Του Γιάννη Πανούση

Τόσους πολλούς μετανιωμένους και ηττημένους

δεν είδαν ποτέ άλλοτε τα μάτια μας

Ν.Γ.Ασπιώτης,Ενοχές

Οι Έλληνες πολιτικοί, μαζί τους και το εν γένει Κατεστημένο, έμαθαν εδώ και χρόνια να μοιράζουν την ‘εθνική πίτα’ σύμφωνα με τα εκλογικά αποτελέσματα, τη διαπλοκή ή τους μηχανισμούς του [επιτελικού;] κράτους. Τη δύσκολη όμως ώρα, όταν τελειώνει ή μπαγιατεύει η πίτα, δεν ανα-γνωρίζουν[προσωπικές ή παρεϊκές] ενοχές και διανέμουν συγχωροχάρτια, μ’εξαίρεση ίσως κάποια προσεκτικά επιλεγέντα εξιλαστήρια θύματα που θυσιάζονται για την τέρψιν του κοινού

Οι αρχηγοί των κομμάτων είναι στρατηγοί χωρίς έμπιστους αξιωματικούς ή αξιόμαχο στρατό κι ασχολούνται κατά κόρον στο να προλάβουν να σταματήσουν τους Βρούτους πριν τους μαχαιρώσουν, συνήθως πισώπλατα ή στο να κάνουν άσφαιρες δηλώσεις για ‘έναν καλύτερο κόσμο’.

Οι Έλληνες πολίτες άλλοτε εξοργίζονται με την καταπίεση και την καταστολή των εξουσιαστών κι άλλοτε κάνουν πολύ κακή χρήση των ελευθεριών τους, ώστε να προκαλούν αυτό που εκ των υστέρων καταγγέλουν. Κατά βάση συμψηφίζουν ανομήματα ή αρέσκονται στο να συμμετέχουν στην πελατειακή συμπαιγνία

Οι Έλληνες διανοούμενοι αν-ισορροπούν ανάμεσα στα προσωπικά τους βιώματα, τα οποία ανάγονται σε λογοτεχνικό πένθος [;]και στην ανάγκη τους ν’αναγνωριστούν[ κι όχι βέβαια να δικαιωθούν]από τους ισχυρούς της κάθε εποχής με βραβεύσεις και άλλα προνόμια

Άπαντες  όμως αποδεικνύονται  αδύναμοι ή και ανίκανοι στη διαχείριση των κακοτυχιών, των ανατροπών ή της όποιας ‘ήττας’.

Εξ ου και η συνεχής  παρελκυστική επίκληση προδοσιών [των άλλων], ρηγματώσεων του κράτους δικαίου ή εκ-ρήξεων ανισοτήτων κι αδικιών [που καθόλου δεν πλήττουν το status τους].

Διακηρύξεις διαχρονικών αξιών[sic], πολύχρωμες σημαίες[με ή δίχως κοντάρια], ρητορικές διαχωριστικών γραμμών, σκοτεινές συνωμοσίες δίνουν και παίρνουν στις κομματικές συγκεντρώσεις, στις πλατείες και στ’αμφιθέατρα.

Πουθενά  όμως προσωπική ευθύνη για την καταναλωθείσα εθνική πίτα που έφερε και την ηθικοκοινωνική[και όχι μόνον] ήττα.Μία ήττα που ελάχιστα τους αγγίζει αλλά που δια-μορφώνει ένα περιβάλλον το οποίο αρχίζει να τους κοιτάζει καχύποπτα

Ο δείκτης ευημερίας των ‘εντός’ δεν συμπίπτει με το δείκτη διακινδύνευσης των ‘εκτός’, οι οποίοι χωρίς την αίσθηση ψυχικής ασφάλειας μίας στέγης, χωρίς την κοινωνική ταυτότητα μίας μόνιμης ερτγασίας, χωρίς την προσδοκία ενός καλύτερου μέλλοντος  μέσω μίας κοινής εκπαίδευσης, χωρίς την προστασία της υγείας και την κάλυψη τής ασφάλισής τους αισθάνονται σαν να ζουν σε παράλληλους κόσμους.

Η ελληνική κοινωνία δεν χωρίζεται σε πολίτες α’κατηγορίας βολεμένους-χορτάτους από την πίτα και σε πολίτες β’ ή γ’ κατηγορίας ανασφαλείς-αποκλεισμένους από τις πολλαπλές ήττες

Δεν νοείται σε μία Πατρίδα να υπάρχουν πάντα οι ίδιοι νικητές και οι ίδιοι νικημένοι.

Άλλωστε δεν υπάρχουν ‘χαμένοι άνθρωποι’.Μόνο ‘χαμένες πολιτικές’ βιώνουμε συνεχώς ,πολιτικές που σχεδιάζουν κι ασκούν άνθρωποι της πίτας.Γι’αυτό νομίζω ότι έφτασε ο καιρός να γευθούν κι εκείνοι την πίκρα της ήττας,μήπως και συνειδητοποιήσουν την έννοια [και την υποχρέωση κατοχύρωσης] της αξιοπρέπειας του κάθε συν-ανθρώπου και κάθε συμ-πολίτη τους.

ΥΓ.’’Τί μουσική να παίξουν οι ήττες

Οι ομολογημένες και οι ανομολόγητες

Οι οριστικές και οι υπό αίρεση;’ [Π.Κερασίδης,Ήττες]

* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη