Του Ηλία Ψυχογιού

Παρακολουθούμε ένα εξαιρετικά ασυνήθιστο δίπολο στην πολιτική μας σκηνή το τελευταίο διάστημα. 

Η μεν κυβέρνηση, χωρίς να πετάει κομφετί, πανηγυρίζει για τα αποτελέσματα της οικονομικής της πολιτικής και ανάπτυξης, ενώ ταυτόχρονα προβάλλει την εικόνα της πρωτοπορίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ειδικά στους τομείς του οικοσυστήματος των startups και της τεχνητής νοημοσύνης.  

Η δε αντιπολίτευση, για το ΠΑΣΟΚ μιλάμε πλέον, ακροβατεί ανάμεσα στη θεσμική αντιπρόταση προκειμένου να συγκρατήσει όσους έμειναν στο ΠΑΣΟΚ την εποχή της ρευστοποίησής του, και στη λαϊκίστικη ρητορεία προκειμένου να προσεταιριστεί πολίτες οι οποίοι αρέσκονται στις εύκολες λύσεις, αλλά μπορούν να δώσουν δημοσκοπική και εκλογική ώθηση στο κίνημα.  

Και ενώ η κυβέρνηση μένει σταθερή στο να απαντά θεσμικά, ρίχνοντας και τις απαραίτητες "μπηχτές” για τις ακοστολόγητες τροπολογίες του ΠΑΣΟΚ, ο Νίκος Ανδρουλάκης φαίνεται να αισθάνεται αφόρητα την πίεση να αυξήσει γρήγορα τα ποσοστά του κόμματος. 

Σαν κάτι να φοβάται.

Κι επειδή από την αριστερά δεν έχει τίποτα να φοβάται, μάλλον το άγχος του οφείλεται στο γεγονός ότι το κέντρο, οι λεγόμενοι και "ψηφοφόροι ευκαιρίας”, δεν έχουν πειστεί ακόμα ότι το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη μπορεί να τους εκφράσει. 

Προσπαθεί λοιπόν, σύμφωνα με όσα εγώ αντιλαμβάνομαι, να κερδίσει τους αριστερούς που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ παλαιότερα, γι’ αυτό και έχει ενσωματώσει στην πολιτική του το "όχι σε όλα”, αντιπολιτευόμενος τη ΝΔ. Πιστεύει ότι αν προσεταιριστεί μια κρίσιμη μάζα πολιτών, σε ένα ποσοστό πάνω από το 20%, θα μπορέσει, διά της μεθόδου της προσκολλήσεως, να επαναφέρει και μετριοπαθείς μεταρρυθμιστές κεντρώους, οι οποίοι τώρα ψηφίζουν Μητσοτάκη. Μητσοτάκη, όχι Νέα Δημοκρατία. 

Μένει να αποδειχθεί λοιπόν το εάν θα τα καταφέρει - μέχρι αυτήν τη στιγμή πάντως δείχνει να "του βγαίνει”, καθώς οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μία σταθερή άνοδο του ΠΑΣΟΚ και μείωση της διαφοράς ανάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο κόμμα, σε επίπεδο κάτω του 10%.

Από την άλλη όμως, θα αποδειχθεί κρίσιμο το σημείο όπου θα επιλέξει να εκφράσει πολιτικές, οι οποίες θα έχουν ως στόχο να φέρουν πίσω στο Κίνημα τους πασοκογενείς της ΝΔ. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να κινητοποιηθούν φυγόκεντρες δυνάμεις από την αριστερή πτέρυγα των ψηφοφόρων του, εκτός κι αν έως τότε έχει διαφανεί η προοπτική της εξουσίας. Με αυτήν μπροστά τους, ακόμα και οι αριστεροί ψηφίζουν μνημόνια, μην ξεχνιόμαστε…

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από την άλλη, αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πρωθυπουργοί που μένουν αρκετά χρόνια στην εξουσία. Έχει όμως με το μέρος του την πολιτική ιστορία, καθώς έχει αποδειχθεί διαχρονικά και ανά τον κόσμο ότι το έκτο έτος διακυβέρνησης ενός πρωθυπουργού είναι το δυσκολότερο. Ας αναλογιστούμε τον Ανδρέα Παπανδρέου, για να μείνω μόνο στα δικά μας. Στον έκτο χρόνο διακυβέρνησής του εμφανίστηκαν προβλήματα με τα σκάνδαλα της εποχής και τις αναφορές στην προσωπική του ζωή. Παρά ταύτα, στις εκλογές του 1989 η διαφορά ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, παρότι μικρή, στέρησε στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη την αυτοδυναμία.  

Συνεπώς, ο μεν Νίκος Ανδρουλάκης πρέπει να "παίξει τα φύλλα του σωστά” για να ξανακάνει το ΠΑΣΟΚ αξιόπιστη κυβερνητική εναλλακτική και ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να "μπλοφάρει” αρκετά ώστε να σπρώχνει το ΠΑΣΟΚ σε λαϊκίστικη αντιπολίτευση που θα του στερήσει την ψήφο των μετριοπαθών.

Ανεξάρτητα πάντως από τα παραπάνω, η πολιτική μας εικόνα αποπνέει μία αίσθηση κανονικότητας.

Και αυτό είναι καλό για τη χώρα.

ilpsychogios@gmail.com