Του Γιώργου Κιαγιά

Διάβασα τον εξής τίτλο: "Ο νότος βαρέθηκε τους τουρίστες". Σαν να λέμε: Ο προγραμματιστής βαρέθηκε τους υπολογιστές, ο δάσκαλος τους μαθητές και το σχολείο, ο γιατρός τους ασθενείς, ο ψήστης τα σουβλατζίδικα και πάει λέγοντας. 

Αυτοί όλοι, αν και με μεγάλη δυσκολία και απώλειες, θα μπορούσαν να βγάλουν τα χρήματα τους και αλλιώς, ο νότος χωρίς τον τουρισμό θα κατέρρεε οικονομικά, μαζί με αυτό και κοινωνικά.

Αυτοί που διαμαρτύρονται για τον τουρισμό, μάλλον δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει τουρισμός για την επιβίωση μας και ως συνέπεια βλέπουν τους τουρίστες σαν αχρείαστους εισβολείς. 

Όλοι ζητούν τα πάντα από το κράτος και πιο ψηλούς μισθούς από τους εργοδότες τους. Χωρίς τα χρήματα που συνεισφέρει ο τουρισμός στην οικονομία της χώρας, όμως, οι παροχές του κράτους θα ήταν λιγότερες και πολύ πιο φτωχές, οι μισθοί σε μια αδύναμη οικονομία θα ήταν ακόμα χαμηλότεροι. Τι να το κάνεις αν χωρίς τουρίστες τα ενοίκια πέσουν, π.χ., κατά 20% και ταυτόχρονα οι μισθοί ως συνέπεια πέσουν κατά 40%... αν ακόμα έχεις θέση εργασίας;

Ο ψήστης ψήνεται στη ζέστη, ο γιατρός  στο νοσοκομείο για λίγα χρήματα έχει τεράστιες ευθύνες και είναι πάντα αντιμέτωπος με τον ανθρώπινο πόνο και με ανθρώπινες τραγωδίες, ο σερβιτόρος είναι όλη τη μέρα στο πόδι, το ίδιο και ο πωλητής. Τίποτε δεν είναι τζάμπα σε αυτή τη ζωή, όλα έχουν ένα τίμημα. Ο τουρισμός μας δίνει θέσεις εργασίας και  χρήμα για να ζούμε, αλλά για λίγους μήνες γεμίζουν σε πόλεις και σε νησιά γειτονιές με τουρίστες, αυτό επιδεινώνει προβλήματα που όμως τα έχουμε και χωρίς τουρίστες: λειψυδρία, κυκλοφοριακό και άλλα, προβλήματα που πρέπει να τα λύσουμε ούτως ή άλλως. Υπάρχει και ηχορύπανση σε τουριστικές γειτονιές, αλλά αυτή υπάρχει και σε όλους τους δρόμους των πόλεων λόγω των αυτοκινήτων, κανείς όμως δεν σκέφτηκε ποτέ να σταματήσει η κυκλοφορία, "Στις πόλεις βαρέθηκαν τα αυτοκίνητα", θα ήταν ένας ανάλογος τίτλος. Ο θόρυβος που κάνουν τα αυτοκίνητα δεν μας ενοχλεί, τον θόρυβο που κάνουν άνθρωποι (όχι μόνο τουρίστες) όταν διασκεδάζουν τον θεωρούμε ανυπόφορο και δεν τον θέλουμε στη γειτονιά μας, ο λόγος: Η χαρά της ζωής δεν είναι κάτι το αναγκαίο, είναι ύποπτη και ανήθικη, έτσι μας δίδαξε ο χριστιανισμός, η ευθύνη, η δουλειά, οι υποχρεώσεις είναι η  πραγματική ζωή, στη χαρά της ζωής αφήνουμε το πολύ ένα κομματάκι, ακόμα και σε γειτονιές με 10 μόνιμους κάτοικος και 10000 ανθρώπους κάθε μέρα να διασκεδάζουν: "Μουσική ως τις 11 χαμηλά και μετά καθόλου!" Έξω από το σπίτι σου να περνούν μέρα νύχτα όλο το χρόνο χιλιάδες αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες: "Αν δεν σου αρέσει, πήγαινε να μείνεις αλλού!".

Τον τουρισμό τον χρειαζόμαστε στην Ελλάδα υπαρξιακά, και μάλιστα τον μαζικό τουρισμό (λίγες ποσοστιαίες μονάδες να πέσει ο αριθμός των τουριστών, σημαίνει ήδη δις λιγότερα για την Ελλάδα). Όποια προβλήματα φέρνει ο τουρισμός, πρέπει να τα λύνουμε χωρίς να αμφισβητούμε τον τουρισμό, όπως δεν αμφισβητούμε και τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα σουβλατζίδικα και πάει λέγοντας, ενώ σε όλα αυτά υπάρχουν συνεχώς προβλήματα που πρέπει να λύνονται. Όπως και στη Γερμανία ποτέ δεν αμφισβήτησαν τη βαριά βιομηχανία, ενώ αυτή επί δεκαετίες μόλυνε σε τεράστιο βαθμό το περιβάλλον, επίσης θυσιάστηκαν τεράστιες εκτάσεις φύσης. Σε σχέση με αυτό το τίμημα, το τίμημα που πληρώνουμε εμείς για τον τουρισμό είναι σχεδόν γελοίο. 

