Του Γιάννη Νικολή

Παλαιότερα γνωστό κολεκτιβίστικο ραδιόφωνο πρόβαλλε λοιδορώντας  μετ’ επιτάσεως μια δήλωση της Αντιγόνης Λυμπεράκη. Είχε δηλώσει (η Αντιγόνη Λυμπεράκη-υποψήφια της "Δράσης"* τότε), απαντώντας σε σχετική ερώτηση ότι η "φτώχεια είναι αποτέλεσμα λανθασμένων-καταστροφικών επιλογών".

Η θέση-απάντηση αυτή δεν είναι μακριά από τη πραγματικότητα αλλά σίγουρα δεν είναι και η μόνη αιτία της φτώχειας. Οι συγκυρίες, η τύχη, οι ικανότητες, η εργατικότητα αλλά και οι αντοχές του κάθε ανθρώπου είναι επίσης στοιχεία που μπορεί να καθορίσουν αν κάποιος θα βυθιστεί στην φτώχεια ή θα "προχωρήσει" οικονομικά.

Όμως το κύριο δεν μπορεί να είναι αυτό. Και τούτο διότι υπάρχουν καθεστώτα στα οποία δεν υπάρχουν πλούσιοι. Ούτε για δείγμα. Άρα μια αιτία της φτώχειας (ή της μη δυνατότητας  πλουτισμού) είναι το είδος του καθεστώτος-πολιτεύματος στο οποίο ζει κάποιος.

Από τα ελάχιστα "εν ζωή" παραδείγματα που επιβιώνει στις μέρες μας είναι η Βόρεια Κορέα στην οποία δεν υπάρχουν πλούσιοι. Εκεί υπάρχουν οι σκλαβωτές - ινστρούχτορες κομισάριοι οι οποίοι προφανώς και "διαχειρίζονται" τον πλούτο που παράγεται στην χώρα. Το ίδιο πάνω-κάτω συμβαίνει και στην πολυ-υμνηθείσα Κούβα… Η φτώχεια όμως είναι εμφανέστατη και καθολικότατη… Να λοιπόν μια πρώτη αιτία της φτώχειας πέραν των επιλογών που κάνει  κάποιος.
Και στις δυο χώρες, τον όποιο πλούτο παράγεται τον μοιράζουν κατά πως καταλαβαίνουν οι σοσιαλιστές-κομμουνιστές ηγέτες. Φυσικά πρώτα φροντίζουν τους εαυτούς τους.  Ξοδεύουν όμως και τεράστια ποσά για "ανάπτυξη" πυραυλικής τεχνολογίας πχ αφήνοντας τον πληθυσμό της χώρας ακόμη και να λιμοκτονεί.

Φυσικά αργά ή γρήγορα, στα "σοσιαλιστικά" καθεστώτα προκύπτει το γνωστό φαινόμενο: Κάνουν ότι μας πληρώνουν και προσποιούμαστε ότι εργαζόμαστε. Ο παραγόμενος πλούτος μειώνεται, οι άνθρωποι φτωχαίνουν ακόμη περισσότερο και στο τέλος προκύπτουν τα φαινόμενα του τύπου Τσαουτσέσκου, Μπρέζνιεφ  ή Κιμ Γιόνγ Ουν. 

Οι κολεκτιβιστές φυσικά απαντούν με τους γνωστούς τρόπους. "Δεν είναι πραγματικός Σοσιαλισμός" είναι μια κακή εφαρμογή της σοσιαλιστικών ιδεών και αρχών. Φυσικά το ίδιο λένε και για όλες τις εξισωτικές δικτατορίες που υπέστησαν οι λαοί σε διάφορες χώρες. "Δεν ήταν πραγματικός Σοσιαλισμός". Όμως  ο Εξισωτισμός οδήγησε πάντα σε σκλαβιά και φτώχεια.

Κατά τούτο η  Φτώχεια στον κάθε είδους "σοσιαλισμό" είναι δεδομένη. Όπου "επελέγη" (σχεδόν πάντα επιβλήθηκε) καθεστώς εξισωτισμού-"σοσιαλισμού" οι άνθρωποι-πολίτες "κλήθηκαν" (δηλαδή καταπιέστηκαν) να αποδεχτούν την φτώχεια και να την ονομάσουν θέλοντας και μη  "επάρκεια" και καλή ζωή.

