Του Μανόλη Καψή

Ο ένας βγήκε με πρωτοσέλιδο "Χρήσιμοι Ηλίθιοι" και στη φωτογραφία ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Ρούτε του ΝΑΤΟ, με αφορμή την επίσκεψη του δεύτερου στην Αθήνα, (και με αίτημα μεταξύ άλλων την εκπαίδευση των Ουκρανών πιλότων στα F16 στην Ελλάδα). Ήταν η εφημερίδα "Δημοκρατία". Ο άλλος βγήκε με πρωτοσέλιδο "Πρόθυμοι Ηλίθιοι" και στη φωτογραφία ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Ρούτε του ΝΑΤΟ, με αφορμή την επίσκεψη του δεύτερου στην Αθήνα. Ήταν η "Εφημερίδα των Συντακτών". Και ο υπότιτλος ήταν για "απόλυτη υποταγή Μητσοτάκη στη Συμμαχία, στην πιο επικίνδυνη στιγμή των διεθνών σχέσεων" και κάτι άλλα ανορθόγραφα  για αύξηση αμυντικών δαπανών και λοιπές αριστερές ανοησίες. Λες και αυξάνουμε τις αμυντικές δαπάνες για να προστατεύσουμε το Χάρκοβο, όχι για το Καστελόριζο.

Οι δυο εφημερίδες έμοιαζαν σαν δίδυμα αδελφάκια και ας τους χωρίζει (υποτίθεται) ιδεολογική άβυσσος. Οι δυο εφημερίδες με το τόσο διαφορετικό αναγνωστικό κοινό - η μία της άκρας, σαμαρικής δεξιάς, που μοιράζει νοσταλγικά στους αναγνώστες της χαρτονομίσματα της δραχμής και η άλλη της αριστεράς τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που φιλοξενεί άρθρα του Κουφοντίνα - συνέπλεαν πολιτικά στο Ουκρανικό, όπως ακριβώς "τα βρήκαν" άλλοτε ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος.

Οι μεν θαυμάζουν τον Πούτιν ως υπονομευτή της Νέας Τάξης Πραγμάτων, οπαδό της ορθοδοξίας, απόγονο του ξανθού γένους και υπερασπιστή της παράδοσης, ενώ βλέπουν με ανοχή, αν όχι με μεγάλη συμπάθεια, τις δολοφονικές του εκστρατείες και θαυμάζουν τη "μάτσο" άσκηση της εξουσίας στο εσωτερικό της Ρωσίας. Η Ουκρανία οφείλει να υποταχθεί. Είναι οι αντισυστημικοί της δεξιάς. Οι δε θαυμάζουν τον Πούτιν ως αντίπαλο της καπιταλιστικής Δύσης και των δυτικών, φιλελεύθερων αξιών - έχουν άλλωστε και μια νοσταλγία για τη Σοβιετική Ενωση και το σοσιαλιστικό πείραμα - και είναι πρόθυμοι να συνταχθούν με οποιονδήποτε έρχεται σε σύγκρουση με το ΝΑΤΟ, τους Αμερικανούς και τον ιμπεριαλισμό. Η Ουκρανία είναι ένα πιόνι της Δύσης. Είναι οι αντισυστημικοί της αριστεράς. 

Οι τελευταίοι έζησαν ημέρες δόξας τη δεκαετία της χρεοκοπίας - αφού φρόντισαν να κάνουν την κρίση ακόμα βαθύτερη και να διαρκέσει περισσότερο χρόνο - αλλά τώρα έχουν σκορπίσει αριστερά και δεξιά (στην κυριολεξία) και τρώγονται με τα ρούχα τους. Από τον παλαιό ΣΥΡΙΖΑ έχουν προκύψει τουλάχιστον 5-6 κόμματα, από τον Βαρουφάκη (ΜέΡΑ25) και την Κωνσταντοπούλου (Πλεύση Ελευθερίας) μέχρι το κόμμα Κασσελάκη και τη Νέα Αριστερά - αφού θυμηθούμε και το κόμμα Λαφαζάνη και τον "Κόσμο" του Κόκκαλη - και έπεται και συνέχεια. Ηγέτης μετά την πρόωρη συνταξιοδότηση του asset δεν υπάρχει, αλλά κοινό υπάρχει.