Ποιοι, κυρίως, είναι αυτοί που αμφισβητούν τον τουρισμό; 

Οι διάφοροι αριστεροί και αναρχικοί "αγανακτισμένοι", αυτοί που πάντα ψάχνουν αιτίες για να αμφισβητήσουν το σύστημα και πιστεύουν πως ο τουρισμός υπάρχει μόνο για την "κονόμα" και την "μάσα" λίγων. 

Τα ΜΜΕ που πουλούν "υπερτουρισμό".

Αυτοί που ψάχνουν σπίτι και νομίζουν πως χωρίς τουρίστες τα σπίτια θα ήταν πολλά και φτηνά, αλλά οι μισθοί οι ίδιοι και οι θέσεις εργασίας άφθονες.

Κάτοικοι τουριστικών γειτονιών που θέλουν να σταματήσει η ζωή για χάρη τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται ποιες συνέπειες θα είχε αυτό για τη χώρα, την πόλη τους και για τους ίδιους.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως αυτό που χωρίζει το όφελος που έχουμε από τον τουρισμό από το τίμημα που πληρώνουμε για αυτό το όφελος, είναι μια άβυσσος.

Ο τουρισμός είναι η μοίρα της Ελλάδας, και για την μοίρα του καθενός μας, ή και της χώρας μας, ισχύει αυτό που έγραψε ο Χένρι Μίλερ: "Αν δεν ακολουθείς τη μοίρα σου, αυτή θα σε τραβάει από την ουρά".

Που σημαίνει: Αν αποδεχτείς την μοίρα σου (δηλαδή τον δρόμο που αναπόφευκτα θα  ακολουθήσεις ως αυτός που είσαι) θα είσαι αποδοτικός σε αυτό που κάνεις, αλλιώς πάλι το ίδιο θα κάνεις, αλλά με λιγότερη όρεξη, πολλά λάθη, λιγότερη ευτυχία και χειρότερα αποτελέσματα.

Φυσικά χρειάζεται να αναπτυχθούν και άλλοι τομείς της οικονομίας στην Ελλάδα, αλλά αυτό δεν χρειάζεται ούτε πρέπει να συμβεί εις βάρος του τουρισμού.

Σκέφτομαι κάποιους να σχολιάζουν: "Πρέπει να αλλάξουμε μοντέλο τουρισμού και να φέρνουμε ποιοτικούς τουρίστες". Σαν να υπάρχει δηλαδή ένα τεράστιο σουπερμάρκετ που πας και διαλέγεις τους τουρίστες που θέλεις. Φυσικά αυτό δεν υπάρχει, έπειτα είναι οι τουρίστες που επιλέγουν εμάς και όχι εμείς τους τουρίστες. Τελοσπάντων, ποιοι είναι αυτοί οι διαβόητοι ποιοτικοί τουρίστες; Αυτοί που περπατούν στα βουνά; Ε, και αυτοί όταν κατέβουν από το βουνό, στη θάλασσα θα πάνε. Αυτοί που δοκιμάζουν τη μέρα εκλεκτά κρασιά και το βράδυ στο μπαλκόνι πίνουν με τον/την σύζυγο ρωμαίικο από πλαστικό μπουκάλι για να ξεχνούν με χαμηλό κόστος στη ζάλη τους πόσο έχουν βαρεθεί ο ένας τον άλλο; Αυτοί που επισκέπτονται τα αρχαιλογικά και βιάζονται να τελειώσει η ξενάγηση για να πάνε να φάνε σουβλάκι; Πες με κυνικό και εικονοκλάστη, αλλά αυτοί είναι οι άνθρωποι.

Όποιος αγοράζει στην πατρίδα του εισιτήριο, για τον ίδιο και την οικογένεια του, και πληρώνει ξενοδοχείο και διαμονή σε μια μακρινή χώρα, έχει ήδη επίπεδο, πολιτισμικό και οικονομικό, αυτός είναι ο ποιοτικός τουρίστας. Τα εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο που μας κάνουν την τιμή να επιλέγουν την Ελλάδα για να περάσουν τις λίγες μέρες των πολύτιμων διακοπών τους στη χώρα μας, είναι οι ποιοτικοί τουρίστες.

*Ο Γιώργος Κιαγιάς είναι δάσκαλος γερμανικών