Του Ηλία Ψυχογιού

Όταν ως νεαρός φοιτητής αποφάσισα να ασχοληθώ με τον φοιτητικό συνδικαλισμό, η αδελφή μου, παλιά συνδικαλίστρια και η ίδια, με πήρε από το χέρι και με κατέβασε σε πασίγνωστο βιβλιοπωλείο του κέντρου της Αθήνας όπου μου αγόρασε: τα άπαντα του Μαρξ, τα άπαντα του Λένιν, Μπακούνιν, Πλεχάνωφ, Κροπότκιν, Νετσάγιεφ, Προυντόν, Φουριέ κ.ά. 

Όταν της είπα "μα εγώ δεν θα γραφτώ στην ΚΝΕ", η απάντησή της ήταν "αν δεν τους μάθεις δεν μπορείς να τους αντιμετωπίσεις, πολύ περισσότερο δεν μπορείς να τους νικήσεις".

Στη συνέχεια μελέτησα και τους θεωρητικούς της δεξιάς και του φιλελευθερισμού, χωρίς να παραλείψω ακόμα και τους θεωρητικούς του εθνικισμού.

Έμαθα συνεπώς από μικρός να ξεχωρίζω τόσο την εκ δεξιών όσο και την εξ ευώνυμων προπαγάνδα και πολιτική προσέγγιση, ανεξάρτητα από το πόσο καλά αυτή κρύβεται πίσω από αυθόρμητες λαϊκές αντιδράσεις. 

Θα ρωτήσει κανείς, "γιατί τόση εισαγωγή"; 

Γιατί, σε αντίθεση με τους περισσότερους που την προηγούμενη Παρασκευή και στις διαδηλώσεις για τα Τέμπη, έβλεπαν είτε μία απόλυτα αυθόρμητη είτε μία απόλυτα υποκινούμενη αντίδραση, προσωπικά έβλεπα κάτι άλλο. 

Έβλεπα τη διαμόρφωση του νέου αντισυστημισμού ο οποίος θα κυριαρχήσει στο πολιτικό σκηνικό τα επόμενα χρόνια. 

Γιατί το δύσκολο δεν είναι να μετατρέψεις έναν νέο πολίτη, σε κάποιον που θα μισεί την πολιτική και τους πολιτικούς. Το δύσκολο είναι να τον κατεβάσεις για μια φορά στο δρόμο. Όχι να τον κάνεις μέλος σε κάποιο κόμμα, αυτό μπορεί να συμβεί για πολλούς λόγους. Το δύσκολο είναι να τον κάνεις κοινωνό μιας κινηματικής ιδέας. 

Αυτό συνέβη την προηγούμενη Παρασκευή. Χιλιάδες νέοι, οι οποίοι βίωσαν την οικονομική κρίση via proxy, μέσω των γονιών τους, απέκτησαν σκοπό "αντίστασης" απέναντι σε ένα σύστημα το οποίο στην αντίληψη που τους μεταδόθηκε, εκτός από το να κάνει δύσκολη οικονομικά τη ζωή τους, τη βάζει σε κίνδυνο.  

Έχει σημασία αν αυτός ο κίνδυνος είναι πραγματικός; Ναι. 

Περισσότερο όμως από την πραγματικότητα ή μη του κινδύνου, η ουσία είναι πώς αυτό διαχύθηκε στην κοινωνία: Όταν στην ιδεολογική προβολή ότι "ο καπιταλισμός προκάλεσε τα Τέμπη" και όχι ένας κακός δημόσιος υπάλληλος, η απάντηση είναι "όσοι κατέβουν στη διαδήλωση στηρίζουν Κωνσταντοπούλου" και όχι η ευθεία και καθαρή ανάληψη της όποιας πολιτικής ευθύνης, τότε ο πολίτης που εξ ορισμού αρέσκεται στις απλοϊκές λύσεις, θα ωθείται προς τους αντισυστημικούς κάθε είδους. Από τους ιδεολογικά καθοδηγούμενους έως τους απόλυτα συνωμοσιολόγους. 

Και όταν κάποιος χαρίζει όλον αυτόν τον κόσμο σε έναν ή περισσότερους πολιτικούς χώρους, μόνο καλό δεν κάνει στην αντιμετώπιση του λαϊκίστικου αντισυστημισμού. 

Οι νέοι που κατέβηκαν και θα ξανακατεβούν στα συλλαλητήρια για τα Τέμπη "χαρίστηκαν" πολιτικά και ιδεολογικά. 

Οι νέοι κάτω των 30 ετών που βρέθηκαν στις πλατείες την προηγούμενη Παρασκευή είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ψηφίζουν οτιδήποτε αντισυστημικό ή ό,τι εμφανίζεται ως τέτοιο. Και θα το ψηφίζουν για πολλά πολλά χρόνια, μέχρι κάποιο συμβάν, προσωπικό ή άλλο, να τους αλλάξει πορεία. Για τη γενιά μου, το συμβάν αυτό ήταν η "περήφανη διαπραγμάτευση" του 2015 και οι κλειστές τράπεζες. 

Ελπίζω για αυτή τη γενιά, για το νέο "62%" που διαμορφώνεται, το σημάδι επαναφοράς της στην πραγματικότητα και στη λογική να μην είναι ένα συμβάν καταστροφικού επιπέδου. 

Γιατί όπως μετά το 2015, θα γεμίσουμε ξανά είτε με κοψοχέρηδες είτε με αυτούς που θα αρνούνται ακόμα και ότι πέρασαν από τις πλατείες των συλλαλητηρίων, όχι ότι συμμετείχαν κιόλας! 

ilpsychogios@gmail.com