Του Νίκου Παπουτσή

Διάσπαση από τη μία, διεύρυνση από την άλλη. Αυτές είναι οι δύο λέξεις-τάσεις που επικρατούν  στη σημερινή πολιτική σκηνή. Αυτοί που διασπώνται, θα παρακαλούσαν για διεύρυνση. Κι αυτοί  που νιώθουν πως "διευρύνονται", τι ζητούν άραγε;

Οι Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου ανέδειξαν και πάλι τη Νέα Δημοκρατία κυρίαρχο κόμμα, έστω  και αν το ποσοστό της μειώθηκε -κανείς δεν αμφισβητεί άλλωστε την αριθμητική της κάλπης.  Ανέδειξαν, όμως, και κάτι άλλο: ότι δεν υπάρχει αντίπαλος. Η Νέα Δημοκρατία, έστω και με  μειωμένο ποσοστό σε σχέση με εκείνο των εθνικών εκλογών -τέτοιες συγκρίσεις, βέβαια, είναι  ανούσιο να γίνονται, αλλά χάριν ευκολίας, ας κάνουμε μια "παρατυπία"- διατηρεί ποσοστό  διπλάσιο σε σχέση με εκείνο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.  

Το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο. Το αναγνώρισε ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης,  έχοντας το θάρρος να μιλήσει για όσα θεωρεί ότι οδήγησαν σε αυτό. Και εκεί κάπου, υπάρχουν  οι φωνές που λένε "φταίει η διεύρυνση". Η κριτική εδώ είναι πως "το κόμμα έχει ξεχάσει τη  βάση του, επιδιδόμενο σε μια διεύρυνση προς το κέντρο". Όμως, σε αυτό που δεν απαντούν οι  φωνές αυτές είναι: αν φταίει η διεύρυνση για το 28%, για το 41% ποιος ευθύνεται; 

Όπως και να ‘χει όμως, "μπορούμε να διαφωνούμε, γιατί μπορούμε να συνυπάρχουμε", όπως έλεγε ο Παύλος Μπακογιάννης. Αν αυτό βέβαια ισχύει για τη Νέα Δημοκρατία -αποδεδειγμένα δεν ισχύει για όλους. Κι εδώ έρχεται η άλλη λέξη-τάση: η διάσπαση. Παρατηρούμε τις εξελίξεις στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς. Κείμενα υπογραφών, αμφισβητήσεις πολιτικών  αρχηγών, εκλογές, γάντια που πέφτουν και σηκώνονται. Και κάπου εκεί στη δίνη της διάσπασης, είναι οι φωνές που ζητούν διεύρυνση. Ένα μεγάλο μέτωπο της κεντροαριστεράς, προερχόμενο  από ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και γιατί όχι τη Νέα Αριστερά -αν καταφέρουν τελικά όλοι αυτοί να τα βρουν  μεταξύ τους. Μια διευρυμένη συμμαχία από διασπασμένα κόμματα με αρκετούς επίδοξους  αρχηγούς ενάντια σε ένα αυτοτελές, διευρυμένο κόμμα, με έναν αδιαμφισβήτητο αρχηγό, τη  Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη.  

Αν αντέχει η Νέα Δημοκρατία είναι γιατί δεν είναι φοβική και περιχαρακωμένη σε κάποια στενά  όρια, αλλά αποδέχεται τις συμμαχίες εκείνες που κρίνει ότι μπορούν να συντελέσουν στον σκοπό  της, που δεν είναι άλλος από μια δυνατή και ευημερούσα Ελλάδα. Χωρίς να χάσει τον ιδεολογικό  της προσανατολισμό. Ήταν, είναι και θα είναι η μεγάλη, φιλελεύθερη, κεντροδεξιά παράταξη.  Είναι λάθος, λοιπόν, να συγχέουμε τη μετεξέλιξη με τη μετάλλαξη. 

*Ο Νίκος Παπουτσής είναι Οικονομολόγος με Mεταπτυχιακές Σπουδές στο Hλεκτρονικό Επιχειρείν και τη  Διαχείριση Στελεχών Οργανισμών & Επιχειρήσεων, Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής Νέας Δημοκρατίας