Του Λέανδρου Ρακιντζή

Αυτές τις μέρες απασχόλησε την κοινή γνώμη και την πολιτική σκηνή  η διένεξη μεταξύ εν ενεργεία βουλευτή, που διατηρεί στη Γλυφάδα επιχείρηση με  κέντρο μελετών, όπου μελετούν μαθητές του Δημοτικού, Γυμνασίου και Α' Λυκείου και της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών (ΟΙΕΛΕ), που ισχυρίζεται ότι το κέντρο μελετών είναι παράνομο, γιατί ενώ σε αυτό υποκρύπτεται φροντιστήριο, δεν έχει εφοδιαστεί με άδεια φροντιστηρίου, όπως προβλέπει ο σχετικός νόμος. Ο επιχειρηματίας απαντά ότι δεν υπάρχει νομική πρόβλεψη για τα κέντρα μελέτης και ότι η επιχείρηση του δεν είναι φροντιστήριο, αλλά δομή, που λειτουργεί ως κέντρο μελέτης, δηλαδή θα έρχονται τα παιδιά καθημερινά και θα τα βοηθούν εξειδικευμένοι καθηγητές για τη μελέτη τους για την επόμενη ημέρα και δεν παρέχει φροντιστηριακό μάθημα. Το θέμα έχει πάρει διαστάσεις και στο τέλος θα καταλήξει σε  πολιτικό ζήτημα και σε πολιτική λύση, καθόσον κυκλοφορούν φήμες ότι ετοιμάζεται νομοσχέδιο για τη λειτουργία των κέντρων μελέτης. Σαν αδαής δεν γνωρίζω τη διαφορά μεταξύ του κέντρου μελέτης, ως περιγράφεται παραπάνω και του φροντιστηρίου για παιδιά της αυτής ηλικίας, γιατί το φροντιστήριο παρέχει συμπληρωματική ή ενισχυτική διδασκαλία, που έχει στόχο τη στήριξη των μαθητών δηλαδή το αυτό αποτέλεσμα με διαφορετική μέθοδο. Αμφιβάλλω, αν μπορεί νόμος να  προσδιορίσει τα κριτήρια βάσει των οποίων προκύπτει η διαφορά αυτή και κυρίως τα όργανα ελέγχου που την πιστοποιούν.  Πρέπει να σημειωθεί ότι, εφόσον δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο για τα κέντρα μελέτης, δεν ισχύουν για αυτά οι διατάξεις για την ίδρυση και λειτουργία των φροντιστηρίων και που ρυθμίζουν τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων σε αυτά, εκτός του ότι μπορεί να προκύψει περίπτωση αθέμιτου ανταγωνισμού. Νομίζω ότι αν δεν εξευρεθεί συμβιβαστική λύση ή εάν η νομοθετική ρύθμιση δεν ικανοποιεί και τα δύο μέρη, θα έχουμε σκληρούς συνδικαλιστικούς αγώνες και απεργίες ακόμα και από άλλους κλάδους για λόγους συμπαράστασης σε βάρος πάντοτε της ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Ο Lewis  Carol στο βιβλίο του "Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων" γράφει ότι δεν έχει σημασία η έννοια μιας λέξης, αλλά ποιος έχει την εξουσιαστική δύναμη να επιβάλλει την έννοια σε μια λέξη. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια, που τη βλέπουμε διεθνώς και διαχρονικά όχι μόνο στο καθημερινό βίο, αλλά ιδίως στην πολιτική ζωή, που η ίδια λέξη χρησιμοποιείται από τα πολιτικά πρόσωπα κυρίως όμως από τις κυβερνήσεις με διαφορετική έννοια κάθε φορά  ανάλογα με τους πολιτικούς σχεδιασμούς και για τη δημιουργία συμβιβαστικών λύσεων. Η επιβολή της έννοιας μιας λέξης γίνεται με διαφόρους τρόπους, όπως με νόμο ή δικαστικά, αλλά κυρίως με την επανάληψη της με τη βοήθεια των ΜΜΕ, οπότε σταδιακά γίνεται γενικά αποδεκτή.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση παίζεται ένα παιχνίδι λέξεων για την έννοια του κέντρου μελέτης και φροντιστηρίου. Εξαρτάται λοιπόν ποιος έχει την πολιτική δύναμη να επιβάλλει νομοθετικά ή διοικητικά ή δικαστικά τη μια ή την άλλη άποψη με την επισημείωση, ότι αν δεν λυθεί άμεσα το πρόβλημα μπορεί να εξελιχθεί σε πολιτικό και συνδικαλιστικό ζήτημα με απρόβλεπτες συνέπειες.

Λέανδρος Τ.Ρακιντζής
Αρεοπαγίτης ε.τ.