί τις παρανομίες;

Γιατί αν πιστεύει κανείς ότι θα βρει πολλούς με το θάρρος της ιδιοκτήτριας του κυλικείου, πλανάται πλάνη οικτρά. Η συγκεκριμένη Κυρία είχε "brass balls”, χαρακτηριστικό που δεν συναντάται συχνά μέσα στα πανεπιστήμια. Και το θάρρος της υποθέτω πως οφείλεται στο γεγονός ότι για να ταΐσει τα παιδιά της πρέπει να δουλεύει κάθε μέρα και δεν την περιμένει ο σταθερός μισθός κάθε μήνα, ώστε να ανέχεται τη διαπόμπευση με τρόπο παρόμοιο με τον νόμο 4000 "περί τεντιμποϊσμού”, όπως άλλοι…

Άρα, η παραδοχή του λάθους είναι αξιέπαινη, η πρόθεση θέσπισης αυστηρότερων κανόνων είναι επίσης αξιέπαινη, η επιτυχία διάλυσης των καταλήψεων μέσα στα πανεπιστήμια είναι εξαιρετικά αξιέπαινη.

Όμως, πρέπει τώρα να γίνουν όλα όσα απαιτούνται, ώστε οι προθέσεις να γίνουν πράξεις και οι ανακοινώσεις νόμοι. Κι αν θέλει η κυβέρνηση να δείξει πως εννοεί όσα λέει για τη βία στα πανεπιστήμια, πρέπει να μας πει ανοιχτά τον τρόπο με τον οποίο θα πιστοποιούνται οι παραβάσεις, αλλά και τον τρόπο που θα επεμβαίνει η πολιτεία στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Η κοινωνία γνωρίζει τι πρέπει να γίνει και το ζητάει επιτακτικά. Και καθώς ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έχει πολύ καλή "έξωθεν μαρτυρία” ότι δεν σπεύδει να αναγγέλλει μέτρα, αν πρώτα δεν έχουν συμφωνηθεί ενδοκυβερνητικά, πιστεύω ότι μέσα στο επόμενο διάστημα θα δούμε να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της κοινωνίας τα τελικά μέτρα που θα ληφθούν.

Γιατί η παραδοχή του σφάλματος φέρνει τα εύσημα, αλλά αυξάνει και τις απαιτήσεις των πολιτών. 

ilpsychogios@gmail.com