Οι αντισυστημικοί της άκρας δεξιάς είναι στα πάνω τους, οι δημοσκοπήσεις τους δίνουν σχεδόν 20% και το ρεύμα ενισχύεται από την εκλογή Τραμπ και την άνοδο της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη. Το μεταναστευτικό είναι το αγαπημένο τους θέμα και με τη ρητορική τους τροφοδοτούν όλες τις (όχι παράλογες) φοβίες που προκαλούν οι μετακινήσεις πληθυσμών προς την Ευρώπη, ενώ εσχάτως στο ρεπερτόριό τους προστέθηκαν και τα θέματα της έμφυλης ταυτότητας. Φθάσαμε στο σημείο η Λατινοπούλου να διαφωνήσει με τον Τράμπ (;) γιατί επέλεξε έναν ομοφυλόφιλο για υπουργό Οικονομικών. Ευτυχώς το θέμα διευθετήθηκε εγκαίρως, πριν από την ορκωμοσία του νέου Προέδρου. Ορισμένοι λένε ότι αν υπήρχε ηγέτης να ηγηθεί του ρεύματος, θα σάρωνε στις εκλογές.

Δεν συμπίπτουν μόνο στα εξωτερικά. Είναι μαζί σε μια μόνιμη καταγγελία της ανάλγητης (φυσικά) κυβερνητικής πολιτικής, απαιτούν προσλήψεις, ενισχύσεις και επιδόματα, μειώσεις φόρων και αυξήσεις μισθών, αντιδρούν σε κάθε μεταρρύθμιση και εξορθολογισμό στο όνομα μιας δήθεν κοινωνικής ευαισθησίας και συντηρούν ένα κλίμα δυσφορίας και δυσανεξίας με τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών.

Αυτοί οι δυο παράλληλοι αντισυστημισμοί είναι που απειλούν την πολιτική σταθερότητα και όχι η δήθεν προσχώρηση του ΠΑΣΟΚ στον λαϊκισμό, όπως διατείνεται το Μαξίμου. Αντισυστημισμοί, που από τη μία υπονομεύουν την κυβερνητική πλειοψηφία και από την άλλη δεν επιτρέπουν τη συγκρότηση ενός εναλλακτικού πόλου εξουσίας. Αντισυστημισμοί, που ανταγωνίζονται στις κορώνες και στις κραυγές και που δεν επιτρέπουν ούτε καν τις αυτονόητες συναινέσεις.

Η κυβέρνηση, αντιμέτωπη με ένα μπαράζ κριτικής για την ακρίβεια, αποσυντονισμένη από τη μέτρια επίδοση στις ευρωεκλογές και τα αλλεπάλληλες επιθέσεις από το δίδυμο Καραμανλή- Σαμαρά, χωρίς στόχους που να κινητοποιούν και να διαμορφώνουν πλειοψηφίες (το γνωστό αφήγημα σε πιο διανοουμενέ ελληνικά) έδειχνε μέχρι χθες σε περιδίνηση. Παραδόξως, η διαγραφή Σαμαρά προκάλεσε ένα θετικό σοκ, συσπείρωσε και ικανοποίησε τη βάση του κόμματος και πιθανώς ενίσχυσε και αυτή τη δημοτικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είναι πιθανώς ένα σημείο καμπής για να αναλάβει και πάλι την πρωτοβουλία των κινήσεων. Επόμενο τεστ η εκλογή νέου/νέας Προέδρου της Δημοκρατίας. Αναμονή…

*Οι απόψεις του αρθρογράφου είναι προσωπικές και δεν αντιπροσωπεύουν κατ' ανάγκη τις απόψεις του μέσου ενημέρωσης