Όμως οι κολεκτιβιστές δεν μένουν ούτε στιγμή στο γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι φτωχοί σε κάθε σοσιαλισμό που υπήρξε. "Αναδεικνύουν" πάντα το ότι υπάρχουν φτωχοί στον "φριχτό" καπιταλισμό. … Και εφόσον υπάρχουν φτωχοί στον άδικο και αποτρόπαιο καπιταλισμό πρέπει η κοινωνία να αλλάξει και να γίνει σοσιαλιστική… για να είναι όλοι καλά, να τα έχουν όλοι όλα… αγνοώντας πάντα την πραγματικότητα για το που οδήγησε η κάθε "εφαρμογή" των οραμάτων τους. Στην φτώχεια και τη Σκλαβιά δηλαδή.

Όμως πόσο είναι δυνατόν να εξαλειφθεί η φτώχεια; Ή γιατί πολλές φορές οι άνθρωποι-πολίτες είναι φτωχοί;

Η στήλη θα υποστηρίξει ότι οι άνθρωποι φτωχαίνουν για πολλούς λόγους. Κυρίως όμως φτωχαίνουν όταν σε μια χώρα επικρατήσουν κατά τον οποιονδήποτε τρόπο οι ιδέες της σκλαβιάς δηλαδή του κάθε είδους "σοσιαλισμού". Όταν δηλαδή η Οικονομική Ελευθερία μειώνεται τότε ευλόγως θα προκύψει φτώχεια. Η Ελλάδα είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα χώρας στην οποία η οικονομική ελευθερία είναι περιορισμένη.

Το μεγάλο κράτος, με τις διαρκείς παρεμβάσεις του, τις διαρκείς του παροχές προς ομάδες που έχουν τον τρόπο τους να "πιέσουν" τους κυβερνώντες, είναι μια βασική αιτία της φτώχειας. Κάπου εδώ βρίσκεται και η βάση του πελατειακού κράτους που είναι μια συνιστώσα της σκλαβιάς και φτώχειας των Ελλήνων. Είναι και μια γάγγραινα που κατατρώει την κάθε οικονομική ικμάδα της χώρας.

Η δράση πολλαπλών "περιβαλλοντικών", "αλληλέγγυων" και γενικώς "κοινωνικών" οργανώσεων οι οποίες πάντα ζητούν και πολύ συχνά επιβάλλουν παροχές για τους πρόσφυγες, τους μετανάστες τους φτωχούς και γενικώς τους αναξιοπαθούντες είναι μια άλλη αιτία της "Ελληνικής" φτώχειας. Παροχές μάλιστα οι οποίες δίνονται όχι διότι κάτι παρήγαγαν ή κάτι χρήσιμο έκαναν, αυτοί οι άνθρωποι, αλλά διότι είναι απλώς αναξιοπαθούντες…

Οι παροχές φυσικά δεν προκύπτουν από το τίποτα. Προκύπτουν από τη σκληρή φορολόγηση των πραγματικά εργαζομένων. Αυτών που παράγουν εμπορεύσιμες αξίες είτε ως προϊόντα είτε ως υπηρεσίες. Οι πραγματικά εργαζόμενοι μπορεί να είναι και εκτός Ελλάδας αλλά αυτό λίγη σημασία έχει.

Οι απαιτήσεις για ένα μεγάλο κοινωνικό κράτος με "δωρεάν" (αλλά πανάκριβη για τους φορολογούμενους) υγεία και παιδεία θεωρούνται δεδομένες. Αναφέρουμε, στο προκείμενο, μόνο  δυο ("παιδεία" και "υγεία") από τις πιο αποδεκτές "δωρεάν υπηρεσίες" του μεγάλου κράτους. Οι πανάκριβες αυτές υπηρεσίες οι οποίες εκλαμβάνονται για τον πολύ κόσμο ως "δωρεάν" είναι μια άλλη καταβόθρα εξόδων τα οποία όπως πάντα πληρώνουν οι σκλαβωμένοι παραγωγοί πλούτου.

Οι απαιτήσεις και η επιβολή παροχών στους πολυπληθείς κάθε είδους κρατικούς (τους λένε και δημόσιους) υπαλλήλους είναι μια άλλη αιτία της φτώχειας. Είναι το τεράστιο έξοδο δια του οποίου η φτώχεια επελαύνει. Προκειμένου να πληρωθούν, οι κρατικοί υπάλληλοι, απαιτείται τεράστια φορολογία που κάνει τις επενδύσεις ασύμφορες. Το γεγονός μάλιστα ότι συνήθως πληρώνονται καλά κάνει και την ιδιότητα του κρατικού υπαλλήλου τόσο επιθυμητή… σχεδόν "αξία" καθ’ εαυτήν. Ο κρατικός υπάλληλος λέει συνήθως το "Είμαι Δημόσιος υπάλληλος" με στόμφο και περηφάνια.

Η σχέση μεταξύ φτώχειας και "σοσιαλιστικών" ιδεών δεν φαίνεται κατ’ αρχήν. Πώς οι παροχές στους κρατικούς υπαλλήλους π.χ. μπορεί να φέρνει φτώχεια; Σκέφτεται κάποιος. Κι’ όμως αν το σκεφτεί λίγο παραπάνω η σχέση είναι εμφανής.

Η γενναία (για τα μέτρα της χώρας) μισθοδοσία των κρατικών υπαλλήλων οδηγεί σε αυξημένη φορολογία. Αυτή η συνεπαγωγή κάνει αμέσως τη χώρα λιγότερο ελκυστική στις επενδύσεις. Η πληθώρα "περιβαλλοντικών", "κοινωνικών" και αλληλέγγυων οργανώσεων που διαρκώς κάνουν δικαστικούς αγώνες εναντίον της κάθε επένδυσης είναι επίσης παράγων που οδηγεί στη φτώχεια.

Η "δικαιολόγηση" του κάθε είδους παροχών προς μετανάστες, πρόσφυγες και αναξιοπαθούντες το ίδιο.

Κυρίως όμως δι’ όλων αυτών συμβαίνει κάτι χειρότερο που είναι και ο σίγουρος δρόμος προς την φτώχεια. Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τη ζωή τους αυξάνοντας το εισόδημά τους και γιατί όχι πλουτίζοντας δεν εκλαμβάνεται ως μια καθ’ όλα ηθική και άξια μίμησης προσπάθεια. Εκλαμβάνεται ως μια προσπάθεια εκμετάλλευσης των άλλων. Έτσι όλο και λιγότερο νέοι αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι θα βγουν στον στίβο της επιχειρηματικότητας και της αγοράς. Εκεί δηλαδή που παράγεται ο πλούτος. Και είναι οι επιχειρήσεις και η κατάκτηση των αγορών που απομακρύνει τους ανθρώπους από τη φτώχεια και την σκλαβιά.

Αλλά εμείς ως χώρα και ως πολίτες ακόμη μιλούμε για την εκμετάλλευση που οι επιχειρηματίες επιβάλλουν και όχι για τον πλούτο και την ευημερία όλων που οι επιχειρηματίες και οι επιχειρήσεις προσφέρουν. Μιλάμε και για την κολεκτιβίστικη δικαιοσύνη του εξισωτισμού ως όραμα και αξία. Φυσικά και δεν μιλάμε για την οικονομική σκλαβιά που το κράτος και οι κολεκτιβιστές επιβάλλουν. Ξεχνούμε και την Οικονομική ελευθερία που είναι  η προϋπόθεση του πλούτου και η οδός της απομάκρυνσης από τη φτώχεια…

*"Δράση" το κόμμα που δημιούργησε ο Στέφανος Μάνος και κατήργησε ο Θεόδωρος Σκυλακάκης

** O Γιάννης Νικολής είναι Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής Ομάδας, Διδάκτωρ Ψυχιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Το 2019 ίδρυσε  και έκτοτε διευθύνει το "ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ & ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ" έχοντας εγκαταλείψει την κρατική υγεία.